Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ο γίγας με τα πήλινα πόδια...



Οι μαχητικές διαδηλώσεις κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων στη Γαλλία με τα εκτεταμένα επεισόδια και οι αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών να προωθήσουν δράσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων εκ πρώτης όψεως δεν σχετίζονται μεταξύ τους.
Ολο και περισσότεροι σχολιαστές ωστόσο συνδέουν την οικονομική κρίση που πλήττει πλέον σχεδόν όλη την Ευρώπη με την κρίση αξιών και το κύμα ευρωσκεπτικισμού που έχει εκδηλωθεί. Ενας ευρωσκεπτικισμός που συμβαδίζει με μια επιστροφή σε συντηρητικές ή και καθαρά ξενοφοβικές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις.
Είναι ακριβώς αυτό το φαινόμενο που φαίνεται ότι κινητοποιεί επιτέλους ακόμα και τους Γερμανούς, οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι με την πολιτική τους κινδυνεύουν να διαλύσουν την Ευρωζώνη. Οταν στην καρδιά της Ευρώπης, στην ίδια τη Γαλλία, μόλις το 41% δηλώνει θετικά διακείμενο προς την Ευρωπαϊκή Ενωση έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Και βέβαια όταν η ανεργία προβλέπεται να φτάσει στο 12,3% και για τους νέους στο 24%, τότε ακόμα και ο κ. Σόιμπλε μιλά για τον κίνδυνο μίας χαμένης γενιάς. Ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου -και στην Ελλάδα-, όπου βέβαια η ανεργία των νέων είναι πολύ μεγαλύτερη.
Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο το εννοούν. Γιατί καλά είναι τα «προγράμματα» για τους νέους, αν δεν δοθούν χρήματα όμως και κυρίως αν δεν αντιστραφεί η πολιτική της λιτότητας, τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά. Οι τελικές ρυθμίσεις δεν έχουν αποφασιστεί, όμως φαίνεται ότι μιλάμε για πόρους από τα διαρθρωτικά ταμεία και ένα ποσό που θα αξιοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για δάνεια σε επιχειρήσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί. Τέτοιες λύσεις έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν με πενιχρά αποτελέσματα. Αν είναι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας.
Οταν στις Ηνωμένες Πολιτείες -μια οικονομία ανάλογη σε μέγεθος με της Ευρώπης- ρίχνονται στην αγορά μέσω των ομολόγων ποσά της τάξεως του 1,5 τρισεκατομμυρίου, τότε τα δάνεια των 100 ή 150 δισεκατομμυρίων που ακούστηκαν αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό.
Για την ώρα μια τόσο ριζική αλλαγή δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ολο και περισσότερο ωστόσο γίνεται κατανοητό ότι οι πολιτικές παρενέργειες μπορεί να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ηδη η Αγγλία έχει μπει σε έναν δρόμο που δεν αποκλείεται να την οδηγήσει εκτός Ευρώπης, καθώς πια η διενέργεια δημοψηφίσματος για την παραμονή της ή όχι θεωρείται αναπόφευκτη.
Για την ίδια την Αγγλία μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αυτοκαταστροφική. Για την υπόλοιπη Ευρώπη ο φόβος θα είναι αν θα αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να τρομάζει και τη Γερμανία. Οχι τόσο ή όχι μόνο για τις οικονομικές παρενέργειες μιας διάλυσης της Ευρωζώνης. Οσο πολύ περισσότερο για τις πολιτικές.
Από μόνη της η Γερμανία είναι μία από τις 7 πλουσιότερες χώρες, πίσω από τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία και πιθανώς σύντομα πίσω και από ορισμένες νέες δυνάμεις όπως η Βραζιλία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση ωστόσο είναι η πρώτη οικονομία στον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ισχύ της στην οικονομική διπλωματία.
Αυτό το πολιτικό επιχείρημα οι Ευρωπαίοι ηγέτες το καταλαβαίνουν πολύ καλά. Και είναι ο λόγος που έστω και την τελευταία στιγμή βρίσκουν πάντα μια συμβιβαστική λύση. Φαίνεται πως άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι αν δεν κάνουν κάτι για την ανεργία, αυτή η «τελευταία στιγμή» μπορεί να αποδειχθεί πολύ αργά. Κι αυτό ίσως μας επιτρέπει μια έστω μικρή δόση αισιοδοξίας ότι η λιτότητα μπορεί να αποτελέσει σύντομα παρελθόν.

ΕΘΝΟΣ 31/5/13

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

BBC και ΕΡΤ: καμία σχέση!



Πριν από μια δεκαετία είχε ξεσπάσει σάλος στη Μεγάλη Βρετανία όταν το BBC, το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι, είχε κατηγορήσει τον τότε πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ ότι είχε παραπλανήσει το Κοινοβούλιο σχετικά με τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Το γραφείο του πρωθυπουργού ζήτησε να υπάρξει επίσημη συγγνώμη και το BBC απάντησε ότι δεν είχε να απολογηθεί για τίποτα!
Μπορούμε άραγε να φανταστούμε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα; Τον πρόεδρο της ΕΡΤ για παράδειγμα να απαντά στον κ. Κεδίκογλου να κοιτάζει τη δουλειά του; Αστεία πράγματα. Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, η ΕΡΤ σε όλη τη διαδρομή της ήταν λίγο ή πολύ κυβερνητική. Και αν μη τι άλλο, με τη σημερινή κυβέρνηση έχουν γίνει βήματα προς τα πίσω καθώς και αυτές οι στοιχειώδεις διαδικασίες προστασίας της ανεξαρτησίας της -όπως ο διορισμός του προέδρου της με διεθνή διαγωνισμό- καταπατούνται. Οσο κι αν δεν ταιριάζει σε ένα προοδευτικό ιδεολογικό σχήμα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το άνοιγμα της τηλεοπτικής ενημέρωσης, με όλα τα αρνητικά του, οφείλεται κυρίως στην ιδιωτική τηλεόραση.
Η ιστορία με το BBC ωστόσο έχει και συνέχεια. Λίγες ημέρες μετά τη μετάδοση του ρεπορτάζ, η βασική πηγή στην οποία στηρίχθηκε η κριτική προς τον κ. Μπλερ, μην αντέχοντας την πίεση, αυτοκτόνησε. Παρενέβη η Δικαιοσύνη και ανώτατος δικαστικός ανέλαβε να διερευνήσει την υπόθεση. Το πόρισμά του ήταν καταπέλτης σε βάρος του BBC. Μέσα σε 24 ώρες πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος παραιτήθηκαν!
Είναι γνωστό ότι συχνά τα φαινόμενα απατούν. Και πίσω από τον θρίαμβο της ανεξαρτησίας κρυβόταν κακή δημοσιογραφία. Γιατί βέβαια η δημοσιογραφική ανεξαρτησία είναι αναγκαία συνθήκη για την αξιοπιστία και την αμεροληψία των ειδήσεων αλλά από μόνη της δεν επαρκεί.
Το θέμα προφανώς μας αφορά. Γιατί αυτή τη στιγμή στον τομέα της (τηλεοπτικής) ενημέρωσης μοιάζει να είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα δίπολο. Από τη μία πλευρά είναι η ιδιωτική τηλεόραση η οποία, πάλι με εξαιρέσεις, έχει έναν μονοσήμαντα καταγγελτικό λόγο. Μπορεί να λέει ο κ. Τσίπρας ότι παράγει προπαγάνδα, η αλήθεια όμως είναι ότι πολύ περισσότερο παράγει και αναπαράγει τον λαϊκισμό.
Και από την άλλη πλευρά, έχουμε την κρατική τηλεόραση, η οποία στην πραγματικότητα δεν ξέρει τι θέλει. Με άνισα προγράμματα και εκπομπές στην καλύτερη περίπτωση διασώζει την αξιοπρέπειά της, συχνά ωστόσο πέφτει στην αδιαφορία ή και την ανυποληψία.
Για μια τέτοια ΕΡΤ δεν αξίζει να πληρώνουμε. Ούτε καν για κυβερνητική προπαγάνδα δεν κάνει. Πολύ περισσότερο που το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων της συντηρεί απλώς έναν πολυδάπανο οργανισμό, ο οποίος έχει παραιτηθεί και από τον όποιο πολιτιστικό του ρόλο. Με εξαίρεση δυο τρεις καλές ξένες σειρές -κι αυτές όμως με χαμηλή τηλεθέαση- η ΕΡΤ ουσιαστικά δεν έχει δικό της ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Να μείνει λοιπόν ή να κλείσει; Είναι φανερό πώς για να δικαιολογεί τα χρήματα των Ελλήνων χρειάζεται μια επώδυνη εσωτερική επανάσταση. Καταρχήν στην κουλτούρα της με στόχο τον επαναπροσδιορισμό της αποστολής της. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από άλλο ένα ιδιωτικό κανάλι αλλά ούτε και από ένα κανάλι διακομματικής ορθότητας και ισορροπιών. Μπορεί να ανταγωνιστεί -χωρίς να αντιγράψει- την ιδιωτική τηλεόραση η ΕΡΤ; Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη.
Παράλληλα όμως η ΕΡΤ χρειάζεται μια επανάσταση στο «μάνατζμεντ». Πρωτίστως για την ορθολογική της οργάνωση και τον περιορισμό της σπατάλης. Εξίσου όμως για την αξιοποίηση ενός δυναμικού που πηγαίνει χαμένο μπλεγμένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ενός ξεπερασμένου συνδικαλισμού και της αναξιοκρατίας!

ΕΘΝΟΣ 30/5/13

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η ένοχη σιωπή...



«Θα ήταν κρίμα αν το μήνυμα της κρίσης είναι τελικά πως το κόμμα που ουσιαστικά κράτησε τη χώρα στο Ευρώ διαλύθηκε, ενώ αντιθέτως το κόμμα που στάθηκε απέναντι και πολέμησε τη λύση κατάφερε να κυριαρχήσει και να δρέψει τους καρπούς της ανάκαμψης, παρότι αναγκάστηκε τελικά να ακολουθήσει και αυτό την πολιτική του Μνημονίου». Θυμήθηκα τη φράση αυτή κορυφαίου στελέχους του ΠΑΣΟΚ με αφορμή το βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα για την Aνγκελα Μέρκελ από μια Γαλλίδα δημοσιογράφο.
Στο βιβλίο, για όσους δεν το γνωρίζουν, περιλαμβάνονται δύο ελληνικού ενδιαφέροντος περιστατικά. Το πρώτο αφορά την «ειλικρίνεια του Παπανδρέου» -όπως τη χαρακτηρίζει η δημοσιογράφος- που έδειξε απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες μιλώντας, στην πρώτη συνάντηση που είχε μαζί τους, για τα ψεύτικα στατιστικά στοιχεία που έδινε η Ελλάδα και για τη διαφθορά.
Το δεύτερο αφορά τον κ. Κ. Καραμανλή και τις κρυφές έως πρόσφατα επισκέψεις του προέδρου του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Σκοπός της επίσκεψής του να προειδοποιήσει τον Ελληνα πρωθυπουργό για τον κίνδυνο χρεοκοπίας και να διερευνήσει τις προθέσεις του. Με τον «μεγαλύτερο κυνισμό», σημειώνει η δημοσιογράφος, ο κ. Καραμανλής αρνείται να πάρει μέτρα -προφανώς λόγω των επερχόμενων εκλογών- διακινδυνεύοντας να οδηγηθεί η Ελλάδα (όπως και οδηγήθηκε) σε παύση πληρωμών.
Δεν χρειαζόμασταν βέβαια τις αποκαλύψεις του βιβλίου για να τα μάθουμε όλα αυτά. Οσοι έχουν μάτια και βλέπουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κυβέρνηση Καραμανλή μας κορόιδευε ανοικτά για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας όλο το 2009. Οπως γνωρίζουν τις τεράστιες ευθύνες του για την έκρηξη του χρέους και των ελλειμμάτων.
Παραδόξως, ενώ ο κ. Παπανδρέου έχει τιμωρηθεί από τον ελληνικό λαό όχι μόνο με την εκλογική ήττα αλλά και με την προσωπική απαξίωσή του, τουλάχιστον στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών, δεν συμβαίνει τον ίδιο με τον κ. Καραμανλή.
Κι είναι απολύτως ενδεικτικό ότι ενώ έχει ξεκινήσει και εισαγγελική έρευνα για αλλοίωση, δήθεν, των στατιστικών στοιχείων αφότου είχαμε μπει πια στο Μνημόνιο, τα καραμπινάτα ψέματα της κυβέρνησης Καραμανλή δεν απασχολούν κανέναν.
Οι κοινωνιολόγοι θα μπορούσαν ίσως να πουν εδώ ότι εξακολουθούμε να είμαστε μια κοινωνία του «φαίνεσθαι» και όχι του «είναι». Μας ενοχλεί περισσότερο η αποκάλυψη του ψέματος από το ψέμα καθ' αυτό. Στην πραγματικότητα όμως ένα μεγάλο μέρος των πολιτών εξακολουθεί να μη θέλει να δει το πρόβλημα, αναζητά τη λύση σε εξιλαστήρια θύματα και θεωρίες συνωμοσίας.
Είναι σαφές ότι όσο εξομαλύνεται η κατάσταση τόσο ξεθωριάζουν αυτές οι απόψεις, οι μαθητευόμενοι μάγοι φαίνονται στο πραγματικό τους μέγεθος. Είναι όμως δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία ή απλώς θα τα κουκουλώσουμε για μία ακόμα φορά δημιουργώντας ουσιαστικά τις προϋποθέσεις για την επόμενη κρίση;
Το θέμα το θέτουν καθημερινά σχολιαστές από πολλές πλευρές του δημόσιου βίου. Ο στοχαστής Στέλιος Ράμφος μιλάει για την ανάγκη να περάσουμε στην εποχή της «νεωτερικότητας» και ουσιαστικά να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πάλι, σε ένα άρθρο του γραμμένο σε ύφος βιβλικής αποκάλυψης, μιλάει για την ανάγκη να πάρουμε τη «μεγάλη απόφαση» για μια «ριζική αναθέσμιση» της χώρας, υιοθετώντας τον «λιτό βίο» σαν αξιακή επιλογή.
Είναι μια ελκυστική προσέγγιση καθώς βάζει την ηθική διάσταση στο ζήτημα της κρίσης. Ταυτόχρονα ωστόσο ανεβάζει ψηλά τον πήχη. Κι άλλωστε πολλοί θα πουν ότι η ηθική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στην πολιτική!

ΕΘΝΟΣ 28/5/13

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Εκσυγχρονιστικές τρίπλες!



