Ναυάγιο με ψηλά το κεφάλι!

Μερικές φορές οι συνδικαλιστές είναι σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ. Με την πρώτη νύξη ότι μπορεί να θιγούν τα «κεκτημένα», το χέρι τους πηγαίνει στη σκανδάλη, στην προκήρυξη απεργίας. Και ας είναι βέβαιο ότι πρώτοι οι εργαζόμενοι θα βγουν χαμένοι. Κλασικό παράδειγμα εμείς οι δημοσιογράφοι.
Χρόνια πολλά τώρα, ακόμα και τον πρώτο χρόνο της κρίσης, το συνδικάτο, με την απειλή της απεργίας, πετύχαινε αυξήσεις της τάξεως του 5%. Την ίδια στιγμή κάποιοι επισήμαιναν ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης έχαναν δεκάδες εκατομμύρια, ότι είχε φτιαχτεί μια φούσκα στην ενημέρωση, αλλά αυτό δεν ένοιαζε ούτε αφορούσε τους συνδικαλιστές. Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα, με τους μισούς σχεδόν δημοσιογράφους άνεργους και τους μισθούς σε κάθετη πτώση.
Κατά μια ειρωνεία της τύχης μάλιστα, εκεί που πιο δυναμικά αντιστάθηκαν στις περικοπές υπήρξαν τελικά και τα περισσότερα θύματα. Και οι χαμηλότερες ίσως αμοιβές δίνονται, όταν δίνονται, στα συνεργατικά σχήματα που δημιουργήθηκαν για να απαντήσουν στην κρίση. Προφανώς δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Εχουν, όμως, βαρύτατες ευθύνες οι συνδικαλιστές που έβλεπαν τα δέντρα και έχαναν το δάσος. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, δηλαδή, να αποκτήσουν μια γενικότερη πολιτική για την πορεία και την προστασία του κλάδου. Αρκεί να πετύχαιναν αυξήσεις για να επανεκλεγούν.
Ευτυχώς δεν είναι όλα τα συνδικάτα ίδια. Πριν από λίγες ημέρες, για παράδειγμα, υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ της ΟΤΟΕ και των τραπεζών. Η σύμβαση προβλέπει μείωση μισθών της τάξεως του 6% και μαζί κατάργηση του επιδόματος ισολογισμού για τα 2,5 χρόνια στα οποία θα διαρκέσει η συμφωνία. Συνολικά, αυτό συνεπάγεται μείωση μισθών λίγο κάτω από το 10% - διόλου ευκαταφρόνητη. Αλλά, βέβαια, πολύ καλύτερη από ό,τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Την ώρα που στα τηλεοπτικά δελτία ακούμε για κατάργηση των συμβάσεων και μειώσεις μισθών -μόλις τελειώσει η μετενέργεια- πάνω από 30%, στις τράπεζες όχι μόνο διασφάλισαν τις συμβάσεις και περιόρισαν τις απώλειες, αλλά ταυτόχρονα πέτυχαν και «ρήτρα απασχόλησης» για την προστασία των θέσεων εργασίας - έστω και ως στόχο, μια και δεν υπάρχει νομική δέσμευση. Να θυμηθούμε, μάλιστα, ότι προ κρίσης ορισμένες τράπεζες αρνούνταν να αποδεχθούν την υπογραφή κλαδικής σύμβασης.
Βγήκαν, λοιπόν, χαμένοι οι εργαζόμενοι από τη συμφωνία; Μόνο κάποιος που αγνοεί πλήρως την πραγματικότητα της κρίσης θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Αν, μάλιστα, η ΓΣΕΕ είχε δείξει ανάλογο ρεαλισμό -αν είχε το θάρρος- και είχε καταφέρει να υπογράψει συμφωνία με τους εργοδότες που θα έπαιρνε υπόψη της και την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, τότε πιθανότατα θα είχαμε αποφύγει τη νομοθετική παρέμβαση στον κατώτατο μισθό.
Ομως, είναι πάντα πιο εύκολο να αποποιείσαι τις ευθύνες, να φορτώνεις στους άλλους τις αποφάσεις και να επιστρέφεις «με ψηλά το κεφάλι», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ όταν του επισημάνθηκε ότι απεργία μέσα στις εξετάσεις θα σημαίνει επιστράτευση. Αγωνιστική γυμναστική?
Στα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις για την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Αποφάσεις που θα επηρεάσουν προφανώς την καθημερινότητα των εργαζομένων, τις σχέσεις εργασίας, τα εισοδήματα, θα επηρεάσουν σε τελευταία ανάλυση την ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα συμμετάσχουν σε αυτόν το σχεδιασμό διεκδικώντας την ισότιμη συμμετοχή τους. 'Η αν θα εκπροσωπηθούν από τους συνδικαλιστές του χθες, να υπερασπίζονται μια εικονική πραγματικότητα και στην πράξη να υπονομεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων!

ΕΘΝΟΣ 14/5/13