Είμαστε όλοι σοσιαλιστές;

Να λοιπόν που κατά τα φαινόμενα και η ΔΗΜΑΡ θα επιδιώξει να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το συζήτησε ήδη, απ' ό,τι καταλάβαμε, ο κ. Κουβέλης στις επαφές που είχε κατά την πρόσφατη περιοδεία του στις Βρυξέλλες. Κινδυνεύουμε έτσι να βρεθούμε μπροστά στο εξής παράδοξο: ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση και στο ίδιο ευρωπαϊκό κόμμα, να κατεβαίνουν ωστόσο χωριστά στις εκλογές διεκδικώντας όμως λίγο - πολύ τους ίδιους ψηφοφόρους. Το βρίσκετε λογικό;
Εντάξει, τα κόμματα δεν προσδιορίζονται μόνο από την ιδεολογία τους. Μετράνε τα πρόσωπα, όπως μετράει και η ιστορία. Με αυτή την έννοια, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απέχουν ακόμα πολύ. Θα χρειαστεί προσπάθεια για να ξεπεράσουν αμοιβαίες αντιπάθειες και καχυποψίες. Αφήστε που κάποια στελέχη θα έχουν και υπαρξιακά προβλήματα: έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ για να πάνε στη ΔΗΜΑΡ για να ξαναβρεθούν στο ΠΑΣΟΚ;
Αυτά ωστόσο είναι μεταβατικής φύσεως προβλήματα. Γιατί παρά τις παλινωδίες, τις εμμονές και σε ορισμένες περιπτώσεις τη ρητορική, τα δύο κόμματα στην πράξη συμφωνούν σε όλα τα βασικά: Ευρώπη και ενοποίηση, ευρώ, μεταρρυθμίσεις, κοινωνικό κράτος, προοδευτική φορολογία, εκσυγχρονισμός του κράτους, μεταναστευτικό. Συμφωνούν ακόμα και στην ανάγκη συνεργασίας με τη Ν.Δ. για να προστατευτεί η ευρωπαϊκή προοπτική και να μην πέσουμε σε μια κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Γιατί δεν ενώνονται λοιπόν;
Αν απευθύνει κανείς αυτό το ερώτημα σε στελέχη των δύο κομμάτων, θα πάρει πιθανότατα την εξής απάντηση: στην πολιτική ένα συν ένα δεν κάνουν πάντα δύο, μπορεί και να κάνουν ένα. Και είναι αλήθεια. Σε μια συνεργασία μεταξύ τους δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πάρουν το άθροισμα των ποσοστών τους. Ο λόγος είναι απλός: αυτή τη στιγμή τα δύο κόμματα έχουν έναν στενό κύκλο οπαδών στον οποίο απευθύνονται. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν υπάρχει ρεύμα υπέρ της Κεντροαριστεράς ή, για να το πούμε διαφορετικά, υπέρ μιας σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Παραφράζοντας τη Μελίνα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απλώς δεν αρέσουν, ιδιαίτερα στους νέους ψηφοφόρους.
Η προοδευτική παράταξη σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε δύο συνιστώσες: μία κυβερνητική εκσυγχρονιστική και μία λαϊκιστική ή ριζοσπαστική. Ηδη από το 1982 -για όσους θυμούνται το άρθρο 4 του Γ. Αρσένη που περιόριζε τα συνδικάτα- οι δύο συνιστώσες ήταν σε διαρκή ένταση. Σήμερα όμως έχουν πάρει οριστικό (;) διαζύγιο. Η λαϊκιστική πτέρυγα μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά παράδοξο όμως τρόπο εξουδετέρωσε έτσι και την εκσυγχρονιστική πτέρυγα, καθώς η Ν.Δ. μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή είναι σε θέση να υπερασπιστεί καλύτερα και την ευρωπαϊκή προοπτική και τις μεταρρυθμίσεις! Κι ας παρίστανε την «αντιμνημονιακή» δύναμη έως τις εκλογές.
Μπορεί αυτή η κατάσταση να ανατραπεί; Δύσκολα. Σίγουρα όχι όσο ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ παριστάνουν τους απρόθυμους -μικρούς- εταίρους του κ. Σαμαρά. Με δεδομένο, όπως όλα δείχνουν, ότι θα έχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας για πολλά χρόνια ακόμα, είναι αναγκαίο να επεξεργαστούν μια στρατηγική «μεγάλου συνασπισμού» και να πάψουν να είναι απολογητικοί απέναντι στις δυνάμεις της παραφροσύνης.
Αυτό όμως δεν φτάνει. Η Κεντροαριστερά, για να υπάρξει, πρέπει να επανασυνδεθεί με τον ριζοσπαστικό εαυτό της. Αριστερό υπερασπιστή του κατεστημένου δεν χρειάζεται κανείς. Να δώσει μάχη λοιπόν όχι μόνο ενάντια στις συντεχνίες αλλά και στα οικονομικά προνόμια. Να στηρίξει αλλαγές για μια οικονομία ανοικτή που δεν θα τη λυμαίνονται τα γνωστά κυκλώματα. Οι επόμενοι μήνες των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι κρίσιμοι. Και οι ευρωεκλογές μια καλή ευκαιρία για πρόβα τζενεράλε.
Υ.Γ.: Στο άρθρο μου της Παρασκευής εκ παραδρομής αναφέρθηκα στον μητροπολίτη Ναυπάκτου αντί των Καλαβρύτων. Ο Ναυπάκτου, όπως είναι γνωστό, όχι μόνο δεν έχει μιλήσει θετικά για τη Χρυσή Αυγή, αλλά αντιθέτως την έχει καταδικάσει απερίφραστα.

ΕΘΝΟΣ 29/4/13