Κι αν έχει δίκιο το ΔΝΤ;

Εχει περάσει σχεδόν στην πολιτική μας προϊστορία. Κι όμως ακριβώς 20 χρόνια πριν, το 1993, η Ελλάδα είχε αντιμετωπίσει ανάλογη πρόκληση με αυτήν που αντιμετωπίζει σήμερα. Βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τη χρεοκοπία, έχοντας περάσει τρία χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Κι όμως τα κατάφερε μια χαρά και μέσα από το «πρόγραμμα σύγκλισης», όπως λεγόταν, έβαλε τις βάσεις για την ένταξη στο ευρώ. Το πάθημα όμως δεν έγινε μάθημα.
Και τότε όπως και σήμερα στο οικονομικό επιτελείο -με άλλη ιδιότητα φυσικά- συμμετείχε ο κ. Γ. Στουρνάρας. Ο οποίος αποτιμώντας την εμπειρία της εποχής είχε επισημάνει τον κρίσιμο ρόλο που είχε παίξει η αύξηση των φορολογικών εσόδων με τον περιορισμό της φοροδιαφυγής.
Χάρη στην αύξηση των άμεσων φόρων και σε μια περίοδο υψηλού πληθωρισμού, η κυβέρνηση είχε καταφέρει να περιορίσει τις αυξήσεις στις τιμές ρίχνοντας ορισμένους έμμεσους φόρους και να μειώσει το κρατικό έλλειμμα. Κι αυτό παρά την υποτίμηση, τότε, της δραχμής.
Ηταν τέτοια η επιτυχία που στην Ευρώπη μιλούσαν για σταθεροποίηση χωρίς πόνο. Κατά μια έννοια αυτό είναι και το ζητούμενο σήμερα. Η κυβέρνηση αναζητά το στοιχείο εκείνο που θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν «ενάρετο κύκλο» μείωσης των τιμών και ανακοπής της ύφεσης. Ο περιορισμός της φοροδιαφυγής είναι βασική παράμετρος της λύσης.
Κατ' αρχάς γιατί θα αποφευχθούν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Παράλληλα η ενίσχυση των φορολογικών εσόδων θα μπορούσε να επιτρέψει τη μείωση κάποιων συντελεστών στον ΦΠΑ -π.χ. στην εστίαση- με θετικές επιπτώσεις και στις τιμές αλλά και στα πραγματικά εισοδήματα.
Κυρίως όμως γιατί θα δημιουργήσει συνθήκες φορολογικής δικαιοσύνης. Και ιδίως στις σημερινές συνθήκες η φορολογική δικαιοσύνη αποτελεί παράγοντα ανάπτυξης. Κάθε ευρώ που πηγαίνει στους οικονομικά αδύνατους μετατρέπεται σε ζήτηση, ενώ αντιθέτως η φοροδιαφυγή τροφοδοτεί σε μεγάλο βαθμό τη διαρροή καταθέσεων στο εξωτερικό.
Χρειαζόταν να μας το πει το ΔΝΤ για να το καταλάβουμε; Οχι βέβαια. Τρία χρόνια τώρα ωστόσο αντιμετωπίζουμε το Μνημόνιο σαν μια λίστα του μπακάλη, που την εκτελούμε παθητικά για να εξασφαλίσουμε την επόμενη δόση.
Είναι ασφαλώς καιρός να αποκτήσουμε το δικό μας σχέδιο, με τις δικές μας προτεραιότητες - με δυο λόγια να χαράξουμε μια ολοκληρωμένη οικονομική πολιτική πέρα από τον αυτόματο πιλότο της τρόικας, που δυστυχώς ούτε αυτόματος είναι ούτε πιλότος.
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Α. Λοβέρδου, έχει ξεκινήσει και πάλι μια συζήτηση για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην ελληνική κρίση. Σε ό,τι αφορά την ιστορία, οι αναφορές του ιδρυτή της «ΡΙΚΣΣΥ» ξέρουμε ότι δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Οχι μόνο δεν υπήρξε «σχέδιο», αλλά αντιθέτως η έλλειψη σχεδίου μάς οδήγησε σε αδιέξοδο.
Οπως επίσης γνωρίζουμε ότι οι Γερμανοί, οι οποίοι κυρίως επέμειναν για την εμπλοκή του ΔΝΤ, ήταν και εκείνοι που επέμειναν για τη μείωση του ελλείμματος σε μία τριετία επιβάλλοντας έτσι μια τόσο σκληρή λιτότητα. Ο «κακός» της ιστορίας ήταν αυτός που έβαζε τα λεφτά, δηλαδή η Ευρώπη.
Αυτά ωστόσο δεν έχουν και τόση σημασία. Γιατί αν θέλουμε πραγματικά να απαλλαγούμε από τις συνταγές του ΔΝΤ, τότε βέβαια θα πρέπει να έχουμε το δικό μας σχέδιο για να τις αντικαταστήσουμε. Και παραδόξως, κατεξοχήν το ΔΝΤ φαίνεται να μας πιέζει να πάρουμε τις αποφάσεις μας!

ΕΘΝΟΣ 22/1/13