Για όλα φταίει το γκαζόν!

Πολλοί ασφαλώς θα συμφωνήσουν ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αποτελεί μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας - και μ' αυτήν την έννοια ένα καλό παράδειγμα για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για την κρίση που περνάμε.
Πρώτον γιατί όπως η οικονομία έτσι και το ποδόσφαιρο σε μεγάλο βαθμό στηριζόταν και εξακολουθεί να στηρίζεται σε μια φούσκα - τα λεφτά πλούσιων χορηγών ή χειρότερα τα μαύρα χρήματα σκοτεινών παραγόντων.
Δεύτερον γιατί όλος ο κόσμος βοά για τη διαφθορά και το παρασκήνιο - για το οποίο ωστόσο ισχύει απολύτως το «άλλοι το έχουν τούμπανο κι άλλοι κρυφό καμάρι». Παρά τις αντιδράσεις ωστόσο -τουλάχιστον των υγιών φιλάθλων- όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα για να αντιμετωπιστεί πραγματικά το πρόβλημα.
Τρίτον γιατί όπως στην οικονομία έτσι και στο ποδόσφαιρο η μετάβαση σε ένα πιο μετρημένο και υγιές οικονομικό περιβάλλον αποδεικνύεται -αν και χωρίς? μνημόνιο- ιδιαίτερα δύσκολη και σε πολλές περιπτώσεις τραυματική.
Οταν υπάρχουν λεφτά, βλέπετε, όλα είναι εύκολα και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Κι αν κάτσει και μια στραβή, που λένε και οι φίλαθλοι, τι πιο εύκολο από το να εξαγοραστεί η προσοχή του κόσμου με μια μεταγραφή - ένας Πίου πάντα θα είναι εύκαιρος.
Με κλειστό το «μπάτζετ», ωστόσο, τέτοια τεχνάσματα δεν είναι εφικτά. Παράγοντες και φίλαθλοι πρέπει να συνηθίσουν στο ότι οι μαγικές λύσεις έχουν τελειώσει. Χρειάζονται σοβαρότητα, συνέπεια και συστηματική προσπάθεια για να χτιστεί μια ομάδα με λίγα λεφτά και σχετικά ανταγωνιστική. Ποιος έχει την υπομονή όμως;
Τα δάνεια, βλέπετε -καλή ώρα στον Παναθηναϊκό για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες-, εξαντλούνται γρήγορα κι άλλα δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Αλλωστε σχεδόν όλες οι ομάδες είναι μηδενικής αξιοπιστίας στις αγορές και δεν προβλέπεται σύντομα ανάκαμψη, αν προηγουμένως δεν παρουσιάσουν -τι άλλο- πρωτογενή πλεονάσματα. Και για να τα πετύχουν, θα πρέπει να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, να βγάλουν νέους παίκτες, να εμπιστευθούν νέους και φιλόδοξους προπονητές, να αποκτήσουν με δυο λόγια οργάνωση και σύστημα. Δύσκολο πράγμα για όσους έχουν μάθει να ζουν με τις εντυπώσεις. Και ναι σε ορισμένες χώρες -καλή ώρα η Ολλανδία- το έχουν πετύχει χωρίς να ξοδεύουν πακτωλούς εκατομμυρίων, όπως κάποιοι άλλοι Νότιοι, που έχουν επενδύσει σε λύσεις Αργεντινής.
Και οι φίλαθλοι; Ισχύει άραγε το «μαζί τα φάγαμε»; Δυστυχώς έως έναν βαθμό ναι. Και δεν είναι μόνο όσοι ανήκουν στους στρατούς των μεγαλοπαραγόντων που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Είναι και οι υπόλοιποι -μειοψηφίες ίσως- που δίνουν τον τόνο κάθε Κυριακή.
Είναι αυτοί που ευθύνονται για τα επεισόδια κι έχουν διώξει τον κόσμο από τα γήπεδα φτωχαίνοντας το πρωτάθλημα και φτωχαίνοντας τελικά και τις ομάδες τους, καθώς τους στερούν τον μόνο ίσως υγιή οικονομικό πόρο στον οποίο θα μπορούσαν να στηριχθούν: τα εισιτήρια. Και είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν στην πραγματικότητα να προχωρήσει καμιά προσπάθεια αναδιοργάνωσης. Στην πρώτη αποτυχία είναι έτοιμοι να κατεδαφίσουν τους χθεσινούς θεούς - στην ΑΕΚ πήραν στο κυνήγι τους παίκτες λες και φταίνε, λες και θέλουν να χάνουν. Κι ας γνωρίζουν -ή θα έπρεπε να γνωρίζουν- ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η επόμενη ημέρα είναι συνήθως χειρότερη από την προηγούμενη!
Σύμφωνοι, η πρώτη ευθύνη ανήκει στους παράγοντες. Αυτοί φταίνε για τη διαφθορά, αυτοί έχουν κακομάθει τους φιλάθλους. Κι όταν χάνουν και την ψυχραιμία τους, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πόσο έτοιμοι όμως είμαστε κι εμείς για ένα πτωχό, πλην τίμιο πρωτάθλημα;

ΕΘΝΟΣ 14/1/13