Παραπομπή ή λάσπη στο μίξερ;

Δεν περιμέναμε πολύ διαφορετικά πράγματα χθες από τη Βουλή. Παρά τη βραδινή εμπλοκή, τα όσα παρακολουθήσαμε ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενα κι όλα δείχνουν ότι περνάμε στο επόμενο κεφάλαιο του δράματος, την Προανακριτική Επιτροπή, όπου για κάποιους ακόμα μήνες θα αναζητούμε τον διαφθορέα των ηλεκτρονικών αρχείων.
Υπάρχει η τάση στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ να υποτιμούν το θέμα, να εκφράζουν δυσφορία γιατί την ώρα που έχουμε μπροστά μας τόσο σοβαρά προβλήματα, το ενδιαφέρον των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στη λίστα Λαγκάρντ ? παρωνυχίδα μπροστά στα μέτρα που έχουν ληφθεί. Είναι κι έτσι. Δεν αποφύγαμε την υπερβολή. Το ζήτημα ωστόσο είναι πολύ σοβαρό και το πλήγμα στο πολιτικό μας σύστημα εξίσου. Μέρος της αντιμετώπισης της κρίσης είναι και η προστασία του αισθήματος δικαιοσύνης των πολιτών. Κι αυτό προσβλήθηκε βάναυσα. Ακόμα κι αν δεν υπάρξουν ποινικές ευθύνες, οι πολιτικές ευθύνες είναι υπαρκτές και είναι βαριές. Και απαιτούν κι αυτές τη δική τους κάθαρση.
Μπόρεσε να σταθεί η Βουλή στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις; Φυσικά όχι. Ολες οι ομιλίες ήταν κομματικά κατευθυνόμενες ? η έννοια ότι το σώμα λειτουργεί ως οιονεί εισαγγελέας με ψυχραιμία, αμεροληψία και αντικειμενικότητα ούτε ως ανέκδοτο δεν στέκει. Ενας ακόμα λόγος για να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Ακόμα και αν νομικά οι θέσεις της συμπολίτευσης ήταν ισχυρές ?και ήταν? είναι αδύνατον να πειστούν οι διαφωνούντες ότι δεν πρυτάνευσε η πολιτική σκοπιμότητα, η ανάγκη να διαφυλαχθεί η κυβερνητική ενότητα. Οπως φυσικά το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση που ανεβάζει τους τόνους και προσθέτει κατά βούληση υπόπτους για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Από εκεί και πέρα ασφαλώς ξεχώρισαν ?αρνητικά? ορισμένες ομιλίες, από τις οποίες φάνηκε ότι ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών ούτε να καταλάβει δεν μπόρεσε τη διάκριση πολιτικής και ποινικής ευθύνης.
Κάποιοι άθελά τους ? όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που για να στηρίξει την παραπομπή αναρωτήθηκε τι έννοια έχει να επισημαίνουμε πολιτικές ευθύνες αν δεν υπάρχουν συνέπειες. Κάποιοι άλλοι συνειδητά μιλώντας για πολιτική διαδικασία και ανακατεύοντας ό,τι τραβούσε η ψυχή τους: από το Μνημόνιο και την υποταγή στους τραπεζίτες έως τη Μαργαρίτα Παπανδρέου και τον Ροκφέλερ! Η γνωστή συνταγή της λάσπης στο μίξερ.
Για όσους ωστόσο δεν θέλουν να μπουν σε μια τέτοια παραταξιακή προσέγγιση, το μείζον που προέκυψε και χθες από τη Βουλή είναι ο απόλυτος διχασμός που ακόμα και στα αυτονόητα δεν επιτρέπει τον παραμικρό διάλογο. Είχαμε πολιτικούς αντιπάλους, είπε χαρακτηριστικά ο κ. Βενιζέλος, και τώρα βλέπω εχθρούς. Ορισμένοι περιφέρουν ως να ήταν παράσημα την τάδε ή τη δείνα τροπολογία άλλου κόμματος που στήριξε το δικό τους κόμμα, για να παραστήσουν ότι ενδιαφέρονται μόνο για το καλό της χώρας.
Πρόκειται φυσικά για ψευδή εικόνα. Εχουμε μια Βουλή που οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς προδότες. Και αντιστρόφως οι άλλοι μισοί θεωρούν ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με αδίστακτους δημαγωγούς.
Η κυβέρνηση κατηγορείται, όχι πάντα άδικα, για κατάχρηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που στερούν υποτίθεται από τους βουλευτές τη δυνατότητα να συζητήσουν διεξοδικά τα θέματα στη Βουλή. Και καμώνονται πως δεν βλέπουν ότι τη δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου την έχουν καταστρέψει προ πολλού τα ίδια τα κόμματα.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτήν τη δυνατότητα την έχουμε χάσει σε μεγάλο βαθμό και ως κοινωνία.

ΕΘΝΟΣ 18/1/13