Ο επίμονος προβοκάτορας

Πριν από μερικά χρόνια, στους τοίχους των Εξαρχείων έβλεπε κανείς συχνά το σύνθημα «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη». Φυσικά δεν ήταν αλήθεια. Εστω και στην υπερβολή του ωστόσο ξέρουμε ότι στηριζόταν σε κάποια πραγματικά περιστατικά, που ακόμα και σήμερα έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Παραδόξως δεν θα δείτε πουθενά «Οι μπάτσοι πετάνε τις μολότοφ».
Δεν είναι τυχαίο. Οποιος παρακολουθεί λίγο τις διεργασίες στον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο γνωρίζει ότι τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Μπορεί να διαφωνούν κάποιοι με συγκεκριμένες ενέργειες, ακόμα και να θεωρούν ότι κάνουν κακό στην υπόθεσή τους, αναγνωρίζουν ωστόσο ότι προέρχονται μέσα από τον χώρο τους, όπου συνυπάρχουν πολλές απόψεις για τις «μεθόδους πάλης».
Σε αυτόΝ τον χώρο μία από τις χειρότερες κατηγορίες είναι να παρομοιαστεί μια άποψη με του ΚΚΕ, που βαφτίζει «το αντάρτικο πόλης και τη βία προβοκάτσια».
Αυτά στους αντιεξουσιαστές. Γιατί στην επίσημη Αριστερά -έως έναν βαθμό και στους Ανεξάρτητους Ελληνες πλέον- η εμμονή με τους προβοκάτορες και τους παρακρατικούς μηχανισμούς συνεχίζεται αδιαλείπτως από τη μεταπολίτευση. Και κατ' εξακολούθηση διαψεύδεται από τα πράγματα.
Μετά την προχθεσινή επίθεση μάλιστα ο κ. Γλέζος μίλησε για «φίλιους» προς τη Νέα Δημοκρατία μηχανισμούς, ενώ μία ημέρα νωρίτερα ο πρόεδρος της Αυγής έφτασε να προβλέψει «νέο Ράιχσταγκ» που θα στήσει, υποτίθεται, η τρικομματική κυβέρνηση!
Εξωφρενικά; Χωρίς αμφιβολία. Για όποιον έχει στοιχειώδη κατανόηση της λειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου η ιδέα πως λειτουργεί κάποιος βαθύς μηχανισμός που στήνει τέτοιες προβοκάτσιες και μάλιστα κατ' εντολήν της πολιτικής ηγεσίας μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται.
Εμείς έχουμε καταφέρει να έχουμε συνδικαλισμό ακόμα και στην ΕΥΠ. Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να κρατηθεί κάτι τέτοιο μυστικό - ούτε η CIA δεν το έχει καταφέρει. Πόσω μάλλον η ΕΛ.ΑΣ. Στην Ελλάδα δεν έχουμε κράτος, σχολίασε ευφυώς πολιτικός μας, θα είχαμε παρακράτος;
Αφήστε και το άλλο. Ποιος μπορεί να πιστέψει στα σωστά του ότι θα υπήρχαν πολιτικοί που θα έδιναν τέτοιες εντολές και θα έπαιζαν την καριέρα τους και την ελευθερία τους κορώνα-γράμματα εμπιστευόμενοι την εχεμύθεια υφισταμένων τους;
Υπάρχει βέβαια και μια πιο «λάιτ» εκδοχή της προβοκάτσιας η οποία εσχάτως διακινείται με βάση το ερώτημα «ποιος ωφελείται» ή λατινιστί, όπως είναι της μόδας, «cui bono». Κάτι τέτοιο ανταποκρίνεται απολύτως στα καχύποπτα αισθήματα πολλών συμπολιτών μας, κατά τα άλλα ωστόσο λίγο χρησιμεύει, καθώς το ποιος ωφελείται είναι σχετικό - για κάποιους για παράδειγμα η ίδια η Αριστερά που επιδιώκει αποσταθεροποίηση.
Το ερώτημα παρ' όλα αυτά χρησιμεύει για να στηρίξει ένα άλλο ιδεολόγημα, τη «στρατηγική της έντασης», την οποία υποτίθεται ότι ακολουθεί η κυβέρνηση. Η οποία ένταση κατά τα φαινόμενα συνίσταται στο ότι εφαρμόζεται ο νόμος είτε πρόκειται για τις καταλήψεις είτε πρόκειται για τα πανεπιστήμια.
Μαζί με όλα αυτά βέβαια ακούει κανείς σποραδικά από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «τρομοκρατία είναι να είσαι άνεργος», άποψη με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει, ωστόσο στο πλαίσιο της συγκεκριμένης συζήτησης θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους;».
Και γιατί όλα αυτά, θα πείτε; Μα επειδή αν η Αριστερά αποδεχτεί την άποψη της αριστερής τρομοκρατίας, τότε πέρα από την κρίση θα πρέπει να αναλογιστεί και δικές της ενδεχόμενες ευθύνες που προκύπτουν για παράδειγμα από τη βιαιότητα του πολιτικού της λόγου.
Κάποτε όμως πρέπει να αποφασίσουν. Είναι νοικοκυραίοι, όπως είπε ο κ. Τσίπρας, ή όχι;

ΕΘΝΟΣ 15/1/13