Ο Ελέφαντας στο δωμάτιο

H συζήτηση στο τηλεοπτικό στούντιο κυλούσε όπως συνήθως κυλούν οι πολιτικές συζητήσεις «εφ' όλης της ύλης», όπως συνηθίζουμε να λέμε. Το νέο πολιτικό σκηνικό με τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η όξυνση του κλίματος, αλλά και η αρνητική αντιμετώπιση ορισμένων απεργιακών κινητοποιήσεων από την κοινή γνώμη, όπως στο Μετρό, που ταλαιπωρούν τους πολίτες και αντιστρατεύονται τις προσπάθειες για εξομάλυνση των συνθηκών στην οικονομία.
«Παραφωνία» ο αναλυτής των τάσεων στην κοινωνία που επέμενε στην ανάγκη συζήτησης επί της ουσίας επισημαίνοντας ταυτόχρονα την αντισυστημική, καθόλου ευκαταφρόνητη διάθεση που εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις, η οποία συμπυκνώνεται -όπως είπε- σε τρεις λέξεις: θέλω το «δίκιο μου τώρα».
Αν το σκεφτεί κανείς είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει το «σύστημα» στους 1.500.000 ανέργους. Ολες οι προβλέψεις και οι πιο αισιόδοξες μιλάνε για διατήρηση της ανεργίας στα σημερινά επίπεδα του 28% και το 2014, ακόμα και αν αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία.
Πολιτικά τις επιπτώσεις δεν τις γνωρίζουμε. Μπορεί να σημαίνουν έκρηξη κοινωνική, μπορεί και όχι. Η κυβέρνηση, άλλωστε, ήδη στηρίζεται στα δύο τρίτα των πολιτών που με κάποιο τρόπο συνεχίζουν να τα βγάζουν πέρα και ελπίζουν ότι οι συνθήκες της ζωής τους θα βελτιωθούν, αν σταματήσει η ύφεση.
Οι άνεργοι, όμως; Μπορούμε να μεταφράσουμε σε ανθρώπινους όρους τι σημαίνει για μια οικογένεια που και οι δύο γονείς είναι άνεργοι, να συνεχίσουν έτσι για άλλον έναν χρόνο χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος και με τις αποταμιεύσεις, αν υπήρχαν, προ πολλού εξαντλημένες; Και μέσα σ' αυτές τις κοντά 400.000 οικογένειες -τόσες υπολογίζεται ότι είναι- τις ξεχωριστές τραγωδίες από απρόβλεπτες καταστάσεις - μια βαριά αρρώστια, ένα παιδί που χρειάζεται βοήθεια;
Θέλουν το δίκιο τους τώρα! Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι μια στοιχειώδης κάλυψη των αναγκών τους κοστίζει - κοντά στα 2 δισεκατομμύρια το έχουν εκτιμήσει ειδικοί επιστήμονες. Ποσό που πρέπει να βρεθεί πέρα και πάνω από τα μέτρα. Και δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι: είτε μέσα από φόρους είτε μέσα από πρόσθετες περικοπές.
Για τους άνεργους, βέβαια, δεν μιλάει κανείς. Ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι πολιτικοί. Να σημειωθεί, μάλιστα, ότι όποια κυβέρνηση κι αν είχαμε, με ή χωρίς Μνημόνιο, το πρόβλημα θα ήταν το ίδιο, γιατί ακόμα και σήμερα δεν έχουμε καλύψει το πρωτογενές έλλειμμα, εξακολουθούμε να ζούμε με τα δανεικά.
Στα χαρτιά, βέβαια, οι λύσεις είναι εύκολες. Χτυπάς τη φοροδιαφυγή, περιορίζεις τις σπατάλες, φορολογείς αν θέλεις και τον πλούτο. Στην πράξη καθεμία είναι ιδιαίτερα προβληματική, θέλει χρόνο και είναι αμφίβολο αν τα ποσά που μπορεί να εξοικονομήσει επαρκούν. Και οι άνεργοι θέλουν λύση εδώ και τώρα.
Εχει κάποιο κόμμα το πολιτικό θάρρος να μιλήσει γι' αυτούς; Και αν θέλουμε να είμαστε πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αντέχει η ελληνική κοινωνία σήμερα, τα δύο τρίτα που επιβιώνουν άλλοι καλύτερα άλλοι λιγότερο καλά, να δείξει την αλληλεγγύη στο ένα τρίτο που απειλείται από τη φτώχεια; Ανάμεσά τους και πολλοί που απειλούνται από ακραία φτώχεια, όπως επισημαίνουν διεθνείς οργανισμοί.
Ερωτήματα που περιμένουν απαντήσεις. Επί της ουσίας, όμως, όχι υπεκφυγές. Γιατί εδώ έχουμε φτάσει, οι σκληροί αριστεροί να προτείνουν να αξιοποιήσουμε το ΔΝΤ για να χαλαρώσει τη λιτότητα η Ευρώπη και οι κεντροαριστεροί να ζητάνε να φύγει το ΔΝΤ για να μπει τέλος στη λιτότητα. Σοβαρότητα μηδέν!

ΕΘΝΟΣ 31/1/13