Nέος, επιστήμονας πλένει πιάτα - και πολύ καλά κάνει!

Πριν από καιρό, στην πρωινή εκπομπή του Mega είχε εμφανιστεί ένας νέος επιστήμονας -περιβαλλοντολόγος- που είχε πρόσφατα πιάσει δουλειά σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Λονδίνο για να πλένει πιάτα. Το κλίμα στην εκπομπή ήταν πένθιμο. Οι προσκεκλημένοι πολιτικοί δεν έβγαζαν άχνα νιώθοντας εμφανή αμηχανία. Οσο για τους παρουσιαστές, ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν πόσο άσχημα νιώθει ο καλεσμένος τους που αναγκάζεται να πλένει πιάτα. Θα μου επιτραπεί να διαφωνήσω.
Παρατήρηση πρώτη, επί του προσωπικού: Μακάρι και τα δικά μας παιδιά να είχαν το κουράγιο του Μιχάλη και αντί να πέσουν στην απελπισία, να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Για τον Μιχάλη δεν νιώθω λύπη αλλά θαυμασμό.
Παρατήρηση δεύτερη: Ναι, αλλά πιάτα; Κατ' αρχήν γιατί όχι; Είναι πολύ συνηθισμένο στο εξωτερικό οι φοιτητές να χρηματοδοτούν τις σπουδές του δουλεύοντας σε εστιατόρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, ο Μιχάλης εξήγησε ότι θα συνεχίσει έως ότου μάθει τη γλώσσα και μετά θα ψάξει για δουλειά σχετική με τις σπουδές του.
Παρατήρηση τρίτη: Εως ότου μάθει τη γλώσσα; Αυτό ήταν το πιο ανησυχητικό. Επιστήμονας στον 21ο αιώνα χωρίς να γνωρίζει επαρκώς τα αγγλικά; Ούτε τις εξελίξεις στην επιστήμη του θα μπορεί να παρακολουθήσει και βέβαια ούτε θα είναι σε θέση να ενταχθεί στη διεθνή αγορά εργασίας. Αυτά για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και για την πρόταση της κ. Α. Διαμαντοπούλου, που τόσο λοιδορήθηκε, να γίνουν τα αγγλικά «δεύτερη γλώσσα» της Ελλάδας.
Παρατήρηση τέταρτη: Η Ευρωζώνη. Οταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και πολύ περισσότερο όταν υιοθετήσαμε το ευρώ, η λογική ήταν ακριβώς αυτή. Αν δηλαδή ψάχνει κάποιος δουλειά, να μπορεί να τη βρει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα έχοντας ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους. Οπως κανείς δεν λυπάται τον νέο επιστήμονα από το Αρκάνσας που βέβαια αν θέλει καριέρα και υψηλές αποδοχές θα ψάξει να βρει δουλειά στη Νέα Υόρκη ή στο Σαν Φρανσίσκο, έτσι κι εμείς. Σε πιο αριστερή εκδοχή, η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου είναι η παγκοσμιοποίηση της εργασίας - και των εργασιακών δικαιωμάτων!
Παρατήρηση πέμπτη: Και η Ελλάδα θα χάσει τα παιδιά της; Δυστυχώς, για ένα διάστημα αυτό μοιάζει αναπόφευκτο. Κι είναι πολύ καλύτερα να βρουν την τύχη τους έξω και να αποτελέσουν τη μαγιά της ανάπτυξης αύριο, κουβαλώντας και τη διεθνή εμπειρία, παρά να υποαπασχολούνται στην Ελλάδα.
Αλλωστε μακροπρόθεσμα ο μεγάλος κίνδυνος της ύφεσης και της ανεργίας είναι η μόνιμη υποβάθμιση της ποιότητας του εργατικού δυναμικού. Κι αυτό πρέπει να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο.
Παρατήρηση έκτη: Θα μου πείτε «καλά τα λέτε εσείς οι βολεμένοι»! Αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται το θέμα. Είτε θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια οικονομία ανοικτή και ανταγωνιστική κι ένα κράτος με διαφάνεια και αξιοκρατία είτε θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν οι άξιοι που δεν έχουν τα μέσα. Αλλωστε τόσοι και τόσοι λαμπροί επιστήμονες με διεθνή καριέρα και αναγνώριση προσπάθησαν να γυρίσουν και βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Χρειαζόταν η κρίση για να το μάθουμε;

ΕΘΝΟΣ 26/5/13