Το ΠΑΣΟΚ στη δίνη της λίστας

Διαμαρτύρεται το ΠΑΣΟΚ διότι διαβλέπει, λέει, πρόθεση να το πλήξουν πίσω από τον θόρυβο για τη λίστα Λαγκάρντ. Και έχει δίκιο. Είναι εμφανής η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τον κύκλο των εμπλεκομένων ελπίζοντας σε κομματικά οφέλη. Δοκιμασμένη τακτική. Πόσα και πόσα δεν έχει κάνει μόνο του, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ για να πλήξει τον εαυτό του όλα αυτά τα χρόνια;
Από τον κ. Α. Τσοχατζόπουλο και τον κ. Τ. Μαντέλη έως τις κρυφές χρηματοδοτήσεις από τη Siemens, την ξεχασμένη λίστα Λαγκάρντ και την αλλοίωσή της, το άλλοτε κραταιό κόμμα της Kεντροαριστεράς μοιάζει να επιβεβαιώνει τον Αγγλο ιστορικό Νάιαλ Φέργκιουσον που υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί θεσμοί με την πάροδο του χρόνου έχουν την τάση να εκφυλίζονται. Εμείς θα λέγαμε ότι η εξουσία διαφθείρει.
Ακόμα χειρότερα, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει σήμερα εγκλωβισμένο και ανίκανο να αντιδράσει, ένα όχημα χωρίς φρένα αφημένο στον κατήφορο. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι είναι άτυχο γιατί συμμετέχει στην κυβέρνηση και έτσι δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον «κυβερνητισμό», από τον οποίο υποτίθεται ότι πάσχει. Φυσικά, δεν είναι καθόλου έτσι.
Κατ' αρχάς γιατί εκτός κυβερνήσεως, απαλλαγμένο από τις ευθύνες, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα υπέκυπτε στη γοητεία της δημαγωγίας και στην αυταπάτη της αναβίωσης του «όλου ΠΑΣΟΚ». Θα γινόταν έτσι πολύ γρήγορα ένας «ΣΥΡΙΖΑ 2», με έναν ευρωπαϊκό φερετζέ ίσως, καταδικασμένο στην καλύτερη περίπτωση να προσφέρει κεντροαριστερό άλλοθι στον κ. Τσίπρα. Το πιθανότερο είναι ότι θα εκμετρούσε το ζην.
Οχι ότι τώρα έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο. Η κυβερνητική του θητεία έχει αποδειχθεί τουλάχιστον προβληματική. Στις σημερινές συνθήκες η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία ήταν απόφαση ευθύνης που πιστώνεται στον κ. Βενιζέλο. Τι συνεισέφερε, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση; Πώς έδωσε το δικό του στίγμα;
Μέχρι στιγμής μπορεί να υπερηφανεύεται για μια αρχική συμφωνία που πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων καθώς εξαρχής ήταν εξωπραγματική. Αλλά και για την απαίτησή του να βρεθούν «ισοδύναμα» μέτρα 2 δισεκατομμυρίων -από τα 18 δισ. που είχε «βρει» ο κ. Σαμαράς προεκλογικά- που είχαν ακριβώς την ίδια τύχη.
Εδειξε έτσι μια ασυγχώρητη έλλειψη σοβαρότητας, καθώς λίγους μόλις μήνες πριν, με τον αρχηγό του υπουργό των Οικονομικών, δεν έβρισκε μέτρα 350 εκατομμυρίων - όχι 2 δισ.! Και βέβαια κατάφερε να κάνει πια τον κ. Α. Σαμαρά τον αξιόπιστο συνομιλητή της Ευρώπης, μένοντας το ίδιο στο περιθώριο.
Ακόμα και τον κ. Γ. Στουρνάρα, τον πιο αξιόπιστο ίσως υπουργό της κυβέρνησης, συνεργάτη του κ. Σημίτη και με κεντροαριστερές καταβολές, κατάφερε να τον «χαρίσει» στον κ. Σαμαρά εξαιτίας μιας ακατανόητης προσωπικής έχθρας του κ. Βενιζέλου.
Κατά τα άλλα, συμμετέχει κανονικά στην τρικομματική μοιρασιά χωρίς να έχει καν την ετοιμότητα να θέσει θέματα αξιοκρατίας που θα του επέτρεπαν να διαφοροποιηθεί από την παλαιοκομματική νοοτροπία που εξακολουθεί να βασιλεύει στη Νέα Δημοκρατία.
Θα μπορέσει να τα ανατρέψει όλα αυτά στο επικείμενο συνέδριο; Αμφίβολο. Ετσι κι αλλιώς η συγκυρία δεν είναι καθόλου ευνοϊκή. Το 2013 θα είναι εξαιρετικά δύσκολο και η υλοποίηση των μέτρων θα συνεχίσει να έχει πολιτικό κόστος.
Από την άλλη πλευρά, μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κάποια σοβαρή πρωτοβουλία. Μόνο λόγια. Και δεν είναι μόνο τα νέα πρόσωπα, οι τριαντάρηδες, που λείπουν. Το ΠΑΣΟΚ είχε ένα αξιόλογο μεταρρυθμιστικό έργο, το οποίο ουσιαστικά έχει απεμπολήσει. Και αντί να επεξεργαστεί ένα σχέδιο πολιτικής με υλοποιήσιμες προτάσεις που θα του επιτρέψουν να παρεμβαίνει ενεργητικά, αναλώνεται σε επιμέρους ρυθμίσεις άδηλης συχνά σκοπιμότητας που την επομένη έχουν ξεχαστεί.
Ετσι, όμως, δεν πρόκειται να ανακάμψει!

ΕΘΝΟΣ 3/1/13