Η άμυνα της Δημοκρατίας!

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν εξόχως αποκαλυπτική για τη Χρυσή Αυγή και το πραγματικό της πρόσωπο. Το έναυσμα δόθηκε στη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του κ. Πέτρου Τατσόπουλου, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, ο... θεωρητικός τους κατά ορισμένους, δεν μπόρεσε να αποκηρύξει «νεανικό» του κείμενο στο οποίο εξυμνούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και να θέλουν να κρυφτούν, η χαρά δεν τους αφήνει.
Ακολούθησε το χθεσινό επεισόδιο στη Βουλή, όπου ο προεδρεύων κ. Γιάννης Δραγασάκης αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το άρθρο του Κανονισμού για αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά προκειμένου να επαναφέρει στην τάξη τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Ηταν άραγε υπερβολικά αυστηρός; Κάποιος θα μπορούσε να το υποστηρίξει. Σε αυτήν και την προηγούμενη Βουλή, άλλωστε, έχουν ακουστεί πολύ σοβαρότερες και βαρύτερες κατηγορίες από το «Mr Alexis». Και, μάλιστα, από όλες τις πτέρυγες της αντιπολίτευσης. Από το αξέχαστο «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» μέχρι το «κατοχικός πρωθυπουργός».
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ισως την επόμενη φορά που θα έχουν την τάση να παρεκτραπούν ορισμένοι βουλευτές του «δημοκρατικού τόξου», να το ξανασκεφτούν. Ωστόσο, έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε πως όταν αναφερόμαστε στη Χρυσή Αυγή, δεν αναφερόμαστε σε ακόμα ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Πρόκειται για έναν φορέα που με έμπρακτο και απτό τρόπο προωθεί τη βία και την αυτοδικία. Ιδεολογικά εχθρεύεται τη Δημοκρατία και πάμπολλά στελέχη του έχουν ανοιχτά ναζιστικές απόψεις. Οσο για την ιστορική του καταγωγή, κανείς τους δεν κρύβει τους ποικίλους δεσμούς με τη χούντα. Με δυο λόγια, έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν αυτούς και τους ομοίους τους.
Η άμυνα της Δημοκρατίας κατά συνέπεια απέναντι σε αυτά τα στοιχεία δεν είναι επιλογή, αλλά υποχρέωση. Και η ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου θα είναι ακόμα ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπάρχουν προφανώς και διαφωνίες, ιδίως για κάποιες γκρίζες περιοχές που μπορεί να ανακύψουν. Ορισμένοι εκφράζουν τον φόβο ότι μπορεί να ποινικοποιηθεί η έκφραση γνώμης - πώς κρίνεται, για παράδειγμα, αν κάποιος προωθεί την «εχθροπάθεια» για μία μειονότητα και τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει ένας τέτοιος όρος. Και πώς μπορεί να απαγορευτεί σε έναν επιστήμονα να αμφισβητήσει αν κάποια εγκλήματα αποτελούν γενοκτονία;
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα μέμφεται την κυβέρνηση γιατί καθυστερεί την κατάθεση του νομοσχεδίου, χαρακτήριζε τις ίδιες ρυθμίσεις, όταν είχε καταθέσει σχετικό νομοσχέδιο το ΠΑΣΟΚ το 2011, «απαράδεκτες και αντισυνταγματικές», καθώς περιορίζουν, έλεγε, την ελευθερία της έκφρασης!
Με ανάλογο σκεπτικό πολλοί εκφράζουν επιφυλάξεις για μία τέτοια «στοχοποίηση» όπως τη χαρακτηρίζουν της Χρυσής Αυγής, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της ηρωποίησής της και της ενίσχυσης του αντισυστημικού προφίλ που τόσο εκμεταλλεύεται. Πρόκειται, βέβαια, για σοβαρά επιχειρήματα που επιβάλλουν ιδιαίτερη προσοχή και στις τελικές διατυπώσεις του νόμου, αλλά φυσικά και πώς θα εφαρμοστεί - χωρίς καταχρήσεις που θα τον καταστήσουν ανυπόληπτο.
Από την άλλη πλευρά έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κινδυνεύαμε να θεωρήσουμε περίπου φυσική κατάσταση όχι μόνο τα κηρύγματα μίσους, αλλά και τη βία που διαχέεται καθημερινά, άλλοτε σε βάρος μεταναστών, άλλοτε ωστόσο εναντίον όσων απλώς διαφωνούν μαζί τους - ακόμα και την απαγόρευση θεατρικών έργων επιχείρησαν να επιβάλουν με το έτσι θέλω.
Αν τα θεωρούμε αυτά σοβαρά προβλήματα της Δημοκρατίας μας, και ποιος διαφωνεί, τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε οργανωμένα, με συνέπεια, χωρίς δισταγμό και αμφιταλαντεύσεις. Γιατί, βέβαια, το χειρότερο θα είναι να ψηφιστεί ο νόμος, να ακούμε τα κόμματα να καταδικάζουν με τη γνωστή μεγαλοστομία και στην πράξη να συνεχιστεί η ασυδοσία!

ΕΘΝΟΣ 18/5/13