Ενα προς ένα τα προπύργια του εκσυγχρονισμού υποχωρούν. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης με την πρότασή του, θυμάστε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από την τρόικα. Μια πρόταση πολιτικά ανέφικτη και οικονομικά αδιάφορη μια και ήταν εξαρχής γνωστό ότι «οι σκληροί» του Μνημονίου ήταν οι Γερμανοί και η Ευρώπη.
Η πρόταση, όπως ήταν φυσικό, γρήγορα ξεχάστηκε. Οχι όμως πριν την υιοθετήσει ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος έκτοτε προχώρησε κι άλλο και για λόγους που δεν γνωρίζω πέρασε ουσιαστικά στην αντιπολίτευση και αρνήθηκε να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο - αυτό που ήταν προϋπόθεση για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση από την τρόικα. Φανταστείτε η κυβέρνηση -από την οποία εξαρτάται η παραμονή μας στο ευρώ- να στηριζόταν στην ψήφο του!
Η υπόθεση όμως τρίτωσε. Από προχθές και η κ. Αννα Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε ότι -αυτήν τη φορά- πρέπει να φύγει η τρόικα! Το έκανε φυσικά μέσα από μια εκσυγχρονιστική λογική, προκειμένου, όπως είπε, να αναλάβει η ίδια η κυβέρνηση την υλοποίηση του Μνημονίου και να σταματήσει αυτή η «ταπεινωτική» διαδικασία ελέγχου από κοινοτικούς «υπαλλήλους».
Η πρόταση, ωστόσο, στην ουσία της δεν αλλάζει. Και η κ. Διαμαντοπούλου ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να γίνει αποδεκτή από την Ευρώπη. Επειδή αυτή η διαδικασία ισχύει για όλες τις χώρες του Μνημονίου, επειδή με τα μπρος-πίσω των κυβερνήσεων δεν υπάρχει η αναγκαία εμπιστοσύνη, επειδή σε πολλά διαφωνούμε αλλά και επειδή οι ελληνικές υπηρεσίες συχνά δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις αλλαγές. Αλλά βέβαια το «έξω η τρόικα» ακούγεται καλά.
Ομως η κ. Διαμαντοπούλου προχώρησε και πέραν της τρόικας. Οπως είπε, η διαρκής αξιοποίηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου προσβάλλει τη Δημοκρατία. Αποκάλυψε μάλιστα ότι η ίδια δεν υπέγραψε την τελευταία φορά που της ζητήθηκε, δήλωσε μάλιστα ότι ήταν έτοιμη να παραιτηθεί αν χρειαστεί!
Πρόκειται ασφαλώς για υπαρκτό θέμα. Η «φαστ τρακ» διαδικασία με την οποία ψηφίζει η Βουλή προκαλεί αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά, αυτή ακριβώς η διαδικασία έχει επιτρέψει ουσιαστικά να ληφθούν έγκαιρα όλες εκείνες οι αποφάσεις που ήταν αναγκαίες για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση της χώρας. Και βέβαια απέτρεψε να εμπλακούμε σε μια αέναη συζήτηση που θα επαναλαμβανόταν σε κάθε επίσκεψη της τρόικας, παραλύοντας Βουλή και κυβέρνηση και πυροδοτώντας συνεχείς εντάσεις.
Αλλωστε, τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτή η διαδικασία αφορούσε τη δόση-μαμούθ του Δεκεμβρίου, χάρη στην οποία το κλίμα στην οικονομία άρχισε να αντιστρέφεται. Θα την καταψήφιζε άραγε η κ. Διαμαντοπούλου αν ήταν στη Βουλή; Φαντάζομαι πώς όχι. Και γιατί φτάνουμε πάντα στο παρά πέντε; Μα επειδή κάθε δόσης προηγείται μια διαδικασία πιέσεων και εξαιρετικά δύσκολων διαπραγματεύσεων. Ετσι, στην πραγματικότητα, οι συνταγματικές ενστάσεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια ακύρωσης των συμφωνιών με την Ευρώπη.
Η τριετία που πέρασε ήταν σίγουρα επώδυνη για όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που για μεγάλο διάστημα βρέθηκαν μόνα τους, με την καθολική αποδοκιμασία σύσσωμης της αντιπολίτευσης, να υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή θέση της χώρας ενάντια και σε όσους σήμερα υπερηφανεύονται ότι απέτρεψαν την έξοδο από το ευρώ. Εγιναν πολλά λάθη, ορισμένοι φάνηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξαν οι πολίτες και ασφαλώς εξακολουθούν να γίνονται λάθη πρώτα απ' όλα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Αλίμονο, όμως, αν το ξεπέρασμα της κρίσης στην Κεντροαριστερά αναζητηθεί σε λύσεις ευκολίας!

ΕΘΝΟΣ 27.5.13

Nέος, επιστήμονας πλένει πιάτα - και πολύ καλά κάνει!



Πριν από καιρό, στην πρωινή εκπομπή του Mega είχε εμφανιστεί ένας νέος επιστήμονας -περιβαλλοντολόγος- που είχε πρόσφατα πιάσει δουλειά σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Λονδίνο για να πλένει πιάτα. Το κλίμα στην εκπομπή ήταν πένθιμο. Οι προσκεκλημένοι πολιτικοί δεν έβγαζαν άχνα νιώθοντας εμφανή αμηχανία. Οσο για τους παρουσιαστές, ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν πόσο άσχημα νιώθει ο καλεσμένος τους που αναγκάζεται να πλένει πιάτα. Θα μου επιτραπεί να διαφωνήσω.
Παρατήρηση πρώτη, επί του προσωπικού: Μακάρι και τα δικά μας παιδιά να είχαν το κουράγιο του Μιχάλη και αντί να πέσουν στην απελπισία, να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Για τον Μιχάλη δεν νιώθω λύπη αλλά θαυμασμό.
Παρατήρηση δεύτερη: Ναι, αλλά πιάτα; Κατ' αρχήν γιατί όχι; Είναι πολύ συνηθισμένο στο εξωτερικό οι φοιτητές να χρηματοδοτούν τις σπουδές του δουλεύοντας σε εστιατόρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, ο Μιχάλης εξήγησε ότι θα συνεχίσει έως ότου μάθει τη γλώσσα και μετά θα ψάξει για δουλειά σχετική με τις σπουδές του.
Παρατήρηση τρίτη: Εως ότου μάθει τη γλώσσα; Αυτό ήταν το πιο ανησυχητικό. Επιστήμονας στον 21ο αιώνα χωρίς να γνωρίζει επαρκώς τα αγγλικά; Ούτε τις εξελίξεις στην επιστήμη του θα μπορεί να παρακολουθήσει και βέβαια ούτε θα είναι σε θέση να ενταχθεί στη διεθνή αγορά εργασίας. Αυτά για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και για την πρόταση της κ. Α. Διαμαντοπούλου, που τόσο λοιδορήθηκε, να γίνουν τα αγγλικά «δεύτερη γλώσσα» της Ελλάδας.
Παρατήρηση τέταρτη: Η Ευρωζώνη. Οταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και πολύ περισσότερο όταν υιοθετήσαμε το ευρώ, η λογική ήταν ακριβώς αυτή. Αν δηλαδή ψάχνει κάποιος δουλειά, να μπορεί να τη βρει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα έχοντας ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους. Οπως κανείς δεν λυπάται τον νέο επιστήμονα από το Αρκάνσας που βέβαια αν θέλει καριέρα και υψηλές αποδοχές θα ψάξει να βρει δουλειά στη Νέα Υόρκη ή στο Σαν Φρανσίσκο, έτσι κι εμείς. Σε πιο αριστερή εκδοχή, η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου είναι η παγκοσμιοποίηση της εργασίας - και των εργασιακών δικαιωμάτων!
Παρατήρηση πέμπτη: Και η Ελλάδα θα χάσει τα παιδιά της; Δυστυχώς, για ένα διάστημα αυτό μοιάζει αναπόφευκτο. Κι είναι πολύ καλύτερα να βρουν την τύχη τους έξω και να αποτελέσουν τη μαγιά της ανάπτυξης αύριο, κουβαλώντας και τη διεθνή εμπειρία, παρά να υποαπασχολούνται στην Ελλάδα.
Αλλωστε μακροπρόθεσμα ο μεγάλος κίνδυνος της ύφεσης και της ανεργίας είναι η μόνιμη υποβάθμιση της ποιότητας του εργατικού δυναμικού. Κι αυτό πρέπει να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο.
Παρατήρηση έκτη: Θα μου πείτε «καλά τα λέτε εσείς οι βολεμένοι»! Αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται το θέμα. Είτε θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια οικονομία ανοικτή και ανταγωνιστική κι ένα κράτος με διαφάνεια και αξιοκρατία είτε θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν οι άξιοι που δεν έχουν τα μέσα. Αλλωστε τόσοι και τόσοι λαμπροί επιστήμονες με διεθνή καριέρα και αναγνώριση προσπάθησαν να γυρίσουν και βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Χρειαζόταν η κρίση για να το μάθουμε;

ΕΘΝΟΣ 26/5/13

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Η νάρκη του εκλογικού 2014!



Το 2014 θα είναι έτος εκλογών. Ευρωπαϊκών και Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατ' αρχήν. Θα προχωρήσει και σε βουλευτικές εκλογές η κυβέρνηση; Υπάρχουν πολλοί που το υποστηρίζουν επισημαίνοντας έναν μεγάλο κίνδυνο. Σε συνθήκες χαλαρής ψήφου να έχουμε ενίσχυση της αντιπολίτευσης αλλά και των ακραίων φωνών που θα αξιοποιήσουν το αποτέλεσμα για να αμφισβητήσουν τη λαϊκή νομιμοποίηση της κυβέρνησης.
Να επιστρέψουμε δηλαδή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής όξυνσης, που θα κλονίσουν το έτσι κι αλλιώς εύθραυστο κλίμα στην οικονομία και θα λειτουργήσουν σαν αυτο-επιβεβαιούμενη προφητεία ακυρώνοντας την πρόοδο που έχει πραγματοποιηθεί.
Τρεις εκλογές μαζί; Δεν θα είναι εύκολο και σίγουρα δεν θα αρέσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλωστε, εκείνη την περίοδο η Ελλάδα θα ασκεί την ευρωπαϊκή προεδρία και η κυβερνητική ατζέντα θα είναι ιδιαίτερα επιβαρημένη. Πού χρόνος για εκλογικές εκστρατείες; Στα πλην πρέπει να προστεθεί η εικαζόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών για πρόωρες εκλογές και βέβαια η αναπόφευκτη αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα, στη μέση μάλιστα του προγράμματος σταθεροποίησης. Κι ακόμα ότι το 2015 μπορεί να είναι και πάλι εκλογικό έτος καθώς λήγει η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Να εξαντλήσει λοιπόν η κυβέρνηση την τετραετία και να προσπαθήσει απλώς να περιορίσει τις απώλειες πολεμώντας τη χαλαρή ψήφο; Είναι μια επιλογή με ρίσκο. Πόσω μάλλον που πολλοί πιστεύουν ότι το 2014 μπορεί να είναι προσφορότερο έτος για εκλογές καθώς θα είναι το έτος των προσδοκιών. Εχουμε και λέμε:
Πρώτον, η οικονομία. Υστερα από 6 χρόνια ύφεσης, το 2014 είναι πιθανό να έχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό δεν θα φαίνεται ακόμα στις τσέπες μας. Για πρώτη φορά όμως η προοπτική της εξόδου από το τούνελ θα μοιάζει ρεαλιστική και μάλιστα με χειροπιαστά στοιχεία.
Προϋπόθεση φυσικά είναι ότι δεν θα έχει μεσολαβήσει κάποιο «ατύχημα» και κυρίως θα έχει πάει καλά ο τουρισμός που αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα της κυβέρνησης για ανάκαμψη. Λογικό. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο τουρισμός αποτελεί το 18% του ΑΕΠ, τότε μια αύξηση κατά 10%, όπως αναμένεται, μπορεί να ανεβάσει το ΑΕΠ περισσότερο από δύο μονάδες!
Δεύτερον, πάλι η οικονομία. Από τη σκοπιά της Ευρώπης ωστόσο. Ο νέος επικεφαλής του Eurogroup, Γ. Ντάισελμπλουμ, άφησε να εννοηθεί στις αρχές της εβδομάδας ότι αν η Ελλάδα μείνει στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων, τότε -μετά τις γερμανικές εκλογές- δεν θα υπάρξει απλώς νέο κούρεμα αλλά θα δοθεί και παράταση στην Ελλάδα για την επίτευξη της μείωσης του ελλείμματος χωρίς να απαιτηθούν νέα μέτρα.
Είναι φανερό πως αν πράγματι γίνει κάτι τέτοιο -και ας μην το θεωρούμε ούτε σίγουρο ούτε εύκολο-, τότε η αισιοδοξία για την οικονομία θα εκτοξευθεί. Κι όπως είναι γνωστό, οι θετικές προσδοκίες για το αύριο είναι το αποτελεσματικότερο τονωτικό για την ανάπτυξη, αλλά και το καλύτερο επιχείρημα για να κερδίσει κανείς τις εκλογές. Ο πειρασμός λοιπόν θα είναι μεγάλος.
Αντιθέτως, ακόμα και αν συνεχίσει να πηγαίνει καλά η οικονομία, είναι γνωστό ότι η ανεργία θα αργήσει να πέσει. Δεν είναι καθόλου απίθανο λοιπόν, στο τέλος της τετραετίας να έχει εξαντληθεί η υπομονή των πολιτών. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Ολα αυτά για την ώρα είναι σενάρια επί χάρτου. Οι αβεβαιότητες είναι πολλές. Ανάμεσά τους φυσικά και το ενδεχόμενο η Νέα Δημοκρατία να πηγαίνει καλά, σε βάρος όμως των συμμάχων της. Κι αυτό μπορεί να είναι τελικά το πιο δύσκολο δίλημμα για μια κυβέρνηση που δεν μπορεί παρά να συνεχίσει συμμαχικά!

ΕΘΝΟΣ 25/5/13

Το «plan B» στα... ελληνικά!



