Αυτός είναι ο θίασός μας... (*)

Δεν ξέρω, δεν προκύπτει από το σχετικό βίντεο δηλαδή που έσκασε στο Ιντερνετ τι είπε ο (πρώην) βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. κ. Σ. Γαληνός στον κ. Ν. Σηφουνάκη και τον έκανε σε τέτοιο βαθμό να χάσει την ψυχραιμία του. Αυτό το «έπρεπε να με βλέπεις και να σκύβεις» ωστόσο που του απάντησε, επειδή «διόρισα και τη γυναίκα σου βρε», διόλου κολακευτικό δεν ήταν.
Καταρχήν για τον ίδιο τον κ. Σηφουνάκη. Πιο παλαιοκομματικό και πιο πελατειακό δεν γίνεται. Κι όσο κι αν θελήσει να δείξει κανείς κατανόηση -τέτοια πράγματα είναι συνηθισμένα στην πολιτική κ.λπ.-, υπάρχει ένα όριο στο τι προσδοκούμε από έναν υπουργό - και στις πράξεις και στα λόγια.
Με μια έννοια πρόκειται και για το δράμα του ΠΑΣΟΚ. Μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία έχει χάσει, στη συνείδηση πολλών, την έξωθεν καλή μαρτυρία. Από τη δίκη του Ακη μέχρι τη μαύρη τρύπα στα οικονομικά του, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να γίνει συνώνυμο της παρακμής.
Σωστά; Και βέβαια όχι. Γιατί καλώς ή κακώς ελάχιστοι είναι «αθώοι του αίματος» στο πολιτικό μας σύστημα. Στο συγκεκριμένο περιστατικό για παράδειγμα η αλαζονεία του πρώην υπουργού είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι το ότι διόρισε -αν πράγματι διόρισε, κάτι το οποίο ο κ. Γαληνός δεν φάνηκε να αμφισβητεί...τη σύζυγο του πολιτικού του αντιπάλου!
Ο Σ. Γαληνός, όπως είναι γνωστό, εξελέγη με τη ΝΔ προτού μεταπηδήσει στους ΑΝ.ΕΛ., απ' όπου βεβαίως αγωνίζεται για την ανατροπή του (κατά τα άλλα σάπιου) πολιτικού συστήματος. Ακριβώς όπως και ο αρχηγός του. Ο οποίος αφού διέπρεψε ως υπουργός Αιγαίου της κυβέρνησης Καραμανλή -της ίδιας που παρέδωσε το έλλειμμα εκεί που το παρέδωσε και διόρισε με την ψυχή της-, τώρα εμφανίζεται ως εξυγιαντής του συστήματος.
Να μην αδικούμε κανέναν. Το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα. Οταν προ ημερών στην τηλεόραση στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για τα οικονομικά του, ο συνομιλητής του, στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, του υπενθύμισε ότι έως το 2010 (που ήταν στο ΠΑΣΟΚ) δεν είχε πει κουβέντα για τις σπατάλες.
Και πάλι να μην παρεξηγηθούμε. Δεν χρειαζόταν τις μετεγγραφές από το ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ για να εμπλακεί. Μέρος του συστήματος υπήρξε και ο Συνασπισμός. Και τους διορισμούς του έκανε, όταν μπορούσε, και για χρηματοδοτήσεις κατηγορήθηκε -χωρίς πάντως κάτι να αποδειχθεί-, ακόμα και πρόεδρος ΠΑΕ έγινε πρώην αρχηγός του.
Γνωστά πράγματα θα πει κανείς. Κι όσο υπήρχαν λεφτά να μοιράζονται πολλοί φώναζαν, κανείς ωστόσο δεν αμφισβητούσε ουσιαστικά το σύστημα. Τώρα; Κάποιοι καλλιεργούν την αυταπάτη ότι αν φύγουν οι μεν και έρθουν οι δε τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Αλλά δεν είναι έτσι.
Εχουμε ένα αυτιστικό πολιτικό σύστημα στο οποίο τα ίδια πρόσωπα, δεκαετίες τώρα, εναλλάσσονται σε διαφορετικούς ρόλους: πολιτικοί, συνήθως του κομματικού σωλήνα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, ακόμα και ορισμένοι... αντιεξουσιαστές. Και δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν αλλάξει το πώς αντιλαμβανόμαστε τις υποχρεώσεις μας αλλά και τι προσδοκάμε από τους πολιτικούς μας.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη, στην οποία ανάμεσα σε άλλα λέει:«Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία».
(*) Γ. Σεφέρης, Αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε.

ΕΘΝΟΣ 15/5/13