Ο νόμος κερδίζει!

H πολιτική του «νόμος και τάξη», ή της αντιμετώπισης της ανομίας, αν προτιμάτε, αποδίδει. Ευτυχώς. Σε μια περίοδο κλιμακούμενης και καθοδηγούμενης έντασης θα ήταν πράγματι εξαιρετικά ανησυχητικό αν η πλειοψηφία της κοινής γνώμης επιδοκίμαζε τη βία. Η επίταξη των εργαζομένων στο μετρό, ωστόσο, όπως και μια σειρά κυβερνητικών πρωτοβουλιών των τελευταίων μηνών -η επιχείρηση της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ, η άρση της κατάληψης στη χαλυβουργική και βέβαια οι επεμβάσεις της ΕΛ.ΑΣ. στα κατειλημμένα κτίρια της Αθήνας- έρχονται να διαλύσουν ακόμα έναν μύθο των τελευταίων χρόνων: ότι η εφαρμογή του νόμου, εκτός από το (δήθεν) πολιτικό κόστος είναι και επικίνδυνη, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες παρανομίες.
Ε, λοιπόν, δεν έγινε τίποτα. Το μετρό, για παράδειγμα, επαναλειτούργησε μέσα σε λίγες ώρες προς ανακούφιση των χιλιάδων Αθηναίων που ταλαιπωρούνταν μέσα στη βροχή, χωρίς να ανοίξει μύτη. Εντάξει, ο πρόεδρος των εργαζομένων που μιλούσε για τανκς προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, αλλά? μέχρι εκεί.
Το γνωρίζαμε βέβαια από παλιά. Τόσες και τόσες κινητοποιήσεις που προειδοποιούσαν για μακελειό, αν τολμήσει να επέμβει η Αστυνομία -από την κατάληψη του Πολυτεχνείου στη δεκαετία του '90 έως τις αγροτικές κινητοποιήσεις το '96- είχαν ξεφουσκώσει σε χρόνο-μηδέν. Τα τελευταία χρόνια όμως είχε επικρατήσει η αντίθετη άποψη. Ετσι όταν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ είχε τεθεί ξανά το ζήτημα των καταλήψεων, η ιδέα της επέμβασης είχε απορριφθεί, διότι θα αποτελούσε -είπαν- αιτία πολέμου.
Αλλά και δημόσια υπουργοί είχαν υποστηρίξει τέτοιες απόψεις. Οταν το 2008 η Αθήνα καιγόταν επί ημέρες, ο κ. Παυλόπουλος είχε βρει να πει ότι τουλάχιστον δεν είχαμε νεκρό, προκειμένου να δικαιολογήσει την απουσία αποτελεσματικής αστυνομικής παρέμβασης. Χωρίς να κατανοεί ότι η παράταση της ανομίας ήταν που δημιουργούσε τον κίνδυνο νεκρών, όπως φάνηκε με τραγικά αποτελέσματα στην περίπτωση της Μαρφίν.
Ανάλογες δηλώσεις είχαν γίνει και επί ΠΑΣΟΚ από τον κ. Παπουτσή όταν και πάλι η αστυνομία ήταν θεατής είτε στην υπόθεση της Υπατίας με τους μετανάστες είτε στην Κερατέα.
Τις πολιτικές επιπτώσεις τις υπέστη κατεξοχήν το ΠΑΣΟΚ, καθώς η επέκταση της ανομίας είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορούν οι βουλευτές του να κυκλοφορήσουν στον δρόμο χωρίς να υποστούν προπηλακισμούς.
Για την αντιπολίτευση βέβαια η στάση της κυβέρνησης δεν αποτελεί παρά ένα πολιτικό παιχνίδι που εντάσσεται στη «στρατηγική της έντασης» που ακολουθούν ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του Μαξίμου. Ασφαλώς οι πολιτικές σκοπιμότητες έχουν παίξει ρόλο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνει, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας η ακραία πόλωση που προωθείται είναι αποκρουστική. Κι ακόμα κι αν ορισμένοι δεν εγκρίνουν την κυβερνητική πολιτική, οι περισσότεροι κατανοούν ότι θα πρέπει να δοθεί μια ευκαιρία στη χώρα να ορθοποδήσει. Φαίνεται ωστόσο ότι μέσα στη ρητορική της έντασης το πρώτο θύμα είναι η κοινή λογική.
Οσο για τη ΔΗΜΑΡ, για ακόμα μία φορά βρέθηκε να προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες στο πλαίσιο μιας τακτικής που θέλει να κάνει διακριτή την πολιτική της ταυτότητα. Ακόμα κι αν καταφέρει να αποφύγει απρόβλεπτες καταστάσεις -μια κλιμακούμενη κριτική θα μπορούσε να ανατρέψει τις εσωτερικές ισορροπίες και να βρεθεί εκτός κυβέρνησης-, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ωφελείται από μια τέτοια στάση.
Οπως επεσήμαινε ιστορικό στέλεχός της, τώρα που βελτιώνεται το κλίμα για την κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ παίρνει αποστάσεις. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι, αντίθετα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζει στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις!

ΕΘΝΟΣ 28/1/13