Πριν από λίγες εβδομάδες μια Ελληνίδα δημοσιογράφος, η κ. Ελένη Βαρβιτσιώτη, έγινε κάτι σαν λαϊκός ήρωας στην Αργεντινή. Μη φανταστείτε ότι έκανε κάτι το πολύ ηρωικό. Είχε απλώς τη δημοσιογραφική εντιμότητα να ρωτήσει τον Αργεντινό υπουργό Οικονομικών ποιο είναι το μέγεθος του πληθωρισμού στην Αργεντινή και να επιμένει να ζητά ένα συγκεκριμένο ποσοστό πληθωρισμού, όταν ο υπουργός άρχισε να μασάει τα λόγια του.
Η σχετική σκηνή στο βίντεο είναι ξεκαρδιστική. Η δημοσιογράφος κάνει την ερώτηση, ο υπουργός αρχίζει να λέει κάποιες δήθεν τεχνοκρατικές αρλούμπες, η δημοσιογράφος επιμένει και κάποια στιγμή, σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης, λέει «με συγχωρείτε έχω μια δουλειά» και αποχωρεί στη μέση της συνέντευξης. Τέτοιο ρεζιλίκι.
Λίγο αργότερα, χωρίς να γνωρίζει ότι η κάμερα εξακολουθεί να γράφει, έρχεται μια σύμβουλος του υπουργού και λίγο επιθετικά, λίγο απολογητικά εξηγεί στη δημοσιογράφο ότι δεν μπορούν να της πουν το ύψος του πληθωρισμού όταν δεν τον λένε στα δικά τους μέσα ενημέρωσης. Ψέμα στο ψέμα δηλαδή. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή είναι ότι έχει ξεφύγει ο πληθωρισμός και αρνούνται να το παραδεχθούν - ακόμα και στους διεθνείς οργανισμούς.
Θυμήθηκα το περιστατικό με αφορμή τις τελευταίες συνεντεύξεις του κ. Αλαβάνου για την ανάγκη επιστροφής στη δραχμή προκειμένου να ξεπεράσουμε την κρίση. Μην παρεξηγηθώ: θεωρώ την παρέμβασή του εξαιρετικά χρήσιμη γιατί επιτρέπει τουλάχιστον μια ειλικρινή συζήτηση. Αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ -μέσα στο ευρώ χωρίς Μνημόνιο και με μονομερή διαγραφή του χρέους- είναι, με το συμπάθιο, στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Με τη δραχμή λοιπόν προκειμένου να προχωρήσουμε σε υποτίμηση -το λέει ανοικτά ο κ. Αλαβάνος- κι έτσι να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να ανακάμψουμε. Να το πούμε διαφορετικά: σήμερα αυτό προσπαθούμε να το επιτύχουμε με «εσωτερική υποτίμηση» μειώνοντας τους μισθούς. Με τη δραχμή η μείωση των μισθών θα είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά θα γίνει αυτόματα για όλους κι έτσι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις.
Ο κ. Αλαβάνος, προς τιμήν του, αναγνωρίζει ότι θα έρθουν κάποιοι δύσκολοι μήνες -ξέρετε ελλείψεις σε βασικά προϊόντα, πανικός στις τράπεζες και απώλεια των αποταμιεύσεων-, καταστάσεις δηλαδή που μπορεί να προκαλέσουν χάος. Να μείνουμε ωστόσο στο κεντρικό του επιχείρημα ότι αν ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες (μεγάλο αν βέβαια) τότε θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης. Αλήθεια;
Ολος ο συλλογισμός στηρίζεται σε μια βασική προϋπόθεση. Οτι ο πληθωρισμός δεν θα εξανεμίσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα δώσει η υποτίμηση. Αυτό ως ένα βαθμό είναι πρακτικά αδύνατο, μια και αυτομάτως θα ακριβύνουν οι εισαγόμενες πρώτες ύλες και το κόστος αυτό, π.χ. στο πετρέλαιο, θα περάσει στις τιμές.
Ετσι, βασική προϋπόθεση για να έχει στοιχειώδεις πιθανότητες επιτυχίας η επιστροφή στη δραχμή -αν αγνοήσουμε δηλαδή τα διαρθρωτικά ζητήματα που θέτει το Μνημόνιο και εμποδίζουν την ανάπτυξη- είναι οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν τη δραστική μείωση των εισοδημάτων τους.
Να το πούμε πάλι διαφορετικά: μια κυβέρνηση που θα έχει εκλεγεί με σύνθημα «κάτω η λιτότητα», θα πρέπει να επιβάλει νέες πραγματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων της τάξης του 50%. Σας φαίνεται πιθανό; Φυσικά όχι. Με άλλα λόγια Αργεντινή και πληθωρισμός.
Στις περιπτώσεις αυτές τα αριστερά κόμματα ανακαλύπτουν τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή τους κερδοσκόπους, πιέζουν για πάγωμα των τιμών και το σπιράλ της αυτοκαταστροφής μπαίνει σε κίνηση. Οι επιχειρήσεις δεν βγαίνουν, οι καταναλωτές γκρινιάζουν, η Λατινική Αμερική τού χθες μας χτυπάει την πόρτα. Χρειαζόμαστε στ' αλήθεια κι άλλες περιπέτειες;

ΕΘΝΟΣ 24/5/13

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013


Πρωτόκολλα βλακείας!



Οι περισσότεροι Ελληνες, είμαι βέβαιος, έχουν ακούσει για τα περίφημα «πρωτόκολλα της Σιών». Ελάχιστοι, φαντάζομαι, γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Δικαίως, έχουν άλλα σοβαρότερα να ασχολούνται. Αλλωστε, από τη δεκαετία του 1920 έχει αποδειχθεί ότι τα «πρωτόκολλα», τα οποία υποτίθεται αποδεικνύουν τα σχέδια του «διεθνούς σιωνισμού» να πετύχουν την παγκόσμια κυριαρχία, είναι προϊόν μιας κακοστημένης απάτης από τις μυστικές υπηρεσίες του τσάρου, τη διαβόητη «Οχράνα». Με ένα χτύπημα στο Ιντερνετ, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μάθει περισσότερα.
Το ότι είναι προϊόν καραμπινάτης πλαστογραφίας, βέβαια, δεν εμπόδισε ποτέ τους λάτρεις της συνομωσιολογίας να τα επικαλούνται για να δικαιολογούν τα κηρύγματα μίσους στα οποία ειδικεύονται. Συνηθισμένα φαινόμενα, θα πείτε στην τρελή εποχή μας. Τους εχθρούς μας πάντα τους κατασκευάζουμε. Τα πράγματα, ωστόσο, σοβαρεύουν όταν στην ελληνική έκδοση τον πρόλογο τον κάνει ένας πρωτοπρεσβύτερος, ο π. Ε. Κολλάς, επίτιμος πρόεδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδας!
Η ελληνική Εκκλησία ή τουλάχιστον μέλη της σχετίζονται με τη μισαλλοδοξία και τον αντισημιτισμό; Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θα είναι. Αυτές τις μέρες, ο μητροπολίτης Αμβρόσιος -αυτός που ευχήθηκε στη Χρυσή Αυγή να γίνει γλυκιά ελπίδα- χτυπά τις καμπάνες πένθιμα, διαμαρτυρόμενος για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο χαρακτήρισε «φίμωτρο». Τώρα, πώς είναι δυνατόν ένας ιεράρχης, ο οποίος κηρύττει, υποτίθεται, την αγάπη ακόμα και για τον εχθρό μας, να θεωρεί ότι τον φιμώνει ένα νομοσχέδιο το οποίο επιχειρεί να σταματήσει τα κηρύγματα μίσους εναντίον μειονοτήτων, αυτό ξεπερνά κάθε φαντασία.
Οχι τη δική του πάντως, αυτή μάλλον την εξάπτει. Πώς αλλιώς να ερμηνευτούν οι ανησυχίες του ότι χάρη στο νομοσχέδιο «ο γυμνισμός θα είναι ελεύθερος, η ομοφυλοφιλία, η πορνεία και κάθε είδους διαστροφή θα κυριαρχήσουν? παρασύροντας τους νέους στην ηθική πτώση και την εξαθλίωση, οι έμποροι ναρκωτικών και τα βαποράκια τους θα κινούνται ελεύθερα»!
Αλλά, βέβαια, ο μητροπολίτης Αμβρόσιος είχε ευχαριστήσει τη Χρυσή Αυγή για τα βίαια επεισόδια που είχε οργανώσει έξω από το θέατρο «Χυτήριο» -θυμάστε με εκείνα τα χριστιανοπρεπέστατα υβρεολόγια και πρωταγωνιστή τον υμνητή του Χίτλερ- επιχειρώντας να μην επιτρέψει την παράσταση ενός έργου που θεωρούσαν βλάσφημο. Είναι κι αυτή μια εκδοχή της Δημοκρατίας στο όνομα της οποίας κήρυξε πένθος ο Αμβρόσιος.
Προφανώς, ο Αμβρόσιος δεν εκπροσωπεί το σύνολο της Εκκλησίας. Και είναι παρήγορο ότι περισσότεροι μητροπολίτες διαφώνησαν μαζί του και εξέφρασαν δημόσια την ανάγκη να αντισταθούμε στον ρατσισμό, καταδικάζοντας ταυτόχρονα τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι λίγο. Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι έχουν υποκύψει στη γοητεία των αποδιοπομπαίων τράγων, θέλει θάρρος να πας ενάντια στο ρεύμα. Ιδίως όταν έχεις απέναντί σου ανθρώπους που έχουν υποστεί περισσότερο από τους άλλους τις επιπτώσεις της κρίσης.
Στην κρίση που περνάει η Ελλάδα, η Εκκλησία διαδραματίζει έναν ιδιαίτερα σοβαρό ρόλο, πολύ σοβαρότερο ίσως απ' ό,τι της αναγνωρίζεται. Με τη δεδομένη καχεξία του κράτους πρόνοιας, η βοήθεια της Εκκλησίας είναι η μόνη απαντοχή για πάρα πολλούς συμπολίτες μας, δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες.
Ομως όσο κρίσιμη και αν είναι η διατήρηση αυτής της σχέσης με τους μη προνομιούχους, η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι κοσμικός οργανισμός, μια κοινωνική υπηρεσία. Η σχέση της ιδίως με τους νέους ανθρώπους θα στηριχθεί στον Λόγο της, στην ικανότητά της να συνδεθεί και πνευματικά με τα σύγχρονα προβλήματα. Είναι καιρός να αναμετρηθεί με τη σκοτεινή της πλευρά - και στα πλαίσια αυτά να λύσει επιτέλους και τον γόρδιο δεσμό του τζαμιού στην Αθήνα.

ΕΘΝΟΣ 23/5/13

Εμείς πάντως δεν γελάσαμε!



Ενα αστείο ήταν, μην το κάνουμε και θέμα. Κάπως έτσι απάντησε, αν κατάλαβα καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική που του ασκήθηκε για την αναφορά στα γκουλάγκ από τον ομοϊδεάτη του Σλαβόι Ζίζεκ. Αναφορά που βρήκε ιδιαίτερα χιουμοριστική ο κ. Τσίπρας - τόσο που θεώρησε απαραίτητο και να χειροκροτήσει.
Εντάξει, αστείο, αλλά πολύ κρύο. Φαντάζεστε τι θα είχε γίνει αν ο κ. Σαμαράς ή ο κ. Βενιζέλος είχαν χειροκροτήσει ακροδεξιό φιλόσοφο που θα έλεγε να στείλουμε στο Aουσβιτς όποιον δεν στηρίζει την κυβέρνηση;
Το ότι ο κ. Τσίπρας δεν κατάλαβε αμέσως τη χοντράδα λέει πολλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην ξεχνάμε ότι στις τάξεις του υπάρχει επισήμως σταλινική συνιστώσα και κορυφαία στελέχη του έχουν δημοσίως εκφράσει την υποστήριξή τους σε σταλινικές εκκαθαρίσεις - για παράδειγμα, στην πολιτιστική επανάσταση του Μάο. Λέει πολύ περισσότερα ωστόσο για τον ίδιο τον κ.Τσίπρα, ο οποίος για μία ακόμα φορά έδειξε ότι διαθέτει αντανακλαστικά επιπέδου φοιτητικού αμφιθεάτρου, όχι πολιτικού ηγέτη. Κι αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον καιρό έχει ξεκινήσει η μάχη των συνιστωσών - αν θα διαλυθούν ή όχι. Και η μάχη αυτή έχει επενδυθεί με απολύτως ψευδή πολιτικά χαρακτηριστικά. Ο κ. Τσίπρας, υποτίθεται, θέλει να επιδείξει «συστημική υπευθυνότητα» για να μπορέσει να κερδίσει τις εκλογές. Οι ακροαριστερές ή ριζοσπαστικές συνιστώσες, από την άλλη πλευρά, θέλουν να διατηρήσουν τον ρόλο της συνείδησης του κόμματος και να μην αφομοιωθούν στον (ΠΑΣΟΚογενή;) χυλό. Παραμύθια της Χαλιμάς.
Εχετε παρακολουθήσει μήπως καμιά πραγματικά πολιτική αντιπαράθεση στο ΣΥΡΙΖΑ; Οχι βέβαια. Ολα γίνονται σε επίπεδο ιδεολογίας και κωδικοποιημένων όρων - για παράδειγμα, «όχι πάση θυσία στο ευρώ» ή «ναι στη δραχμή». Τόσο μεγάλες διαφορές. Στο «διά ταύτα» όμως κανείς δεν έχει να πει τίποτα και πάντως τίποτα το διαφορετικό.
Το μόνο που παπαγαλίζουν από το πρωί έως το βράδυ στα κανάλια -που αποτελούν ίσως και την κύρια ενασχόληση πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ- είναι ότι θα πάμε στην ανάπτυξη με ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και δημόσιες επενδύσεις. Κι όπως εξήγησε ο κ. Τσίπρας, τα λεφτά θα τα πάρουμε από τους πλούσιους και θα τα δώσουμε στους φτωχούς. Ποιος σοβαρός άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί έτσι να προχωρήσει μια χώρα;
Υπάρχει βέβαια εξήγηση για όλα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατά βάση ένα αριστερίστικο κόμμα που εκτινάχθηκε εκλογικά καθώς κατάφερε να εκμεταλλευτεί το κλίμα της δυσαρέσκειας των πολιτών. Τα περισσότερα στελέχη του ωστόσο δεν το βλέπουν έτσι. Θεωρούν ότι η ενίσχυση της δύναμής τους αποτελεί και δικαίωση των ιδεών τους - όλων των ιδεοληψιών περί του αληθινού σοσιαλισμού που κουβαλούν.
Τα περί «βίαιης ωρίμανσης» που έχουν λεχθεί από την ηγεσία του αποτελούν ουσιαστικά επικοινωνιακές ατάκες για να απαντηθεί η κριτική που γίνεται για την απουσία προτάσεων. Γιατί στην πραγματικότητα τα στελέχη του, πολύ απλά, δεν θέλουν να αλλάξουν.
Αντιθέτως θέλουν να κάνουν πραγματικότητα τα περιθωριακά τους οράματα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποιοι φλέρταραν με την ιδέα ποσόστωσης στα μέλη που γράφτηκαν στο κόμμα μετά το 2012: όχι και να μας μολύνουν οι οπορτουνιστές.
Και καλά δεν ήξεραν, δεν μπορούν να μάθουν; Σίγουρα μπορούν. Μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες για παράδειγμα. Ή αν βρεθούν σε θέσεις ευθύνης και αναμετρηθούν με την πραγματικότητα. Μόνο που τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα. Εδώ κάποιοι θεώρησαν την απεργία της ΟΛΜΕ ευκαιρία για κίνημα ανατροπής. Με την κυβέρνηση στα χέρια τους θα κάνουν πίσω; Εστω και χωρίς γκουλάγκ...

