Εμφύλιος υπουργών στη ΔΗΜΑΡ!

Το ότι θα παρακολουθούσαμε αριστερό ενδοκυβερνητικό εμφύλιο με αντικείμενο τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν το περιμέναμε. Αλλά βέβαια μόνο αριστερός δεν είναι ο εμφύλιος και ενδεχομένως ούτε ενδοκυβερνητικός. Στην πραγματικότητα, από τη μια πλευρά υπάρχουν οι εργατολόγοι με ό,τι εκπροσωπούν, όσους τους στηρίζουν κι ένα σύστημα από το οποίο θησαυρίζουν σε βάρος τελικά του δημόσιου συμφέροντος. Κι από την άλλη μια κακοσχεδιασμένη ίσως αλλά απόλυτα αναγκαία προσπάθεια εκλογίκευσης του δημόσιου τομέα. Την τελική πράξη δεν την έχουμε δει ακόμα.
Πρώτα το πρόβλημα: αυτήν τη στιγμή υπάρχουν χιλιάδες απασχολούμενοι στον δημόσιο τομέα οι οποίοι πληρώνονται παρανόμως. Εχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου -κάποιες διάρκειας μόλις δύο μηνών- χωρίς εξετάσεις, για να καλύψουν έκτακτες ανάγκες. Σύμφωνα με τον νόμο η ανανέωση των συμβάσεων αυτών απαγορεύεται και έχουν απολυθεί. Εχουν κερδίσει όμως ασφαλιστικά μέτρα και έχουν επιστρέψει -πάντα προσωρινά- παίρνοντας κανονικά την αμοιβή τους, έως ότου υποτίθεται συζητηθεί η κύρια προσφυγή τους. Στην Ελλάδα ωστόσο το προσωρινό, όπως είναι γνωστό, κρατάει χρόνια.
Κι αυτό μόνο εν μέρει λόγω των γνωστών καθυστερήσεων της Δικαιοσύνης. Γιατί βέβαια η πραγματική ιστορία έχει πολλές σκοτεινές πλευρές. Η πρώτη είναι οι εργατολόγοι. Αυτοί προσεγγίζουν τους ενδιαφερόμενους και κάνουν ομαδικές προσφυγές ζητώντας τα ασφαλιστικά μέτρα. Αλλάζοντας τη σειρά των ονομάτων ωστόσο και με το ίδιο δικόγραφο, δεν κάνουν μία αλλά πολλές προσφυγές έως ότου πέσουν σε δικαστήριο που πείθεται από την επιχειρηματολογία τους. Οταν το πετύχουν παραιτούνται από τις υπόλοιπες.
Η δεύτερη πράξη αφορά τις αναβολές. Με τα ασφαλιστικά μέτρα εξασφαλισμένα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να πετύχουν όσες περισσότερες αναβολές μπορούν. Τη μία επειδή απουσιάζουν οι μεν, την άλλη οι δε και πάει λέγοντας. Εδώ υπεισέρχεται και ο παράγων δήμαρχοι. Οι οποίοι σπανίως εμφανίζονται στο δικαστήριο να υποστηρίξουν την πλευρά του Δημοσίου με αποτέλεσμα και νέες αναβολές. Κι αυτό γιατί στην ουσία θέλουν να συνεχίσουν να απασχολούν τους εργαζομένους. Η διαδικασία πρόσληψης, βλέπετε, ελέγχεται από το ΑΣΕΠ, προβλέπει ωστόσο κοινωνικά κριτήρια, όχι εξετάσεις. Ετσι, τις περισσότερες φορές οι προσφεύγοντες είναι ρουσφέτια των δημάρχων.
Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για εργαζομένους που καλύπτουν «πάγιες» ανάγκες των δήμων. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι δήμαρχοι αλλά και υπουργοί αποφεύγουν τις κανονικές προσλήψεις και επιλέγουν τις προσωρινές συμβάσεις. Το πρόσχημα που επικαλούνται είναι να αποφύγουν τη γραφειοκρατία, ωστόσο συνηθέστερα το κάνουν για να διορίσουν δικούς τους. Καταστρατηγούν έτσι κατάφωρα κάθε έννοια αξιοκρατίας. Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Από αναβολή σε αναβολή, οι εργαζόμενοι καταλήγει να απασχολούνται για χρόνια στο Δημόσιο -στις τηλεοράσεις εμφανίστηκε απασχολούμενος πάνω από 10 χρόνια- και βέβαια στο τέλος δημιουργείται κοινωνικό πρόβλημα.
Η παρέμβαση Μανιτάκη είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο: να βάλει τέλος σε ένα καθεστώς που αποτελούσε τη χειρότερη εκδοχή του πελατειακού κράτους προβλέποντας χρονικό περιορισμό στην ισχύ των ασφαλιστικών μέτρων. Οπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα ωστόσο, όσοι υπερασπίζονται το ρουσφέτι -ή θησαυρίζουν από αυτό- βρέθηκαν να επικαλούνται το Σύνταγμα και τα ιερά δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι λόγοι της αντίδρασης του κ. Ρουπακιώτη δεν είναι γνωστοί. Μπορεί να πικαρίστηκε που τον αγνόησαν. Οχι άδικα. Μπορεί να αναζητά μια πιο κομψή νομοτεχνική διατύπωση, λιγότερο ανοικτή σε πιθανές καταχρήσεις, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα - παρότι την πρόταση του κ. Μανιτάκη τη συνέταξε η Ενωση των Ελλήνων Δικονομολόγων. Θα ήταν αδιανόητο να υπερασπίζεται απλώς τα συμφέροντα των εργατολόγων.

ΕΘΝΟΣ 28/4/13