Φορολογική δικαιοσύνη...

Δεν ξέρω αν για το υπουργείο Oικονομικών το περιουσιολόγιο αποτελεί υπόσχεση εκσυγχρονισμού, απειλή ή απλώς είναι λόγια του αέρα. Εως ότου γίνει ωστόσο, θα είμαστε διαρκώς μπλεγμένοι σε μια συζήτηση για το τι αποτελεί δίκαιο φόρο και τι όχι.
Για παράδειγμα, ο περίφημος φόρος πολυτελούς διαβίωσης που θα κληθούν κατά τα φαινόμενα να πληρώσουν τελικώς μόνο οι κάτοχοι αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού. Δικαίως νιώθουν παγιδευμένοι: το ίδιο το κράτος που σήμερα τους φορολογεί, τους έδινε κίνητρα και καταργούσε τα τεκμήρια για να τα προμηθευτούν. Και βέβαια με τις συνθήκες στην αγορά ούτε μπορούν να τα πουλήσουν. Δυστυχώς αυτό δεν σημαίνει ότι ο φόρος είναι κατ' ανάγκην άδικος. Το αντίθετο. Απλώς μέσα στo πλαίσιo της κυβερνητικής τσαπατσουλιάς των παλινωδιών και της δημαγωγίας έχουμε μπει σε μια συζήτηση περί «σκαφάτων» και άλλων αντικοινωνικών στοιχείων, που διεξάγεται μόνο για τις εντυπώσεις.
Να ξεκινήσουμε λοιπόν από την ουσία. Η κρίση της οικονομίας είναι τέτοια, που τις συνέπειές της δεν μπορούν να τις σηκώσουν άλλο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Είναι κατά συνέπεια αναγκαίο να φορολογηθεί και ο συσσωρευμένος πλούτος, ώστε -και έως ότου;- να βγούμε από το αδιέξοδο.
Δεν είναι απλό. Οι πραγματικά πλούσιοι έχουν τρόπους να αποφεύγουν τους φόρους ή να βγάλουν την περιουσία τους έξω. Ετσι το βάρος μιας τέτοιας πολιτικής θα το σηκώσουν κυρίως όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη και κατεξοχήν οι έντιμοι φορολογούμενοι που ουσιαστικά θα φορολογηθούν διπλά.
Εστω κι έτσι όμως, στις έκτακτες συνθήκες που περνάμε, είναι αναγκαίο. Το ίδιο έγινε στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, το ίδιο θα χρειαστεί να γίνει και στην Ελλάδα. Μια ανακατανομή του πλούτου για να αποφύγουμε τις πολύ χειρότερες καταστάσεις που θα επιφέρει μια κοινωνική έκρηξη.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο με δίκαιο τρόπο, προϋπόθεση είναι να καταγραφεί ο πλούτος - όλος και χωρίς εξαιρέσεις. Να γίνει δηλαδή το περιουσιολόγιο και επί της περιουσίας να μπει ένας φόρος. Με διαφανή τρόπο και για όλους.
Γιατί βέβαια τα περί «πολυτελούς διαβίωσης» εκτός από παράλογα, ενίοτε είναι και κωμικά. Γιατί διαβιοί πολυτελώς ο λάτρης της θάλασσας που αγόρασε για παράδειγμα ένα φουσκωτό 60.000 ευρώ για να κάνει διακοπές με τα παιδιά του στο Αιγαίο και δεν διαβιοί πολυτελώς ο ιδιοκτήτης εξοχικού πολλαπλάσιας αξίας και μεγαλύτερου κόστους συντήρησης;
Και μια και μιλάμε για σκάφη και εξοχικά, το υπουργείο Οικονομικών ασφαλώς γνωρίζει την καινούργια μαύρη αγορά που ανθεί με τις «παράνομες» ενοικιάσεις εξοχικών είτε μέσω γραφείων είτε απευθείας μέσω Ιντερνετ.
Μόνο που για την παρανομία φταίει ο νόμος και όχι οι ιδιοκτήτες. Στην Ελλάδα, βλέπετε, για να νοικιάσει κανείς ένα ή δύο μήνες το εξοχικό του σε τουρίστες, πρέπει να ιδρύσει τουριστική επιχείρηση. Ετσι είτε όλα γίνονται μαύρα, με προφανή ζημιά για το κράτος σε συνεργασία συχνά με εταιρείες που έχουν έδρα εκτός Ελλάδος.
Θα έπρεπε φυσικά να ισχύει το αντίθετο. Να προβλέπονται δηλαδή τρόποι να μπορεί νόμιμα ένας ιδιώτης να αξιοποιήσει την περιουσία του ...είτε σπίτι είναι αυτό είτε σκάφος, ενδεχομένως ακόμα και αυτοκίνητο- ιδίως σήμερα που πολλοί ιδιοκτήτες έχουν μείνει άνεργοι.
Πόσοι και πόσοι Ελληνες άλλωστε δεν σπούδασαν στο εξωτερικό νοικιάζοντας ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας οικογένειας - χωρίς το σπίτι να πρέπει να γίνει πανσιόν!
Εδώ κάποιοι έχουν συμφέρον να συντηρούν τη γραφειοκρατία και τον παραλογισμό. Και για μία ακόμα φορά συζητάμε για τα δέντρα και χάνουμε το δάσος!

ΕΘΝΟΣ 17/1/13