ΕΘΝΟΣ 22/5/13

Ο Γολγοθάς του ΠΑΣΟΚ



«Δεν ξέρω αν η κατάσταση είναι πια αναστρέψιμη». Η φράση αυτή από ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ αποδίδει με χαρακτηριστικό τρόπο το κλίμα απογοήτευσης που επικρατεί σήμερα στο κόμμα. Τα πράγματα φαίνεται πως είναι χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Ακόμα και μετά την ήττα του Ιουνίου η συζήτηση ήταν για το πώς θα προχωρήσει η ανασυγκρότηση και πώς θα πεισθούν να επιστρέψουν οι ψηφοφόροι που το είχαν εγκαταλείψει. Σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει μακρινό όνειρο.
Η χαριστική βολή δόθηκε από τη διαμάχη για τη «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά, η οποία συνέπεσε με τη δίκη του Ακη. Ηταν η χειρότερη δυνατή δυσφήμηση καθώς επανέφερε το ζήτημα της διαφθοράς που κυνηγά το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια. Οι εξηγήσεις στελεχών του ότι όλα τα κόμματα έχουν πρόβλημα στα οικονομικά τους, αν και σωστές, απλώς έπεσαν στο κενό.
Αυτή ωστόσο ήταν η μία μόνο διάσταση της κρίσης. Γιατί η διαμάχη για τη «μαύρη τρύπα» έφερε στην επιφάνεια και θέμα ηγεσίας. Ολοι σχεδόν μέσα στο ΠΑΣΟΚ προσάπτουν τις μεγαλύτερες ευθύνες για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στον ίδιο τον κ. Βενιζέλο. Ουσιαστικά, λένε, προκάλεσε μόνος του την κρίση τόσο με τον τροπο που δημοσιοποιήθηκε ο έλεγχος των οικονομικών όσο βέβαια και με τις διαρροές για τις δαπάνες του κ. Γ. Παπανδρέου που δεν μπόρεσε να σταματήσει.
Στην υπόθεση αυτή ο κ. Βενιζέλος ήταν απομονωμένος. Εξω από έναν στενό κύκλο συνεργατών του κανείς δεν θέλησε να επικροτήσει τους χειρισμούς του, ενώ ακόμα και νεότερα στελέχη που αυτός ανέδειξε φάνηκαν να αυτονομούνται. Κι όπως είναι γνωστό, ενός κακού μύρια έπονται.
Ετσι, η γκρίνια φαίνεται να επεκτείνεται συνολικά στη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ -ή μάλλον στην απουσία στρατηγικής- τον τελευταίο χρόνο. Τόσο σε σχέση με την κυβέρνηση, όπου το κόμμα, αφού πρώτα απέκλεισε τη συμμετοχή πολιτικών στελεχών, δίνει τώρα την εντύπωση ότι διεκδικεί απλώς θέσεις υπουργών για τη διατήρηση εσωκομματικών ισορροπιών. Οσο και σε σχέση με την Κεντροαριστερά με τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις για συνεργασία που γίνονται χωρίς προετοιμασία και φυσικά πέφτουν στο κενό.
Ολοι συμφωνούν ότι ο επόμενος χρόνος είναι κρίσιμος καθώς μια νέα ήττα στις ευρωεκλογές του 2014 -να βρεθεί το ΠΑΣΟΚ με μονοψήφιο ποσοστό ή ακόμα και να έρθει πέμπτο ή έκτο- μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Ηδη είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει τέσσερις μεγάλες προκλήσεις.
Η πρώτη από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία φλερτάρει με την ιδέα ενός κεντροδεξιού ανοίγματος. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αποτελέσει μαγνήτη και για στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αισθάνονται ότι με τις σημερινές συνθήκες δεν έχουν προοπτική εξουσίας.
Η δεύτερη από τη ΔΗΜΑΡ που, παρά τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, κατανοεί ότι της δίνεται η δυνατότητα να διεκδικήσει τη θέση του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η τρίτη από ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν αποχωρήσει - όπως οι κ. Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης. Παρότι δεν φαίνεται εύκολο να συνεννοηθούν μεταξύ τους, καταλαβαίνουν την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ κι είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να προχωρήσουν στη δημιουργία νέων ανταγωνιστικών σχημάτων - ήδη ο κ. Λοβέρδος το έχει κάνει.
Η τέταρτη, τέλος, θα προέλθει μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει στέλεχος που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον κ. Βενιζέλο. Θα καταφέρει όμως το κόμμα να μείνει ενωμένο όσο παγιώνεται ο δημοσκοπικός του κατήφορος; Κανείς δεν γνωρίζει. Στο Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, στις αβεβαιότητες για τη σταθεροποίηση περιλαμβάνουν πλέον και το ΠΑΣΟΚ!

ΕΘΝΟΣ 21/5/13

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013


Η σιωπή των γκάλοπ!



Πριν από λίγο καιρό παρακολουθούσα μια συζήτηση μεταξύ πολιτικών για το αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές. Ενας εξ αυτών υποστήριζε πως αν σταθεροποιηθεί η οικονομία και φανεί «φως στην άκρη του τούνελ», τότε η κυβέρνηση δεν θα έχει πρόβλημα. Οπότε ο συνομιλητής του απάντησε: «μπα, αν ξεφοβηθούν οι Eλληνες και πιστέψουν ότι γλιτώσαμε τη χρεοκοπία, τότε θα ψηφίσουν αυτόν που θα τους τάξει περισσότερα, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ».
Εντάξει, το επίπεδο των επιχειρημάτων μπορεί να είναι απλουστευτικό ή και αφελές. Ως πρόβλεψη ωστόσο έχουν μια γοητεία: τις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τις κερδίσει ή μπορεί πάλι και να τις χάσει! Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να πούμε πολύ περισσότερα.
Η τρέχουσα «σοφία» βέβαια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «κολλήσει». Το λένε στην κυβέρνηση, το λένε οι πρώην σύντροφοι του κ. Τσίπρα -η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει, είπε ο κ. Αλαβάνος- το λένε ακόμα και τα στελέχη του, που αποδίδουν το φαινόμενο άλλα στην πολυγλωσσία και άλλα στο «καθεστωτικό» προφίλ που καλλιεργεί. Η εποχή που διέδιδαν ότι υπήρχαν «κρυφά γκάλοπ», τα οποία υποτίθεται ότι έδειχναν επερχόμενη αυτοδυναμία, παρήλθε οριστικά.
Eχει όμως κολλήσει; Oποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο, τότε ταυτόχρονα λέει πως για κάποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να συνεχίσει να αυξάνει τη δύναμή του. Θα μπορούσε όμως να ισχύει και το αντίθετο: ότι στις εκλογές έπιασε κορυφή εκμεταλλευόμενος την οργή των ψηφοφόρων και από εδώ και πέρα θα ακολουθήσει η πτώση. Με άλλα λόγια, όσο πιθανή ήταν η άνοδος, τόσο πιθανή ήταν και η πτώση.
Αλλωστε η (τελευταία) δημοσκοπική του υποχώρηση συμπίπτει με τη χρεοκοπία της Κύπρου, γεγονός που θα μπορούσε να επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχουν στην κριτική και ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να πείσει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Αλλά για ποια δημοσκοπική υποχώρηση μιλάμε; Το ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στριφογυρίζουν κοντά στο 20%, με το συμπάθιο, το μόνο που λέει είναι ότι δεν λέει τίποτα.
Ούτε πολιτικά - άλλωστε στις προηγούμενες εκλογές, ως τον Φλεβάρη δεύτερο κόμμα ήταν η? ΔΗΜΑΡ. Ούτε στατιστικά - μιλάμε για διαφορές που δεν έχουν την παραμικρή αξία. Με άλλα λόγια αυτό τον καιρό μία σκασίλα έχουν οι ψηφοφόροι κι αυτή δεν είναι να πούνε ποιο κόμμα θα ψηφίσουν το 2014 ή το 2015.
Το πολιτικό σύστημα βέβαια αντιπαθεί την αβεβαιότητα και τα κόμματα θα συνεχίσουν να προσπαθούν να χτίζουν τις «αφηγήσεις» τους. Είναι ωστόσο φανερό ότι ένα μέρος της κοινωνίας έχει πάψει να ακούει, παρακολουθεί σιωπηλό, με οργή ή και απογοήτευση θαρρείς, άλλοτε έτοιμο να ξεσπάσει εναντίον όλων και άλλοτε αυτοκριτικό, κατανοώντας ότι αν δεν αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, δεν θα αλλάξει τίποτα.
Είναι αυτή η σιωπή που, παρά την όποια βελτίωση του κλίματος, πρέπει να μας κάνει επιφυλακτικούς. Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι η αβεβαιότητα. Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα ξεπέρασαν έναν σκόπελο, δεν έχουν καταφέρει όμως ακόμα να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά τις όποιες θετικές εξελίξεις στην οικονομία παρουσιάζοντας ένα δικό τους εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Αν το επιτύχουν, θα είναι η πρώτη φορά στη νεότερη Ιστορία που θα βγούμε από μια τέτοια κρίση συντεταγμένα και δημοκρατικά. Πάντα -λόγω και της αβεβαιότητας στην Ευρώπη- με τον φόβο, όπως οι Γαλάτες, ότι μπορεί να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Επί το ελληνικότερον, να μας έρθει ο ουρανός σφοντύλι!

ΕΘΝΟΣ 20/5/13

Οι «σελέμπριτι» δεν είναι μόνο για κουτσομπολιό!



Κάθε χρόνο, εκατομμύρια γυναίκες κάνουν μαστεκτομή. Οι περισσότερες μετά την εμφάνιση καρκίνου, πολλές όμως προληπτικά καθώς η γνώση μας για την αρρώστια έχει κάνει άλματα. Φυσικά δεν τις γνωρίζουμε. Ηταν αρκετό όμως να δημοσιοποιήσει την περιπέτειά της η Αντζελίνα Τζολί για να γίνει θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι αυτό δείχνει πολλά για τις κοινωνίες μας.
Για κάθε σταρ του κινηματογράφου που αμείβεται με επταψήφιους αριθμούς υπάρχουν βέβαια εκατοντάδες ή και χιλιάδες συνάδελφοί του που αγωνίζονται να ζήσουν. Για κάθε συγγραφέα «μπεστ σέλερ» υπάρχουν, ομοίως, πολλοί περισσότεροι που δεν βρίσκουν εκδοτικό οίκο για τα βιβλία τους. Και για κάθε επιστήμονα που κερδίζει Νόμπελ υπάρχουν χιλιάδες ερευνητές σε επιστημονικά εργαστήρια που τη δουλειά τους γνωρίζουν μόνο οι συνεργάτες τους.
Είναι ίδιον της εποχής μας και είναι βαθύτατα άδικο από πολλές πλευρές. Οι λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ταλέντο. Μπορεί να είναι λίγο χειρότεροι, ίσως δεν είναι το ίδιο φωτογενείς ή απλώς δεν τους δόθηκε η ευκαιρία. Ακριβώς όπως και οι συγγραφείς. Πόσα αριστουργήματα πριν τυπωθούν απορρίφθηκαν από εκδότες που μπορεί και να μην τα διάβασαν; Και πόσα άλλα άραγε δεν τα μάθαμε ποτέ γιατί έμειναν στο συρτάρι; Οσο για τους επιστήμονες, πολλές φορές η τύχη παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την επάρκεια ή τη γνώση. Είναι αμέτρητες οι μεγάλες ανακαλύψεις που έγιναν κατά λάθος.
Οι σημερινές κοινωνίες με δυο λόγια, είτε μας αρέσει είτε όχι, κινούνται γύρω από τους «σελέμπριτι». Πρόσωπα που το βασικό τους χαρακτηριστικό δεν είναι τόσο η ιδιότητά τους όσο η δημοσιότητα, η απήχηση δηλαδή που έχουν σε ένα ευρύτερο κοινό. Και η απήχηση αυτή πάρα πολλές φορές δεν αντανακλά την προσωπικότητά τους, αλλά την εικόνα που έχουμε γι' αυτούς. Μια εικόνα που κατά κανόνα φιλοτεχνείται επαγγελματικά από εταιρείες δημοσίων σχέσεων.
Μέσα από μια τέτοια οπτική, κι αυτό που έκανε η Αντζελίνα Τζολί δεν ήταν παρά μια κίνηση δημοσίων σχέσεων. Οχι φυσικά η μαστεκτομή καθαυτή. Η επέμβαση ήταν μια γενναία πλην όμως προσωπική απόφαση που έχουν πάρει και εκατομμύρια, ίσως, άλλες γυναίκες. Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το ότι δημοσιοποιήθηκε. Οπως φυσικά και ο τρόπος με τον οποίο δημοσιοποιήθηκε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βοηθώντας να πέσει το φως της δημοσιότητας σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πάρα πολλές γυναίκες, η πρωτοβουλία της Αντζελίνα Τζολί μόνο θετικά θα λειτουργήσει. Αν μάλιστα και στην Ελλάδα αναγκαστούν τα ταμεία να καλύπτουν αυτές τις εξετάσεις, τόσο το καλύτερο.
Σημαίνει άραγε αυτό ότι η Τζολί είναι ειλικρινής και νοιάζεται πραγματικά για τις γυναίκες του πλανήτη; Ποιος ξέρει... Πόσες φορές άλλωστε η πραγματικότητα δεν έχει διαψεύσει τη φιλοτεχνημένη εικόνα τόσων και τόσων σταρ; Εχει όμως σημασία; Μήπως τελικά στην εποχή μας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και η διαχείριση της εικόνας από μόνη της έχει σημασία; Και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό, όπως έκανε η Αντζελίνα, ή για ευτελή σκοπό - το παραγέμισμα, για παράδειγμα, των σελίδων του κουτσομπολιού!

ΕΘΝΟΣ 19/5/13

Η άμυνα της Δημοκρατίας!



