Η Aριστερά στο Χόλιγουντ!

Η παρέμβαση του Oλιβερ Στόουν υπέρ του Αλέξη Τσίπρα μου θύμισε παλιότερες δηλώσεις επιφανών ξένων υπέρ της Ελλάδας. Δηλώσεις καλοπροαίρετες με στόχο την υποστήριξή μας, που ήταν όμως γενικά εκτός τόπου και χρόνου, έβλεπαν την Ελλάδα μέσα από τη δική τους οπτική χωρίς να απαντούν καθόλου στις ανάγκες μας.
Oπως για παράδειγμα του νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς - άτυπο σύμβουλο του Γιώργου Παπανδρέου- ο οποίος λίγο πριν η Ελλάδα αναγκαστεί να μπει στο Μνημόνιο είχε κάνει εκστρατεία κατά των κερδοσκόπων που είχαν βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα. Η λύση που υποστήριζε ήταν παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ουσιαστικά παροχή κοινοτικών εγγυήσεων για το ελληνικό χρέος.
Από τη σκοπιά του ήταν μια απόλυτα λογική πρόταση. Είναι γνωστός ο πόλεμος που διεξάγεται παγκοσμίως μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων της λιτότητας, στους οποίους περιλαμβάνονται οι κ. Στίγκλιτς και Κρούγκμαν. Η Ελλάδα ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα για να αποδείξουν την ορθότητα των απόψεών τους.
Για τα πολιτικά δεδομένα της Ευρώπης ωστόσο και για το θεσμικό πλαίσιο της τράπεζας ήταν μια πρόταση από τον πλανήτη Aρη. Που αποδείχθηκε καταστροφική, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου αναζητούσε το «πιστόλι» κατά των κερδοσκόπων περιοδεύοντας τον κόσμο την ώρα που ήταν αναγκαίο -και δυνητικά πολύ πιο αποτελεσματικό- να επεξεργαστούμε ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των ελλειμμάτων. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Κάτι ανάλογο ισχύει σήμερα με τον Ολιβερ Στόουν. Ο Aμερικανός σκηνοθέτης είναι από αυτούς που τους αρέσει να προκαλούν. Το έκανε με το πασίγνωστο ντοκιμαντέρ του για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, το οποίο, αν κάτι μας άφησε -που αμφιβάλλω- είναι ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο παραποίησε τα πραγματικά γεγονότα προκειμένου να υποστηρίξει μια εξαρχής παλαβή θεωρία συνωμοσίας.
Ενοχλητικό, ιδίως για όσους αγαπούν την ιστορία, πλην όμως συνηθισμένο, ιδίως στις ΗΠΑ, για εκείνους των οποίων ο στόχος είναι να κάνουν θόρυβο και να τα βάλουν ?όπως οι ίδιοι νομίζουν- με το κατεστημένο. Αθώα ψέματα λοιπόν;
Οχι και τόσο. Τουλάχιστον όταν το επαναλαμβάνει με την αγιογραφία του Φιντέλ Κάστρο. Η οποία μπορεί να είναι αρεστή στους φαντασιακούς επαναστάτες στους οποίους απευθύνεται, αλλά ομολογώ ότι θα με προσέβαλλε βαρύτατα αν ανήκα στην ατυχή κατηγορία των Kουβανών που πέρασαν τη ζωή τους στις φυλακές εξαιτίας του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδίως όταν προέρχονται από έναν Aμερικανό ο οποίος έχει βγάλει εκατομμύρια από τις ταινίες του, ζει σε μια χώρα όπου μπορεί να πει ό,τι θέλει χωρίς κανέναν φόβο και όπου όλα τα κατεστημένα μέσα αναπαράγουν τις απόψεις του.
Μα μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με τα εκατομμύριά του, τα αξίζει και είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης. Αυτό που με ενοχλεί είναι όταν (μας) αντιμετωπίζει -αυτός αλλά και πολλοί άλλοι καλοπροαίρετοι διανοούμενοι ή άνθρωποι της τέχνης- σαν εξωτικό φρούτο.
Γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία. Για τους περισσότερους, μέσα στον βιότοπο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα εξωτικό φρούτο, όπως ίσως ήταν για ένα μικρό διάστημα και ο Γιώργος Παπανδρέου στην αρχή της θητείας του. Eνας νέος πολιτικός που γράφει στον φακό και πάει κόντρα σε μια πολιτική τάξη που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.
Μόνο που στην πολιτική και στην πραγματική ζωή δεν ζούμε με φρούτα. Οι αποφάσεις που παίρνονται έχουν αντίκτυπο στις ζωές μας. Και τον επόμενο πρωθυπουργό δεν τον θέλουμε με προδιαγραφές Χόλιγουντ, αλλά με πρακτικές λύσεις και ουσιαστικές προτάσεις!

ΕΘΝΟΣ 17/5/13