Εκσυγχρονιστικές τρίπλες!

Ενα προς ένα τα προπύργια του εκσυγχρονισμού υποχωρούν. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης με την πρότασή του, θυμάστε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από την τρόικα. Μια πρόταση πολιτικά ανέφικτη και οικονομικά αδιάφορη μια και ήταν εξαρχής γνωστό ότι «οι σκληροί» του Μνημονίου ήταν οι Γερμανοί και η Ευρώπη.
Η πρόταση, όπως ήταν φυσικό, γρήγορα ξεχάστηκε. Οχι όμως πριν την υιοθετήσει ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος έκτοτε προχώρησε κι άλλο και για λόγους που δεν γνωρίζω πέρασε ουσιαστικά στην αντιπολίτευση και αρνήθηκε να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο - αυτό που ήταν προϋπόθεση για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση από την τρόικα. Φανταστείτε η κυβέρνηση -από την οποία εξαρτάται η παραμονή μας στο ευρώ- να στηριζόταν στην ψήφο του!
Η υπόθεση όμως τρίτωσε. Από προχθές και η κ. Αννα Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε ότι -αυτήν τη φορά- πρέπει να φύγει η τρόικα! Το έκανε φυσικά μέσα από μια εκσυγχρονιστική λογική, προκειμένου, όπως είπε, να αναλάβει η ίδια η κυβέρνηση την υλοποίηση του Μνημονίου και να σταματήσει αυτή η «ταπεινωτική» διαδικασία ελέγχου από κοινοτικούς «υπαλλήλους».
Η πρόταση, ωστόσο, στην ουσία της δεν αλλάζει. Και η κ. Διαμαντοπούλου ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να γίνει αποδεκτή από την Ευρώπη. Επειδή αυτή η διαδικασία ισχύει για όλες τις χώρες του Μνημονίου, επειδή με τα μπρος-πίσω των κυβερνήσεων δεν υπάρχει η αναγκαία εμπιστοσύνη, επειδή σε πολλά διαφωνούμε αλλά και επειδή οι ελληνικές υπηρεσίες συχνά δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις αλλαγές. Αλλά βέβαια το «έξω η τρόικα» ακούγεται καλά.
Ομως η κ. Διαμαντοπούλου προχώρησε και πέραν της τρόικας. Οπως είπε, η διαρκής αξιοποίηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου προσβάλλει τη Δημοκρατία. Αποκάλυψε μάλιστα ότι η ίδια δεν υπέγραψε την τελευταία φορά που της ζητήθηκε, δήλωσε μάλιστα ότι ήταν έτοιμη να παραιτηθεί αν χρειαστεί!
Πρόκειται ασφαλώς για υπαρκτό θέμα. Η «φαστ τρακ» διαδικασία με την οποία ψηφίζει η Βουλή προκαλεί αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά, αυτή ακριβώς η διαδικασία έχει επιτρέψει ουσιαστικά να ληφθούν έγκαιρα όλες εκείνες οι αποφάσεις που ήταν αναγκαίες για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση της χώρας. Και βέβαια απέτρεψε να εμπλακούμε σε μια αέναη συζήτηση που θα επαναλαμβανόταν σε κάθε επίσκεψη της τρόικας, παραλύοντας Βουλή και κυβέρνηση και πυροδοτώντας συνεχείς εντάσεις.
Αλλωστε, τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτή η διαδικασία αφορούσε τη δόση-μαμούθ του Δεκεμβρίου, χάρη στην οποία το κλίμα στην οικονομία άρχισε να αντιστρέφεται. Θα την καταψήφιζε άραγε η κ. Διαμαντοπούλου αν ήταν στη Βουλή; Φαντάζομαι πώς όχι. Και γιατί φτάνουμε πάντα στο παρά πέντε; Μα επειδή κάθε δόσης προηγείται μια διαδικασία πιέσεων και εξαιρετικά δύσκολων διαπραγματεύσεων. Ετσι, στην πραγματικότητα, οι συνταγματικές ενστάσεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια ακύρωσης των συμφωνιών με την Ευρώπη.
Η τριετία που πέρασε ήταν σίγουρα επώδυνη για όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που για μεγάλο διάστημα βρέθηκαν μόνα τους, με την καθολική αποδοκιμασία σύσσωμης της αντιπολίτευσης, να υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή θέση της χώρας ενάντια και σε όσους σήμερα υπερηφανεύονται ότι απέτρεψαν την έξοδο από το ευρώ. Εγιναν πολλά λάθη, ορισμένοι φάνηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξαν οι πολίτες και ασφαλώς εξακολουθούν να γίνονται λάθη πρώτα απ' όλα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Αλίμονο, όμως, αν το ξεπέρασμα της κρίσης στην Κεντροαριστερά αναζητηθεί σε λύσεις ευκολίας!

ΕΘΝΟΣ 27.5.13