Η εβδομάδα που πέρασε ήταν εξόχως αποκαλυπτική για τη Χρυσή Αυγή και το πραγματικό της πρόσωπο. Το έναυσμα δόθηκε στη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του κ. Πέτρου Τατσόπουλου, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, ο... θεωρητικός τους κατά ορισμένους, δεν μπόρεσε να αποκηρύξει «νεανικό» του κείμενο στο οποίο εξυμνούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και να θέλουν να κρυφτούν, η χαρά δεν τους αφήνει.
Ακολούθησε το χθεσινό επεισόδιο στη Βουλή, όπου ο προεδρεύων κ. Γιάννης Δραγασάκης αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το άρθρο του Κανονισμού για αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά προκειμένου να επαναφέρει στην τάξη τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Ηταν άραγε υπερβολικά αυστηρός; Κάποιος θα μπορούσε να το υποστηρίξει. Σε αυτήν και την προηγούμενη Βουλή, άλλωστε, έχουν ακουστεί πολύ σοβαρότερες και βαρύτερες κατηγορίες από το «Mr Alexis». Και, μάλιστα, από όλες τις πτέρυγες της αντιπολίτευσης. Από το αξέχαστο «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» μέχρι το «κατοχικός πρωθυπουργός».
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ισως την επόμενη φορά που θα έχουν την τάση να παρεκτραπούν ορισμένοι βουλευτές του «δημοκρατικού τόξου», να το ξανασκεφτούν. Ωστόσο, έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε πως όταν αναφερόμαστε στη Χρυσή Αυγή, δεν αναφερόμαστε σε ακόμα ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Πρόκειται για έναν φορέα που με έμπρακτο και απτό τρόπο προωθεί τη βία και την αυτοδικία. Ιδεολογικά εχθρεύεται τη Δημοκρατία και πάμπολλά στελέχη του έχουν ανοιχτά ναζιστικές απόψεις. Οσο για την ιστορική του καταγωγή, κανείς τους δεν κρύβει τους ποικίλους δεσμούς με τη χούντα. Με δυο λόγια, έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν αυτούς και τους ομοίους τους.
Η άμυνα της Δημοκρατίας κατά συνέπεια απέναντι σε αυτά τα στοιχεία δεν είναι επιλογή, αλλά υποχρέωση. Και η ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου θα είναι ακόμα ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπάρχουν προφανώς και διαφωνίες, ιδίως για κάποιες γκρίζες περιοχές που μπορεί να ανακύψουν. Ορισμένοι εκφράζουν τον φόβο ότι μπορεί να ποινικοποιηθεί η έκφραση γνώμης - πώς κρίνεται, για παράδειγμα, αν κάποιος προωθεί την «εχθροπάθεια» για μία μειονότητα και τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει ένας τέτοιος όρος. Και πώς μπορεί να απαγορευτεί σε έναν επιστήμονα να αμφισβητήσει αν κάποια εγκλήματα αποτελούν γενοκτονία;
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα μέμφεται την κυβέρνηση γιατί καθυστερεί την κατάθεση του νομοσχεδίου, χαρακτήριζε τις ίδιες ρυθμίσεις, όταν είχε καταθέσει σχετικό νομοσχέδιο το ΠΑΣΟΚ το 2011, «απαράδεκτες και αντισυνταγματικές», καθώς περιορίζουν, έλεγε, την ελευθερία της έκφρασης!
Με ανάλογο σκεπτικό πολλοί εκφράζουν επιφυλάξεις για μία τέτοια «στοχοποίηση» όπως τη χαρακτηρίζουν της Χρυσής Αυγής, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της ηρωποίησής της και της ενίσχυσης του αντισυστημικού προφίλ που τόσο εκμεταλλεύεται. Πρόκειται, βέβαια, για σοβαρά επιχειρήματα που επιβάλλουν ιδιαίτερη προσοχή και στις τελικές διατυπώσεις του νόμου, αλλά φυσικά και πώς θα εφαρμοστεί - χωρίς καταχρήσεις που θα τον καταστήσουν ανυπόληπτο.
Από την άλλη πλευρά έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κινδυνεύαμε να θεωρήσουμε περίπου φυσική κατάσταση όχι μόνο τα κηρύγματα μίσους, αλλά και τη βία που διαχέεται καθημερινά, άλλοτε σε βάρος μεταναστών, άλλοτε ωστόσο εναντίον όσων απλώς διαφωνούν μαζί τους - ακόμα και την απαγόρευση θεατρικών έργων επιχείρησαν να επιβάλουν με το έτσι θέλω.
Αν τα θεωρούμε αυτά σοβαρά προβλήματα της Δημοκρατίας μας, και ποιος διαφωνεί, τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε οργανωμένα, με συνέπεια, χωρίς δισταγμό και αμφιταλαντεύσεις. Γιατί, βέβαια, το χειρότερο θα είναι να ψηφιστεί ο νόμος, να ακούμε τα κόμματα να καταδικάζουν με τη γνωστή μεγαλοστομία και στην πράξη να συνεχιστεί η ασυδοσία!

ΕΘΝΟΣ 18/5/13

Η Aριστερά στο Χόλιγουντ!



Η παρέμβαση του Oλιβερ Στόουν υπέρ του Αλέξη Τσίπρα μου θύμισε παλιότερες δηλώσεις επιφανών ξένων υπέρ της Ελλάδας. Δηλώσεις καλοπροαίρετες με στόχο την υποστήριξή μας, που ήταν όμως γενικά εκτός τόπου και χρόνου, έβλεπαν την Ελλάδα μέσα από τη δική τους οπτική χωρίς να απαντούν καθόλου στις ανάγκες μας.
Oπως για παράδειγμα του νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς - άτυπο σύμβουλο του Γιώργου Παπανδρέου- ο οποίος λίγο πριν η Ελλάδα αναγκαστεί να μπει στο Μνημόνιο είχε κάνει εκστρατεία κατά των κερδοσκόπων που είχαν βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα. Η λύση που υποστήριζε ήταν παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ουσιαστικά παροχή κοινοτικών εγγυήσεων για το ελληνικό χρέος.
Από τη σκοπιά του ήταν μια απόλυτα λογική πρόταση. Είναι γνωστός ο πόλεμος που διεξάγεται παγκοσμίως μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων της λιτότητας, στους οποίους περιλαμβάνονται οι κ. Στίγκλιτς και Κρούγκμαν. Η Ελλάδα ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα για να αποδείξουν την ορθότητα των απόψεών τους.
Για τα πολιτικά δεδομένα της Ευρώπης ωστόσο και για το θεσμικό πλαίσιο της τράπεζας ήταν μια πρόταση από τον πλανήτη Aρη. Που αποδείχθηκε καταστροφική, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου αναζητούσε το «πιστόλι» κατά των κερδοσκόπων περιοδεύοντας τον κόσμο την ώρα που ήταν αναγκαίο -και δυνητικά πολύ πιο αποτελεσματικό- να επεξεργαστούμε ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των ελλειμμάτων. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Κάτι ανάλογο ισχύει σήμερα με τον Ολιβερ Στόουν. Ο Aμερικανός σκηνοθέτης είναι από αυτούς που τους αρέσει να προκαλούν. Το έκανε με το πασίγνωστο ντοκιμαντέρ του για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, το οποίο, αν κάτι μας άφησε -που αμφιβάλλω- είναι ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο παραποίησε τα πραγματικά γεγονότα προκειμένου να υποστηρίξει μια εξαρχής παλαβή θεωρία συνωμοσίας.
Ενοχλητικό, ιδίως για όσους αγαπούν την ιστορία, πλην όμως συνηθισμένο, ιδίως στις ΗΠΑ, για εκείνους των οποίων ο στόχος είναι να κάνουν θόρυβο και να τα βάλουν ?όπως οι ίδιοι νομίζουν- με το κατεστημένο. Αθώα ψέματα λοιπόν;
Οχι και τόσο. Τουλάχιστον όταν το επαναλαμβάνει με την αγιογραφία του Φιντέλ Κάστρο. Η οποία μπορεί να είναι αρεστή στους φαντασιακούς επαναστάτες στους οποίους απευθύνεται, αλλά ομολογώ ότι θα με προσέβαλλε βαρύτατα αν ανήκα στην ατυχή κατηγορία των Kουβανών που πέρασαν τη ζωή τους στις φυλακές εξαιτίας του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδίως όταν προέρχονται από έναν Aμερικανό ο οποίος έχει βγάλει εκατομμύρια από τις ταινίες του, ζει σε μια χώρα όπου μπορεί να πει ό,τι θέλει χωρίς κανέναν φόβο και όπου όλα τα κατεστημένα μέσα αναπαράγουν τις απόψεις του.
Μα μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με τα εκατομμύριά του, τα αξίζει και είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης. Αυτό που με ενοχλεί είναι όταν (μας) αντιμετωπίζει -αυτός αλλά και πολλοί άλλοι καλοπροαίρετοι διανοούμενοι ή άνθρωποι της τέχνης- σαν εξωτικό φρούτο.
Γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία. Για τους περισσότερους, μέσα στον βιότοπο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα εξωτικό φρούτο, όπως ίσως ήταν για ένα μικρό διάστημα και ο Γιώργος Παπανδρέου στην αρχή της θητείας του. Eνας νέος πολιτικός που γράφει στον φακό και πάει κόντρα σε μια πολιτική τάξη που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.
Μόνο που στην πολιτική και στην πραγματική ζωή δεν ζούμε με φρούτα. Οι αποφάσεις που παίρνονται έχουν αντίκτυπο στις ζωές μας. Και τον επόμενο πρωθυπουργό δεν τον θέλουμε με προδιαγραφές Χόλιγουντ, αλλά με πρακτικές λύσεις και ουσιαστικές προτάσεις!

ΕΘΝΟΣ 17/5/13

Η αριστερή μας τύφλωση!



Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό ότι δεν πέφτει και τόσο μέσα στις προβλέψεις του. Πριν από λίγους μήνες, θυμάστε, προέβλεπε ότι δεν θα πάρουμε τη δόση. Είχε βγει μάλιστα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και ειρωνευόταν τον κ. Σαμαρά ότι τον εγκατέλειψαν οι εταίροι και ιδίως η κ. Μέρκελ, η «προστάτιδά» του, η οποία για να τον στηρίξει είχε έρθει και στην Αθήνα. Ξέρουμε τι ακολούθησε: λίγες ημέρες μετά εγκρίθηκε ποσό πάνω από 50 δισ. για την Ελλάδα. Τόσο μέσα.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ολοι και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό διαπιστώνουν σημαντική βελτίωση του οικονομικού κλίματος. Μια βελτίωση που αποτυπώνεται και στα περίφημα «σπρεντ». Δεν λύσαμε τα προβλήματά μας, κάθε άλλο, αλλά είναι φανερό ότι αν συνεχίσουμε έτσι είναι πλέον εφικτό να βγούμε ξανά στις αγορές και να φύγουμε από το Μνημόνιο.
Τι ήταν να το πει ο κ. Στουρνάρας; Ακολούθησε καταιγισμός δηλώσεων από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για «εικονική πραγματικότητα» και επιχείρηση παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Σαν να πονάνε που μπορεί τα πράγματα να πάνε λίγο καλύτερα.
Ως συνήθως οι θέσεις τους διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα: ήρθαν οι ίδιοι οι οίκοι που τόσα χρόνια μας έριχναν στο καναβάτσο, για να αναβαθμίσουν την ελληνική οικονομία. Ουσιαστικά για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η κρίση. Λίγο καλύτερα, αλλά πάντως καλύτερα. Το ζήτημα προφανώς δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει έξω. Ποσώς ενδιαφέρει. Το πρόβλημα προκύπτει από τη λανθασμένη εντύπωση της Αριστεράς ότι η κρίση τη συμφέρει, ότι η επιδείνωση των οικονομικών τη φέρνει πιο κοντά στην εξουσία.
Αν είχαν μάτια και έβλεπαν, θα καταλάβαιναν ότι στην πραγματικότητα, αν υπάρχει ένα ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, αυτό είναι προς τον συντηρητισμό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό υπέρ των πιο ακραίων, βίαιων και εθνικιστικών εκδοχών του. Κι όσο και αν πυροδοτήθηκε από λάθος επιλογές στη διαχείριση του μεταναστευτικού, είναι φανερό πια ότι μιλάμε για κάτι ευρύτερο και εξόχως ανησυχητικό. Το οποίο επιβεβαιώνεται από όλα τα γκάλοπ.
Δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Στην Ευρώπη γνωρίζουν ότι τα προοδευτικά κόμματα ανεβαίνουν σε περιόδους ευημερίας, όταν υπάρχει πλεόνασμα για να μοιραστεί. Αντίθετα πλήττονται από την κρίση - όπως δείχνει και ο διογκούμενος ευρωσκεπτικισμός. Δεν τα βλέπουν αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ; Τα βλέπουν αλλά βέβαια επειδή η κρίση χτύπησε κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ και οι ίδιοι βγήκαν κομματικά κερδισμένοι, μπερδεύουν τον κομματικό μικρόκοσμο με την κοινωνία. Στην πραγματικότητα ο αριστερισμός τους και η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς με το ΚΚΕ και την... ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μόνο που μπορεί να τους αποφέρει είναι η λαμπρή απομόνωση.
Κι αυτά την ώρα που κρίνονται σημαντικά ζητήματα στην ελληνική κοινωνία, ζητήματα τα οποία οι προοδευτικές δυνάμεις παρακολουθούν ουσιαστικά από το περιθώριο. Ο κ. Τσίπρας έκανε τα γλυκά μάτια στον πρόεδρο του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλο, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συμφέρει και τους βιομηχάνους! Το πόσο λόγια κενά περιεχομένου ήταν φάνηκε την επομένη, όταν ο ΣΕΒ αρνήθηκε να συμφωνήσει στη χορήγηση του επιδόματος γάμου.
Και αυτά είναι τα λιγότερο σημαντικά. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα γίνουν, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και οι όροι χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, θα επηρεάσουν για πολλά χρόνια όχι μόνο την καθημερινότητα των εργαζομένων αλλά και τους συσχετισμούς οικονομικής εξουσίας, τελικά την ίδια τη Δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να πετροβολάει από μακριά. Δικαίωμά του. Μόνο μην τρέφει την αυταπάτη ότι υπερασπίζεται τους εργαζόμενους!

ΕΘΝΟΣ 16/5/13

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013


Αυτός είναι ο θίασός μας... (*)



Δεν ξέρω, δεν προκύπτει από το σχετικό βίντεο δηλαδή που έσκασε στο Ιντερνετ τι είπε ο (πρώην) βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. κ. Σ. Γαληνός στον κ. Ν. Σηφουνάκη και τον έκανε σε τέτοιο βαθμό να χάσει την ψυχραιμία του. Αυτό το «έπρεπε να με βλέπεις και να σκύβεις» ωστόσο που του απάντησε, επειδή «διόρισα και τη γυναίκα σου βρε», διόλου κολακευτικό δεν ήταν.
Καταρχήν για τον ίδιο τον κ. Σηφουνάκη. Πιο παλαιοκομματικό και πιο πελατειακό δεν γίνεται. Κι όσο κι αν θελήσει να δείξει κανείς κατανόηση -τέτοια πράγματα είναι συνηθισμένα στην πολιτική κ.λπ.-, υπάρχει ένα όριο στο τι προσδοκούμε από έναν υπουργό - και στις πράξεις και στα λόγια.
Με μια έννοια πρόκειται και για το δράμα του ΠΑΣΟΚ. Μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία έχει χάσει, στη συνείδηση πολλών, την έξωθεν καλή μαρτυρία. Από τη δίκη του Ακη μέχρι τη μαύρη τρύπα στα οικονομικά του, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να γίνει συνώνυμο της παρακμής.
Σωστά; Και βέβαια όχι. Γιατί καλώς ή κακώς ελάχιστοι είναι «αθώοι του αίματος» στο πολιτικό μας σύστημα. Στο συγκεκριμένο περιστατικό για παράδειγμα η αλαζονεία του πρώην υπουργού είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι το ότι διόρισε -αν πράγματι διόρισε, κάτι το οποίο ο κ. Γαληνός δεν φάνηκε να αμφισβητεί...τη σύζυγο του πολιτικού του αντιπάλου!
Ο Σ. Γαληνός, όπως είναι γνωστό, εξελέγη με τη ΝΔ προτού μεταπηδήσει στους ΑΝ.ΕΛ., απ' όπου βεβαίως αγωνίζεται για την ανατροπή του (κατά τα άλλα σάπιου) πολιτικού συστήματος. Ακριβώς όπως και ο αρχηγός του. Ο οποίος αφού διέπρεψε ως υπουργός Αιγαίου της κυβέρνησης Καραμανλή -της ίδιας που παρέδωσε το έλλειμμα εκεί που το παρέδωσε και διόρισε με την ψυχή της-, τώρα εμφανίζεται ως εξυγιαντής του συστήματος.
Να μην αδικούμε κανέναν. Το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα. Οταν προ ημερών στην τηλεόραση στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για τα οικονομικά του, ο συνομιλητής του, στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, του υπενθύμισε ότι έως το 2010 (που ήταν στο ΠΑΣΟΚ) δεν είχε πει κουβέντα για τις σπατάλες.
Και πάλι να μην παρεξηγηθούμε. Δεν χρειαζόταν τις μετεγγραφές από το ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ για να εμπλακεί. Μέρος του συστήματος υπήρξε και ο Συνασπισμός. Και τους διορισμούς του έκανε, όταν μπορούσε, και για χρηματοδοτήσεις κατηγορήθηκε -χωρίς πάντως κάτι να αποδειχθεί-, ακόμα και πρόεδρος ΠΑΕ έγινε πρώην αρχηγός του.
Γνωστά πράγματα θα πει κανείς. Κι όσο υπήρχαν λεφτά να μοιράζονται πολλοί φώναζαν, κανείς ωστόσο δεν αμφισβητούσε ουσιαστικά το σύστημα. Τώρα; Κάποιοι καλλιεργούν την αυταπάτη ότι αν φύγουν οι μεν και έρθουν οι δε τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Αλλά δεν είναι έτσι.
Εχουμε ένα αυτιστικό πολιτικό σύστημα στο οποίο τα ίδια πρόσωπα, δεκαετίες τώρα, εναλλάσσονται σε διαφορετικούς ρόλους: πολιτικοί, συνήθως του κομματικού σωλήνα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, ακόμα και ορισμένοι... αντιεξουσιαστές. Και δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν αλλάξει το πώς αντιλαμβανόμαστε τις υποχρεώσεις μας αλλά και τι προσδοκάμε από τους πολιτικούς μας.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη, στην οποία ανάμεσα σε άλλα λέει:«Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία».
(*) Γ. Σεφέρης, Αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε.

