Αίσιο και ευτυχές;

Θα είναι καλύτερο το 2013 από το 2012; Μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο αισιόδοξοι για τη νέα χρονιά; Να μια τυπική ερώτηση των τηλεοπτικών τραπεζιών που στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Να είναι αισιόδοξος ποιος και γιατί;
Πάρτε για παράδειγμα έναν άνεργο. Για ποιον λόγο να είναι αισιόδοξος; Η ύφεση, έστω και με μικρότερη ένταση, θα συνεχιστεί και η ανεργία αν δεν ανέβει σίγουρα δεν πρόκειται να μειωθεί.
Αισιόδοξος γιατί λοιπόν; Μήπως γιατί ενισχύθηκε η διεθνής αξιοπιστία της χώρας και θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις; 'Η επειδή επιτέλους αυτήν τη χρονιά θα μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα και θα μπορούμε να προσβλέπουμε στην αποκλιμάκωση του χρέους;
Σημαντικά και τα δύο, χωρίς αμφιβολία, και απαραίτητα για να έρθει η ανάκαμψη. Μακρινά όμως και τελικά ίσως αδιάφορα για τους πολίτες που σήμερα δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της αντοχής τους.
Πολλοί επιχείρησαν να αντλήσουν αισιοδοξία από το ότι το 2012 για πρώτη φορά ως κοινωνία συνειδητοποιήσαμε, λένε, την πραγματική μας κατάσταση, ότι δηλαδή για να αντιμετωπίσουμε την κρίση θα χρειαστούν ριζοσπαστικές αλλαγές σε βάθος χρόνου και ότι η επιστροφή στο χθες δεν αποτελεί λύση.
Ισως και να είναι έτσι. Παραμένουμε ωστόσο μια κοινωνία διχασμένη, με επικίνδυνη ανοχή στη βία, φιλοευρωπαϊκή αλλά και με μαχητικές αντιστάσεις σε κάθε μεταρρύθμιση, οργισμένη και επιρρεπής σε κάθε είδους δημαγωγική απλούστευση είτε από την άκρα Δεξιά είτε από την άκρα Αριστερά.
Αλλοι πάλι είδαν ως σημάδι ουσιαστικής αλλαγής της στάσης μας απέναντι στους συνανθρώπους μας -τελικά δηλαδή και της στάσης μας απέναντι στη ζωή- τις συγκινητικές πράγματι εκδηλώσεις αλληλεγγύης και μάλιστα όχι μόνο την περίοδο των Χριστουγέννων. Η κρίση μοιάζει να έχει δημιουργήσει ένα κίνημα συμπαράστασης σε όσους έχουν ανάγκη που όμοιό του δεν είχαμε ξαναδεί.
Και έτσι είναι. Για ποια αλληλεγγύη μπορούμε να μιλάμε όμως ως κοινωνία όταν πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν κανένα επίδομα και όταν υπάρχουν 400.000 οικογένειες στις οποίες και οι δυο γονείς είναι άνεργοι χωρίς την παραμικρή πρόβλεψη για την επιβίωσή τους; Οταν το 25% των πολιτών βρίσκονται πια κάτω από το όριο της φτώχειας;
Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι σε όλη τη διάρκεια αυτής της διετίας για τα θέματα αυτά, για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια και τον αποκλεισμό, πώς θα βρούμε πόρους για όσους έχουν ανάγκη και πώς θα γίνει πιο αποτελεσματική -βλέπε λιγότερο διεφθαρμένη- η κοινωνική πολιτική, ούτε που συζητήσαμε.
Ανάμεσα στο Μνημόνιο και το Αντιμνημόνιο, στη δραχμή ή στο ευρώ, στον θείο από την Κίνα και τη Ρωσία και βέβαια στην ΑΟΖ και στο αέριο, δεν βρέθηκε χρόνος να συζητηθούν και να δοθούν λύσεις στα πραγματικά κρίσιμα ζητήματα πολιτικής που (θα έπρεπε να) μας απασχολούν!
Γιατί λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι για το 2013; Ισως ο πιο σημαντικός λόγος να είναι η ωριμότητα που έχει δείξει μέχρι σήμερα η ελληνική κοινωνία. Παρά τις λοιδορίες της «Μπιλντ» και των μιας χρήσης ευρωπαϊστών, αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία που θα είχε αντέξει τέτοια δοκιμασία -μείωση για παράδειγμα 20% στο ΑΕΠ που αντιστοιχεί μόνο σε συνθήκες πολέμου- και θα διατηρούσε τη συνοχή της!
Σε αυτούς τους πολίτες τα κόμματα χρωστάνε όχι ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας αλλά ειλικρίνεια. Θα εκπλαγούν με την ανταπόκριση που θα βρουν. Καλή μας χρονιά?

ΕΘΝΟΣ 2/1/12