ΕΘΝΟΣ 15/5/13

Ναυάγιο με ψηλά το κεφάλι!



Μερικές φορές οι συνδικαλιστές είναι σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ. Με την πρώτη νύξη ότι μπορεί να θιγούν τα «κεκτημένα», το χέρι τους πηγαίνει στη σκανδάλη, στην προκήρυξη απεργίας. Και ας είναι βέβαιο ότι πρώτοι οι εργαζόμενοι θα βγουν χαμένοι. Κλασικό παράδειγμα εμείς οι δημοσιογράφοι.
Χρόνια πολλά τώρα, ακόμα και τον πρώτο χρόνο της κρίσης, το συνδικάτο, με την απειλή της απεργίας, πετύχαινε αυξήσεις της τάξεως του 5%. Την ίδια στιγμή κάποιοι επισήμαιναν ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έχαναν δεκάδες εκατομμύρια, ότι είχε φτιαχτεί μια φούσκα στην ενημέρωση, αλλά αυτό δεν ένοιαζε ούτε αφορούσε τους συνδικαλιστές. Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα, με τους μισούς σχεδόν δημοσιογράφους άνεργους και τους μισθούς σε κάθετη πτώση.
Κατά μια ειρωνεία της τύχης μάλιστα, εκεί που πιο δυναμικά αντιστάθηκαν στις περικοπές υπήρξαν τελικά και τα περισσότερα θύματα. Και οι χαμηλότερες ίσως αμοιβές δίνονται, όταν δίνονται, στα συνεργατικά σχήματα που δημιουργήθηκαν για να απαντήσουν στην κρίση. Προφανώς δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Εχουν, όμως, βαρύτατες ευθύνες οι συνδικαλιστές που έβλεπαν τα δέντρα και έχαναν το δάσος. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, δηλαδή, να αποκτήσουν μια γενικότερη πολιτική για την πορεία και την προστασία του κλάδου. Αρκεί να πετύχαιναν αυξήσεις για να επανεκλεγούν.
Ευτυχώς δεν είναι όλα τα συνδικάτα ίδια. Πριν από λίγες ημέρες, για παράδειγμα, υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ της ΟΤΟΕ και των τραπεζών. Η σύμβαση προβλέπει μείωση μισθών της τάξεως του 6% και μαζί κατάργηση του επιδόματος ισολογισμού για τα 2,5 χρόνια στα οποία θα διαρκέσει η συμφωνία. Συνολικά, αυτό συνεπάγεται μείωση μισθών λίγο κάτω από το 10% - διόλου ευκαταφρόνητη. Αλλά, βέβαια, πολύ καλύτερη από ό,τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Την ώρα που στα τηλεοπτικά δελτία ακούμε για κατάργηση των συμβάσεων και μειώσεις μισθών -μόλις τελειώσει η μετενέργεια- πάνω από 30%, στις τράπεζες όχι μόνο διασφάλισαν τις συμβάσεις και περιόρισαν τις απώλειες, αλλά ταυτόχρονα πέτυχαν και «ρήτρα απασχόλησης» για την προστασία των θέσεων εργασίας - έστω και ως στόχο, μια και δεν υπάρχει νομική δέσμευση. Να θυμηθούμε, μάλιστα, ότι προ κρίσης ορισμένες τράπεζες αρνούνταν να αποδεχθούν την υπογραφή κλαδικής σύμβασης.
Βγήκαν, λοιπόν, χαμένοι οι εργαζόμενοι από τη συμφωνία; Μόνο κάποιος που αγνοεί πλήρως την πραγματικότητα της κρίσης θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Αν, μάλιστα, η ΓΣΕΕ είχε δείξει ανάλογο ρεαλισμό -αν είχε το θάρρος- και είχε καταφέρει να υπογράψει συμφωνία με τους εργοδότες που θα έπαιρνε υπόψη της και την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, τότε πιθανότατα θα είχαμε αποφύγει τη νομοθετική παρέμβαση στον κατώτατο μισθό.
Ομως, είναι πάντα πιο εύκολο να αποποιείσαι τις ευθύνες, να φορτώνεις στους άλλους τις αποφάσεις και να επιστρέφεις «με ψηλά το κεφάλι», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ όταν του επισημάνθηκε ότι απεργία μέσα στις εξετάσεις θα σημαίνει επιστράτευση. Αγωνιστική γυμναστική?
Στα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις για την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Αποφάσεις που θα επηρεάσουν προφανώς την καθημερινότητα των εργαζομένων, τις σχέσεις εργασίας, τα εισοδήματα, θα επηρεάσουν σε τελευταία ανάλυση την ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα συμμετάσχουν σε αυτόν το σχεδιασμό διεκδικώντας την ισότιμη συμμετοχή τους. 'Η αν θα εκπροσωπηθούν από τους συνδικαλιστές του χθες, να υπερασπίζονται μια εικονική πραγματικότητα και στην πράξη να υπονομεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων!

ΕΘΝΟΣ 14/5/13

Ναυάγιο με ψηλά το κεφάλι!



Μερικές φορές οι συνδικαλιστές είναι σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ. Με την πρώτη νύξη ότι μπορεί να θιγούν τα «κεκτημένα», το χέρι τους πηγαίνει στη σκανδάλη, στην προκήρυξη απεργίας. Και ας είναι βέβαιο ότι πρώτοι οι εργαζόμενοι θα βγουν χαμένοι. Κλασικό παράδειγμα εμείς οι δημοσιογράφοι.
Χρόνια πολλά τώρα, ακόμα και τον πρώτο χρόνο της κρίσης, το συνδικάτο, με την απειλή της απεργίας, πετύχαινε αυξήσεις της τάξεως του 5%. Την ίδια στιγμή κάποιοι επισήμαιναν ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έχαναν δεκάδες εκατομμύρια, ότι είχε φτιαχτεί μια φούσκα στην ενημέρωση, αλλά αυτό δεν ένοιαζε ούτε αφορούσε τους συνδικαλιστές. Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα, με τους μισούς σχεδόν δημοσιογράφους άνεργους και τους μισθούς σε κάθετη πτώση.
Κατά μια ειρωνεία της τύχης μάλιστα, εκεί που πιο δυναμικά αντιστάθηκαν στις περικοπές υπήρξαν τελικά και τα περισσότερα θύματα. Και οι χαμηλότερες ίσως αμοιβές δίνονται, όταν δίνονται, στα συνεργατικά σχήματα που δημιουργήθηκαν για να απαντήσουν στην κρίση. Προφανώς δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Εχουν, όμως, βαρύτατες ευθύνες οι συνδικαλιστές που έβλεπαν τα δέντρα και έχαναν το δάσος. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, δηλαδή, να αποκτήσουν μια γενικότερη πολιτική για την πορεία και την προστασία του κλάδου. Αρκεί να πετύχαιναν αυξήσεις για να επανεκλεγούν.
Ευτυχώς δεν είναι όλα τα συνδικάτα ίδια. Πριν από λίγες ημέρες, για παράδειγμα, υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ της ΟΤΟΕ και των τραπεζών. Η σύμβαση προβλέπει μείωση μισθών της τάξεως του 6% και μαζί κατάργηση του επιδόματος ισολογισμού για τα 2,5 χρόνια στα οποία θα διαρκέσει η συμφωνία. Συνολικά, αυτό συνεπάγεται μείωση μισθών λίγο κάτω από το 10% - διόλου ευκαταφρόνητη. Αλλά, βέβαια, πολύ καλύτερη από ό,τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Την ώρα που στα τηλεοπτικά δελτία ακούμε για κατάργηση των συμβάσεων και μειώσεις μισθών -μόλις τελειώσει η μετενέργεια- πάνω από 30%, στις τράπεζες όχι μόνο διασφάλισαν τις συμβάσεις και περιόρισαν τις απώλειες, αλλά ταυτόχρονα πέτυχαν και «ρήτρα απασχόλησης» για την προστασία των θέσεων εργασίας - έστω και ως στόχο, μια και δεν υπάρχει νομική δέσμευση. Να θυμηθούμε, μάλιστα, ότι προ κρίσης ορισμένες τράπεζες αρνούνταν να αποδεχθούν την υπογραφή κλαδικής σύμβασης.
Βγήκαν, λοιπόν, χαμένοι οι εργαζόμενοι από τη συμφωνία; Μόνο κάποιος που αγνοεί πλήρως την πραγματικότητα της κρίσης θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Αν, μάλιστα, η ΓΣΕΕ είχε δείξει ανάλογο ρεαλισμό -αν είχε το θάρρος- και είχε καταφέρει να υπογράψει συμφωνία με τους εργοδότες που θα έπαιρνε υπόψη της και την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, τότε πιθανότατα θα είχαμε αποφύγει τη νομοθετική παρέμβαση στον κατώτατο μισθό.
Ομως, είναι πάντα πιο εύκολο να αποποιείσαι τις ευθύνες, να φορτώνεις στους άλλους τις αποφάσεις και να επιστρέφεις «με ψηλά το κεφάλι», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ όταν του επισημάνθηκε ότι απεργία μέσα στις εξετάσεις θα σημαίνει επιστράτευση. Αγωνιστική γυμναστική?
Στα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις για την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Αποφάσεις που θα επηρεάσουν προφανώς την καθημερινότητα των εργαζομένων, τις σχέσεις εργασίας, τα εισοδήματα, θα επηρεάσουν σε τελευταία ανάλυση την ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα συμμετάσχουν σε αυτόν το σχεδιασμό διεκδικώντας την ισότιμη συμμετοχή τους. 'Η αν θα εκπροσωπηθούν από τους συνδικαλιστές του χθες, να υπερασπίζονται μια εικονική πραγματικότητα και στην πράξη να υπονομεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων!

ΕΘΝΟΣ 14/5/13

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013


Επιστράτευση και τσαμπουκάδες!



Η απόφαση της ΟΛΜΕ να προτείνει απεργία των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις, όπως βέβαια και η προληπτική επιστράτευση πυροδότησαν ακραίες και αλληλοσυγκρουόμενες αντιδράσεις. Στις αριστερές ιστοσελίδες αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία να ανατραπεί «το μνημονιακό καθεστώς».
Ενας ευφάνταστος αρθρογράφος μάλιστα προτείνει στους μαθητές να καταλάβουν τα σχολεία, στους ταξιτζήδες και στους... ποδηλάτες να τα προστατεύουν από την αστυνομία, στους δημοσιογράφους της ΕΡΤ να μποϊκοτάρουν τη μετάδοση των θεμάτων, στους καλλιτέχνες να ετοιμάσουν μεγάλες συναυλίες και βέβαια στους συνδικαλιστές να παραλύσουν τη χώρα! Στον αντίποδα, ήδη στο Ιντερνετ φτιάχτηκε ομάδα εθελοντών - επιτηρητών με 800 συμμετοχές προκειμένου να περιφρουρηθούν και να γίνουν κανονικά οι εξετάσεις.
Αν τα παίρναμε τοις μετρητοίς, θα πίστευε κανείς ότι έχουμε την ελληνική εκδοχή της Γενικής Απεργίας του 1926 που συγκλόνισε την Αγγλία και τελικά έσπασε, αφού πρώτα ομάδες εθελοντών είχαν αναλάβει να διασφαλίσουν τη λειτουργία στοιχειωδών υπηρεσιών.
Απέχουμε πολύ βέβαια. Συν τοις άλλοις γιατί από τις εκλογές και μετά η πλειονότητα του κόσμου -ενδεχομένως και η πλειονότητα των καθηγητών- δείχνει να μην είναι καθόλου διατεθειμένη να πάρει μέρος σε κινητοποιήσεις και πολύ περισσότερο να αποτελέσει το πρόσχημα για την επανάληψη επεισοδίων όπως πέρσι που κάηκε το κέντρο.
Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι η χώρα λειτουργεί όλο και πιο πολύ μέσα από τη λογική έκτακτων μέτρων. Εκτακτων μέτρων στη Βουλή, όπου το νομοθετικό έργο γίνεται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που εγκρίνονται στη συνέχεια με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Και έκτακτων μέτρων στην κοινωνία: επιστράτευση των ναυτεργατών, επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό και τώρα επιστράτευση των καθηγητών στα σχολεία.
Στη συγκεκριμένη απεργία υπάρχουν ασφαλώς σκοτεινά σημεία. Οπως για παράδειγμα η υποψία ότι η ΟΛΜΕ επιδίωξε κατά κάποιο τρόπο την επιστράτευση γιατί γνώριζε ότι η πρότασή της για απεργία θα προκαλούσε αντιδράσεις και μεταξύ των καθηγητών. Κι ακόμα ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) κάνουν επίδειξη αδιαλλαξίας εν όψει του συνεδρίου τους το καλοκαίρι. Από την άλλη πλευρά πάλι πολλοί αναρωτιούνται γιατί έπρεπε να ανακοινώσει τώρα η κυβέρνηση την αύξηση των ωρών διδασκαλίας.
Ομως αυτά είναι δευτερεύοντα. Η ουσία είναι ότι στις σημερινές συνθήκες η κυβέρνηση εκτιμά -φοβούμαι δικαίως- ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να μας γυρίσουν πίσω στο κλίμα του 2011 ή του 2012. Ετσι οι επιλογές της και οι επιλογές όλων όσοι πιστεύουν στην ανάγκη να πετύχουμε τους στόχους που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους, προκειμένου να βγούμε από το Μνημόνιο, είναι λίγο-πολύ υποχρεωτικές. Με δεδομένο βέβαια ότι η οικονομία κινείται ακόμα στην κόψη του ξυραφιού και ότι κάθε ανατροπή -ας πούμε η αναβίωση της αμφιβολίας για το αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει ή ένα νέο χτύπημα στον τουρισμό- θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκτροχιασμό.
Μέχρι σήμερα, με την αποφασιστικότητα που έχει δείξει ο κ. Σαμαράς, φαίνεται ότι το έχει πετύχει και μάλιστα με ελάχιστο πολιτικό κόστος - ίσως και με πολιτικό όφελος, αν κρίνουμε από τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Μην τρέφουμε αυταπάτες ωστόσο. Τέτοιου είδους νίκες μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχθούν πύρρειες. Οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι οι έκτακτες διαδικασίες και τα έκτακτα μέτρα προβλέπονται στο Σύνταγμα ακριβώς για έκτακτες συνθήκες, όπως αυτές που ζούμε σήμερα. Καμιά κυβέρνηση όμως δεν κέρδισε εκλογές με τον τσαμπουκά. Κι η γραμμή που χωρίζει τις δύο εκδοχές είναι πιο λεπτή απ' ό,τι νομίζουμε!

ΕΘΝΟΣ 13/5/13

Αισιοδοξία, αλλά οι δύσκολες αποφάσεις είναι μπροστά μας!



Τρία και πλέον χρόνια τώρα, με καταθλιπτική συνέπεια, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και τα νέα για την οικονομία, πολύ περισσότερο δε για την ανεργία, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Στην αρχή πολλοί, η πλειονότητα ίσως των πολιτών, περίμεναν ότι κρίση είναι, θα περάσει. Σε ένα-δύο χρόνια το πολύ. Διαψευστήκαμε παταγωδώς. Σήμερα που κάποιοι -του γράφοντος περιλαμβανομένου- βλέπουν σημάδια βελτίωσης, είναι φυσικό να αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Η κρίση μάς έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση. Ομως όλοι κινδυνεύουμε από το ίδιο λάθος: προσπαθούμε να προβλέψουμε το μέλλον με βάση την εμπειρία μας από το παρελθόν. Και η οικονομία σε περιόδους καμπής έχει αποδείξει ότι γίνεται απρόβλεπτη.
Είναι χαρακτηριστική η απορία της βασίλισσας της Αγγλίας προς τους οικονομολόγους της πατρίδας της: πώς κανείς σας δεν προέβλεψε την επερχόμενη κρίση. Οπως ασφαλώς την ίδια απορία θα μπορούσε να εκφράσει ο Γιαπωνέζος αυτοκράτορας που βλέπει την οικονομία της χώρας του να παραμένει σε πρωτοφανή στασιμότητα για πάνω από μία δεκαετία. Τι θα γίνει λοιπόν στην Ελλάδα; Μπορούμε να προβλέψουμε ανάκαμψη μέσα στο 2014 όπως προβλέπουν οι κ. Σαμαράς και Στουρνάρας μαζί με τους περισσότερους Ευρωπαίους αξιωματούχους;
Υπάρχει πράγματι μια σειρά από στοιχεία που επιτρέπουν μια σχετική αισιοδοξία. Η εξόφληση χρεών του Δημοσίου, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η βελτίωση των εξαγωγών, η πιθανή πλέον επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και ίσως περισσότερο από όλα η αναμενόμενη καλή τουριστική χρονιά, μπορεί να βάλουν τέλος στην πτώση.
Ακόμα πιο σημαντική, ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί η αλλαγή στο οικονομικό κλίμα, η αίσθηση βεβαιότητας για την παραμονή στο ευρώ και για τις προοπτικές της οικονομίας. Ιδίως αν είναι σωστή η άποψη ότι η μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια της κρίσης προήλθε σε μεγάλο βαθμό όχι από κάποιους λάθος «πολλαπλασιαστές», αλλά από τις συνθήκες αβεβαιότητας που τα απανωτά λάθη -δικά μας και των εταίρων- προκάλεσαν γύρω από την ελληνική οικονομία.
Με όλα αυτά και με δεδομένες φυσικά τις αβεβαιότητες -τι θα γίνει στην Ευρώπη, σε ποιο βαθμό θα διατηρηθεί στην Ελλάδα η πολιτική και κοινωνική συνοχή-, παραμένει ρεαλιστικό να προβλέψει κανείς ότι πιθανώς να έχουμε πιάσει πάτο, πιθανώς να περάσουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Μετά όμως τι; Μας περιμένει άραγε μια δεκαετία ημιστασιμότητας, με την ανεργία σε διψήφια ποσοστά, να αγκομαχάμε να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν;
Εντάξει, όταν δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τον επόμενο χρόνο, είναι αστείο έως προκλητικό να προσπαθούμε να προβλέψουμε τι θα συμβεί την επόμενη δεκαετία. Η περιοχή μας ειδικεύεται στα απρόοπτα. Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι οι δύσκολες αποφάσεις είναι μπροστά μας. Και δεν θα είναι να κόψουμε τους μισθούς ή τις συντάξεις - αυτά υπαγορεύονται τελικά από την οικονομική πραγματικότητα. Θα είναι το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Οχι ότι υπάρχουν άπειρες επιλογές μπροστά μας. Για την ώρα, ωστόσο, ειδικευόμαστε σε υποκατάστατα της πραγματικότητας: οι υδρογονάνθρακες, οι γερμανικές αποζημιώσεις, η διαγραφή του χρέους!

ΕΘΝΟΣ 12/5/13

Στις ουρές η Ελλάδα αναστενάζει!



Εχετε δοκιμάσει να πληρώσετε την Εφορία; Αν είστε μισθωτός, όπως και ο γράφων, τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Από εκεί και πέρα ωστόσο μια απλή πληρωμή μπορεί να αποδειχθεί μια μικρή περιπέτεια -ασήμαντη ίσως μπροστά στα προβλήματα του τόπου-, αλλά ενδεικτική για την περίφημη καθημερινότητα και για το πώς επηρεάζει ενδεχομένως και τα μεγάλα.
Το ανακάλυψε πρόσφατα η Μαρία -ψευδώνυμο- η οποία είχε την ατυχία να δουλέψει στο εξωτερικό και να διατηρεί λογαριασμό σε ξένη τράπεζα. Η λίστα Λαγκάρντ; Καμία σχέση. Ολα δηλωμένα και εδώ και δύο χρόνια πληρώνει κανονικά φόρο για τους τόκους - μιλάμε για κάποιες εκατοντάδες ευρώ.
Ξεκίνησε λοιπόν πριν από μερικές εβδομάδες να πάει στην Εφορία της να πληρώσει για να έρθει αντιμέτωπη με την πρώτη έκπληξη. Η Εφορία ήταν κλειστή γιατί είναι υπό συγχώνευση.
Δεν μπορούσε ωστόσο να πάει στην καινούργια της Εφορία -όπως ενημέρωνε ένα χαρτάκι κολλημένο στην πόρτα γιατί βέβαια τα τηλέφωνα της Εφορίας δεν απαντούσαν- πριν περάσει μία εβδομάδα.
Νέα, δεύτερη απόπειρα, αφού πέρασε το προβλεπόμενο διάστημα. Πάει στην καινούργια Εφορία, όπου βέβαια βρίσκεται αντιμέτωπη με θηριώδεις ουρές: όλοι όσοι είχαν έρθει από την παλιά Εφορία που είχε παραμείνει κλειστή προκάλεσαν συνωστισμό. Ρωτά σε ποια ουρά πρέπει να κάτσει και, καθώς είναι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, ρωτά ξανά εάν είναι βέβαιοι για να μην ταλαιπωρηθεί άδικα. «Σίγουρα» της απαντούν, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, όταν έπειτα από μία ώρα φτάνει στο γκισέ, ανακαλύπτει ότι της είχαν πει λάθος.
Διαμαρτύρεται εις μάτην, νέα ουρά και βέβαια νέα έκπληξη. Η βεβαίωση της τράπεζας για τους τόκους με την οποία πλήρωνε όλα τα προηγούμενα χρόνια -ένα εξτρέ από υπολογιστή- δεν γίνεται δεκτή. Θέλουμε χαρτί με σφραγίδα και επίσημη μετάφραση, της λέει μια υπάλληλος και στις διαμαρτυρίες της προσθέτει: «αυτά παθαίνει κανείς αν θέλει λογαριασμό στο εξωτερικό».
Απόπειρα τρίτη λοιπόν, αφού έχουν μεσολαβήσει αρκετές ημέρες και πλέον είναι αναγκασμένη να πληρώσει και πρόστιμο. Ναι, και η τρίτη απόπειρα είναι αποτυχημένη, αυτή τη φορά «γιατί έχει πέσει το σύστημα». Για να μην την ξαναπάθει, ζητά από μια υπάλληλο ένα τηλέφωνο να βεβαιωθεί, όταν ξανάρθει, ότι λειτουργεί κανονικά η Εφορία. Της το δίνουν με τη διαβεβαίωση ότι «στο τηλέφωνο αυτό απαντούν».
Κατεβαίνει στην είσοδο και έχει την έμπνευση να καλέσει το τηλέφωνο, στο οποίο βέβαια δεν απαντά κανείς. Ξανανεβαίνει, απευθύνεται στην υπάλληλο και μπροστά της καλεί το τηλέφωνο, το οποίο ανακαλύπτει ότι χτυπά στο διπλανό -άδειο- γραφείο! «Δεν είναι δικό μου» της δικαιολογείται, κάπως αμήχανα είναι η αλήθεια!
Για την ώρα βρισκόμαστε εκεί, εν όψει της τέταρτης απόπειρας, η οποία ενδεχομένως να αποδειχθεί επιτυχής. Υπάρχουν φυσικά και πολλές άλλες ιστορίες. Της Εύης για παράδειγμα που θέλει να πουλήσει ένα διαμέρισμα. Είναι στο όνομά της, ανακάλυψε όμως όταν πήγε στην Εφορία ότι τη βεβαίωση για την πληρωμή του ΕΤΑΚ πρέπει να τη ζητήσει ο σύζυγός της.
Ή της Σοφίας, που πλήρωνε τόσα χρόνια τις ασφαλιστικές εισφορές για την οικιακή βοηθό μέσα από το Ιντερνετ, ξαφνικά όμως κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να πηγαίνει αυτοπροσώπως στην τράπεζα μαζί με την οικιακή βοηθό να καταθέτει την εισφορά και τον μισθό! Σαν να μας θέλουν επίτηδες στις ουρές! Και πρέπει η κατάσταση να φτάνει στο απροχώρητο, όπως προχθές με τους ασφαλισμένους του Δημοσίου, στον ΟΠΑΔ, για να πάρουν στοιχειώδη και αυτονόητα μέτρα. Να κάνουν τη δουλειά τους δηλαδή!

ΕΘΝΟΣ 11./5/13

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013


Αδιόρθωτοι συνδικαλιστές!



Αν ήμουν καθηγητής θα είχα, φαντάζομαι, πολλούς λόγους να είμαι δυσαρεστημένος. Ο κυριότερος η απαξίωση του επαγγέλματός μου μέσα από ένα σύστημα που δεν δίνει το παραμικρό κίνητρο και καμιά ανταμοιβή σε όσους προσπαθούν να ανταποκριθούν με επάρκεια, αν όχι με αυταπάρνηση, στις τόσο μεγάλες απαιτήσεις του λειτουργήματός τους.
Γι' αυτή την απαξίωση την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη φοβάμαι ότι την έχουν τα παιδιά, δηλαδή εμείς οι γονείς. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα όλες αυτές τις δεκαετίες προσαρμόστηκε σε μια μονοδιάστατη αντίληψη για τη μόρφωση, που δεν είναι άλλη από ένα πτυχίο-διαβατήριο για επαγγελματική απασχόληση. Κατά προτίμηση μάλιστα με εξίσου κατοχυρωμένα «επαγγελματικά δικαιώματα». Στην πράξη το σχολείο παρέδωσε τη θέση του στο φροντιστήριο.
ΣΕ αυτή την κατάσταση βέβαια συμμετείχαν εθελοντικά και συχνά με ενθουσιασμό και οι καθηγητές, που με αυτόν τον τρόπο κατάφερναν για πολλά χρόνια να πολλαπλασιάζουν το εισόδημά τους μέσα από τα ιδιαίτερα. Οσο για τους συνδικαλιστές, το μόνο που επιδίωξαν διαχρονικά ήταν να διατηρηθούν τα πράγματα ως έχουν, διεκδικώντας απλώς αυξήσεις μισθών και προσλήψεις. Η κρίση τα παρέσυρε κι αυτά.
Αν νοιάζονταν πράγματι για την παιδεία, θα ήταν αυτοί στην πρωτοπορία της αναζήτησης τρόπων για να αποκτήσει ξανά ζωή το σχολείο και ιδιαίτερα το λύκειο. Οπως για παράδειγμα με το Διεθνές Μπακαλορεά, πιο γνωστό ως «I.B.».
Αρχικά κατάφεραν, με την απειλή της απεργίας, να μείνει εκτός δημόσιου σχολείου. Υιοθετήθηκε, ωστόσο, αρκετά χρόνια τώρα, από τα ιδιωτικά σχολεία και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, προσφέροντας γνώσεις αλλά και επιτρέποντας στους μαθητές να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους.
Ενδιαφέρθηκαν να αξιολογήσουν αυτή την εμπειρία; Να δουν πώς θα μπορούσε ίσως να βελτιώσει και το δικό μας σύστημα; Να αντιγράψουν έστω τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του; Οχι, βέβαια. Εμείς είμαστε καλύτεροι από τους κουτόφραγκους και σχεδόν όλο τον κόσμο που το έχει υιοθετήσει.
Τέτοια συνδικαλιστική τύφλα. Γιατί, βέβαια, η αναβάθμιση του σχολείου θα σήμαινε και αναβάθμιση του επαγγέλματός τους. Και αναβάθμιση δεν είναι να φτιάχνουμε τεχνητά μικρές τάξεις ή να μειώνουμε το ωράριο διδασκαλίας για να «χρειάζονται» περισσότερες προσλήψεις. Αναβάθμιση είναι ένα σχολείο ανοιχτό στον κόσμο, που θα δίνει στους μαθητές -εδώ υπεισέρχεται και η δική μας ευθύνη, των γονιών- το «πολιτισμικό κεφάλαιο» που είναι τόσο πολύ πιο απαραίτητο και για μια επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα.
Οσο για τα καθαυτά αιτήματά τους θα πρέπει να είναι πλέον σαφές ακόμα και στους συνδικαλιστές ότι για σχεδόν ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία είναι απολύτως ακατανόητα. Για τις δύο επιπλέον ώρες διδασκαλίας ούτε να το συζητάμε. Οταν είμαστε κάτω από τον μέσον όρο του ΟΟΣΑ, ένα τέτοιο αίτημα δεν έχει το παραμικρό ηθικό έρεισμα.
Η ΟΛΜΕ, βέβαια, λέει εντελώς υποκριτικά ότι αυτό το θέμα είναι «δευτερεύον» και ότι τους ενοχλούν οι... επιπτώσεις του. Οχι Γιάννης, Γιαννάκης. Θέλουν, δηλαδή, να συνεχίσουμε να δημιουργούμε τεχνητές ανάγκες αναπληρωτών και τεχνητά κενά, γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Μαζί τους. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν χρήματα.
Αντιθέτως, φαίνεται πιο λογική η ανησυχία των καθηγητών για τον τρόπο που θα γίνουν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις όσων κριθεί ότι πλεονάζουν - μετά την αύξηση των ωρών διδασκαλίας. Παρότι θα είναι στην ίδια εκπαιδευτική περιφέρεια, μπορεί να υπάρξουν αδικίες και αναστάτωση χωρίς πάντα υπαρκτό λόγο. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που θα αντιμετώπιζαν ανάλογο πρόβλημα, πιθανότατα θα έχαναν τη δουλειά τους!

ΕΘΝΟΣ 10/5/13

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013


Να σηκωθούν να φύγουν!



Σοφή μου φαίνεται η απόφαση του προέδρου της Κίνας να υποχρεώσει όλους τους αξιωματικούς του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού», ακόμα και τους στρατηγούς, να υπηρετούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και για ένα δεκαπενθήμερο ως απλοί στρατιώτες, με τον μισθό του νεοσυλλέκτου, στους κοιτώνες των νεοσυλλέκτων και χωρίς κανένα ειδικό προνόμιο. Και απόλυτα χριστιανική, μέρες που είναι.
«Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως», δίδαξε επί του Ορους ο Χριστός. Και ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τις συνέπειες των έργων και των λόγων μας δεν είναι άλλος από το να μπούμε στη θέση του «άλλου».
Πολύ θα είχε ωφεληθεί η πολιτική μας ζωή αν ορισμένοι εκ των ηγετών μας μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά και οι πνευματικοί μας ηγέτες - η κ. Δημουλά για παράδειγμα, που μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις της για τη γειτονιά της, την τόσο ταλαιπωρημένη Κυψέλη.
Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι δηλώσεις της από ορισμένους -ηλεκτρονικό λιντσάρισμα το αποκάλεσαν- είναι ενδεικτικός της εποχής. Ψάχνουμε να βρούμε δήθεν ρατσιστικές απόψεις πίσω από κάθε αποστροφή του λόγου για να καταγγείλουμε και να κατακεραυνώσουμε. Ετσι μόνο αισθανόμαστε δικαιωμένοι, αρνητικά. Ποτέ θετικά.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, άλλο ιδιωτικός και άλλο δημόσιος λόγος. Ιδίως για έναν άνθρωπο που μια ζωή «έχει ασκηθεί στον γραπτό λόγο», καταλαβαίνει πολύ καλά δηλαδή τις παρερμηνείες που μπορεί να προκαλέσει.
Ενας τρόπος να τις αποφύγεις είναι ακριβώς να μπεις στη θέση του άλλου, να προσπαθήσεις να καταλάβεις πώς θα νιώσει διαβάζοντας ότι «δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι είναι και ληστές» ή ότι στην Κυψέλη «κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι» - μεταξύ ξένων και ντόπιων, εννοείται. Ελλειψη ευαισθησίας;
Ειδικά αυτό το ζήτημα του χώρου, πάντως, φαίνεται ότι δημιουργεί πολλές παρεξηγήσεις. Υπερ-εθνικιστής σχολιαστής θεώρησε αίφνης καλό να προτρέψει «να τα μαζέψουν και να φύγουν» -φαντάζομαι από την Ελλάδα- όσους δεν είδαν με καλό μάτι την πρωτοβουλία των ναυτικών δοκίμων το βράδυ της Ανάστασης να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο. Τους κατηγόρησε μάλιστα ότι «ντρέπονται» που είναι Ελληνες, λες και μόνο η δική του εκδοχή για την ενέργεια αυτή των δοκίμων ήταν εθνικά επιτρεπτή. Κάθε άλλη συνεπάγεται εξοστρακισμό. Ποιος καπηλεύεται τι;
Να μη φανταστούμε ωστόσο ότι η δυσανεκτικότητα είναι μίας ιδεολογικής απόχρωσης. Πριν από λίγες ημέρες, σε μια μνημειώδη συνέντευξή του ο κ. Μανόλης Γλέζος εκφράζοντας τη διαφωνία του με τις απόψεις του ΚΚΕ για την Ευρώπη είχε αναρωτηθεί: «Αν το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην Ευρώπη των λαών και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, γιατί δεν φεύγει από την Ελλάδα;»! Ανάλογη δε άποψη -για τους «μνημονιακούς» ωστόσο- είχε εκφράσει πριν από τις εκλογές και ο κ. Τσίπρας.
Φραστικές απροσεξίες ή μήπως μια βαθύτερη νοοτροπία για το πώς αντιλαμβανόμαστε την πολιτική και τη δημοκρατία; Πριν από μερικές δεκαετίες, σε ένα από τα πιο σημαντικά δοκίμια πολιτικής επιστήμης -«Σε Υπεράσπιση της Πολιτικής» του Μπέρναρντ Κρικ- υπήρχε ένα ειδικό κεφάλαιο για την προστασία της Πολιτικής απέναντι στη Δημοκρατία. Ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του μια δημοκρατία ακριβώς σαν και τη δική μας, η οποία νοείται μόνο ως επικράτηση της δικής μας και μόνο της δικής μας άποψης.
Η έννοια της πολιτικής ως διαδικασίας διαλόγου και συμβιβασμού, που είναι και όρος κάθε πολιτισμένης συνύπαρξης, αμφισβητείται στην ουσία της. Η κρίση, βλέπετε, εκτός από τα προβλήματα της οικονομίας έβγαλε στην επιφάνεια και τις πιο κακές πλευρές του εαυτού μας!

ΕΘΝΟΣ 9/5/13

Το στοίχημα του ΟΠΑΠ



Το άνοιγμα του στοιχήματος και η νομιμοποίηση των ανταγωνιστριών του ΟΠΑΠ είχαν προφανώς δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, επιτρέποντας, αν όχι επιβάλλοντας και την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού. Η κατοχύρωση, ωστόσο, της μονοπωλιακής του θέσης που πέτυχε η κυβέρνηση προκειμένου να αυξήσει το τίμημα της πώλησής του άλλαξε, βέβαια, τα πράγματα.
Γιατί, αν δεν υπάρχει κανένας λόγος ο τζόγος να είναι κρατικός, άλλο τόσο δεν υπάρχει λόγος -τουλάχιστον όχι χωρίς πολλαπλές δικλίδες ασφαλείας- ένα μονοπώλιο να είναι ιδιωτικό.
Και ως προς την οικονομική πλευρά του ζητήματος είναι αλήθεια ότι η επιβολή φόρου 30% στα μεικτά κέρδη διασφαλίζει, ίσως και με το παραπάνω, τα δημόσια έσοδα. Η επιχειρηματολογία ότι τα κέρδη θα μπορούσαν να διατεθούν για την ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων είναι μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Κάθε χρόνο πάνω από 15 δισεκατομμύρια κρατικών ενισχύσεων πηγαίνουν στα Ταμεία - οι μερικές εκατοντάδες του ΟΠΑΠ δεν αλλάζουν την εικόνα. Ετσι κι αλλιώς τα δημόσια έσοδα είναι ενιαία, δεν προκατανέμονται και σε συνθήκες ελλείμματος ό,τι πάει στα Ταμεία λείπει από κάπου αλλού.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι ο ΟΠΑΠ είναι ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος στον δημόσιο τομέα, μοιράζοντας κάθε χρόνο πολλά εκατομμύρια ευρώ. Στο παρελθόν πολλές φορές τα εκατομμύρια αυτά είχαν αξιοποιηθεί για τις «δημόσιες σχέσεις» της κυβέρνησης ή συνηθέστερα για τις δημόσιες σχέσεις του αρμόδιου υπουργού.
Είχε, μάλιστα, αποκαλυφθεί -την περίοδο του κ. Κ. Καραμανλή- ότι ένα λαθρόβιο έντυπο, ιδιοκτησίας ενός όψιμου επικριτή του συστήματος, είχε χρηματοδοτηθεί με ποσά υπέρδιπλάσια από όλες τις άλλες εφημερίδες που είχαν βέβαια πολλαπλάσια κυκλοφορία. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί και με ποια ενδεχομένως ανταλλάγματα, μια και κανείς δεν λογοδότησε για το σκάνδαλο.
Με αυτή την έννοια η αφαίρεση αυτής της δυνατότητας από την κυβέρνηση θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως θετική εξέλιξη. Και πάλι, ωστόσο, αν δεν είναι επιθυμητό η κυβέρνηση να επηρεάζει με αθέμιτα μέσα την κοινή γνώμη, το ίδιο ισχύει και για τους ιδιώτες. Προφανώς κάθε ανώνυμη εταιρεία, είτε ανήκει σε ιδιώτη ειτε στο Δημόσιο, πρέπει να είναι ελεύθερη να διαμορφώνει την επικοινωνιακή της στρατηγική όπως αυτή νομίζει - ιδίως σε έναν τομέα όπου τα κέρδη είναι σε άμεση συνάρτηση με τη διαφήμιση.
Από την άλλη πλευρά στα πλαίσια της περίφημης «εταιρικής διακυβέρνησης», της χρηστής διοίκησης δηλαδή, κάθε απόφαση θα πρέπει να λαμβάνεται με πλήρη διαφάνεια και να μπορεί να αιτιολογηθεί.
Για να είμαστε δίκαιοι, το θέμα δεν αφορά μόνο, ίσως ούτε καν κατ' εξοχήν, τον ΟΠΑΠ. Η κρατική διαφήμιση αλλά και οι όροι που ίσχυαν για τις διαφημίσεις των εταιρειών υπήρξαν ανέκαθεν αντικείμενο πολιτικού επηρεασμού. Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, και ύστερα από βέτο της τρόικας, καταργήθηκε η υποχρέωση των επιχειρήσεων να δημοσιεύουν ισολογισμούς σε εφημερίδες οι οποίες στην κυριολεξία ζούσαν από το έσοδο αυτό.
Η έκρηξη του Ιντερνετ φάνηκε προς στιγμήν ότι θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, γρήγορα ωστόσο αποκτήσαμε σάιτ ειδικευμένα στον εταιρικό εκβιασμό και στο μαύρο χρήμα. Προσθέστε από δίπλα τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας εικοσαετίας και την εκτίναξη (προ κρίσης) της διαφημιστικής δαπάνης και το μείγμα της διαφθοράς μπορεί να γίνει εκρηκτικό. Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η έννοια του ελεύθερου ανταγωνισμού παραμένει άγνωστη!

ΕΘΝΟΣ 8/5/13

Τρίτη 7 Μαΐου 2013


Τα παιδία παίζει



Ενας παλιός μεσίτης συνήθιζε να λέει ότι ποτέ δεν αγόραζε σπίτι από όσους το είχαν χτίσει μόνοι τους, με τον ιδρώτα του προσώπου τους. Προτιμούσε πάντα τους κληρονόμους που το θεωρούσαν χάρισμα, το αποχωρίζονταν ευκολότερα και του το έδιναν κατά κανόνα φθηνότερα. Συνήθως, κάτω από την αξία του. Το θυμήθηκα τις τελευταίες μέρες παρακολουθώντας τον καβγά του κ. Βαγγέλη Βενιζέλου με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Εναν καβγά καταστροφικό για το ΠΑΣΟΚ και αυτοκτονικό για τα δύο ηγετικά του στελέχη.
Προφανώς, ο κ. Βενιζέλος είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει έλεγχο των οικονομικών. Στις σημερινές συνθήκες, με τους πολίτες οργισμένους για την κακοδιαχείριση στα κόμματα και με δεδομένη τη μαύρη τρύπα στο ΠΑΣΟΚ, ήταν στοιχειώδης κατοχύρωση της διαφάνειας αλλά και πράξη αυτοπροστασίας. Ο κ. Παπανδρέου δεν θα είχε το παραμικρό ηθικό δικαιώμα να διαμαρτυρηθεί ακόμα και αν ο ίδιος ή στενοί του συνεργάτες έβγαιναν εκτεθειμένοι.
Από εκεί και πέρα, ωστόσο, η απόσταση μέχρι τις διαρροές για δήθεν ταξίδια που κόστισαν 200.000 ευρώ είναι μεγάλη. Και, βέβαια, επέτρεψε στον κ. Παπανδρέου να θεωρήσει ότι η όλη επιχείρηση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ακόμα προσπάθεια προσωπικής του σπίλωσης.
Η δικαιολογία που προβάλλεται ότι ήταν κατά κάποιο τρόπο «αντίποινα» στην εικαζόμενη υπονόμευση του κ. Βενιζέλου από νεοσύστατη τάση μέσα στο ΠΑΣΟΚ ελάχιστα βοηθά.
Πρώτον, διότι ακόμα και ο κ. Παπανδρέου, που είναι γνωστός για τις λάθος επιλογές συνεργατών, δύσκολα θα μπορούσε να επιλέξει τον κ. Καρχιμάκη για τοποτηρητή του. Δεύτερον, γιατί, αν ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι έχει πολιτικό πρόβλημα στο κόμμα, θα έπρεπε να το επιλύσει πολιτικά. Οχι με διαρροές και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Αυτά, ωστόσο, συμβαίνουν στην πολιτική. Πάντα υπάρχουν καλοθελητές, βασιλικότεροι του βασιλέως, που τα κάνουν θάλασσα. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι οι δύο άνδρες είχαν κατ' ιδίαν συνάντηση και δεν κατάφεραν να τα βρουν. Οχι μόνο δεν κατάλαβαν ποιο είναι το (κοινό) προσωπικό τους συμφέρον, αλλά έπραξαν το ακριβώς αντίθετο. Πιο σίγουρος δείκτης πολιτικής σύγχυσης και έλλειψης προσανατολισμού δεν υπάρχει!
Ο κ. Βενιζέλος, λένε, εξετάζει το ενδεχόμενο να αφήσει το ΠΑΣΟΚ και τον πρώην πρόεδρό του να βουλιάξουν στα σκάνδαλα και μαζί με την πλειονότητα των βουλευτών να φτιάξουν νέο φορέα. Κωμικά πράγματα, δηλαδή. Λες και το ΠΑΣΟΚ ή όποιος φορέας το διαδεχθεί θα άντεχε μετά τον Ακη ένα ακόμα οικονομικό σκάνδαλο. 'Η, πολύ περισσότερο, λες και ο κ. Βενιζέλος θα έβγαινε από αυτό ως λευκή περιστερά. Αυταπάτες.
Οσο για τον κ. Παπανδρέου θα ήταν αστείο να μην καταλαβαίνει πόσο έχει ανάγκη τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ τη στιγμή που όλοι, άσπονδοι φίλοι και αντίπαλοι, τόσο πολύ θέλουν να γίνει το εξιλαστήριο θύμα για όσα μας έχουν συμβεί.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτά συμβαίνουν την ώρα που το ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της τρικομματικής, έχει δικαιωθεί πλήρως. Σαμαράς και Κουβέλης, ό,τι και αν λένε, έχουν έρθει στις θέσεις του. Αντί να αξιοποιήσει, ωστόσο, αυτή την πολιτική του παρακαταθήκη, παίζει το παιχνίδι των αντιπάλων του. Επιτρέπει στον κ. Σαμαρά να εμφανίζεται ως ο κατ' εξοχήν υπερασπιστής του ευρώ και της ευρωπαϊκής προοπτικής και στον κ. Κουβέλη ως ο εν δυνάμει εκφραστής της Κεντροαριστεράς.
Στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, πάλι, είναι σαν να λένε «εμείς οι δυο ξοφλήσαμε, ας έρθει κάποιος τρίτος να σώσει την παράταξη». Ας μην το αποκλείουμε πια!

ΕΘΝΟΣ 6/5/13