Αδιόρθωτοι συνδικαλιστές!

Αν ήμουν καθηγητής θα είχα, φαντάζομαι, πολλούς λόγους να είμαι δυσαρεστημένος. Ο κυριότερος η απαξίωση του επαγγέλματός μου μέσα από ένα σύστημα που δεν δίνει το παραμικρό κίνητρο και καμιά ανταμοιβή σε όσους προσπαθούν να ανταποκριθούν με επάρκεια, αν όχι με αυταπάρνηση, στις τόσο μεγάλες απαιτήσεις του λειτουργήματός τους.
Γι' αυτή την απαξίωση την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη φοβάμαι ότι την έχουν τα παιδιά, δηλαδή εμείς οι γονείς. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα όλες αυτές τις δεκαετίες προσαρμόστηκε σε μια μονοδιάστατη αντίληψη για τη μόρφωση, που δεν είναι άλλη από ένα πτυχίο-διαβατήριο για επαγγελματική απασχόληση. Κατά προτίμηση μάλιστα με εξίσου κατοχυρωμένα «επαγγελματικά δικαιώματα». Στην πράξη το σχολείο παρέδωσε τη θέση του στο φροντιστήριο.
ΣΕ αυτή την κατάσταση βέβαια συμμετείχαν εθελοντικά και συχνά με ενθουσιασμό και οι καθηγητές, που με αυτόν τον τρόπο κατάφερναν για πολλά χρόνια να πολλαπλασιάζουν το εισόδημά τους μέσα από τα ιδιαίτερα. Οσο για τους συνδικαλιστές, το μόνο που επιδίωξαν διαχρονικά ήταν να διατηρηθούν τα πράγματα ως έχουν, διεκδικώντας απλώς αυξήσεις μισθών και προσλήψεις. Η κρίση τα παρέσυρε κι αυτά.
Αν νοιάζονταν πράγματι για την παιδεία, θα ήταν αυτοί στην πρωτοπορία της αναζήτησης τρόπων για να αποκτήσει ξανά ζωή το σχολείο και ιδιαίτερα το λύκειο. Οπως για παράδειγμα με το Διεθνές Μπακαλορεά, πιο γνωστό ως «I.B.».
Αρχικά κατάφεραν, με την απειλή της απεργίας, να μείνει εκτός δημόσιου σχολείου. Υιοθετήθηκε, ωστόσο, αρκετά χρόνια τώρα, από τα ιδιωτικά σχολεία και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, προσφέροντας γνώσεις αλλά και επιτρέποντας στους μαθητές να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους.
Ενδιαφέρθηκαν να αξιολογήσουν αυτή την εμπειρία; Να δουν πώς θα μπορούσε ίσως να βελτιώσει και το δικό μας σύστημα; Να αντιγράψουν έστω τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του; Οχι, βέβαια. Εμείς είμαστε καλύτεροι από τους κουτόφραγκους και σχεδόν όλο τον κόσμο που το έχει υιοθετήσει.
Τέτοια συνδικαλιστική τύφλα. Γιατί, βέβαια, η αναβάθμιση του σχολείου θα σήμαινε και αναβάθμιση του επαγγέλματός τους. Και αναβάθμιση δεν είναι να φτιάχνουμε τεχνητά μικρές τάξεις ή να μειώνουμε το ωράριο διδασκαλίας για να «χρειάζονται» περισσότερες προσλήψεις. Αναβάθμιση είναι ένα σχολείο ανοιχτό στον κόσμο, που θα δίνει στους μαθητές -εδώ υπεισέρχεται και η δική μας ευθύνη, των γονιών- το «πολιτισμικό κεφάλαιο» που είναι τόσο πολύ πιο απαραίτητο και για μια επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα.
Οσο για τα καθαυτά αιτήματά τους θα πρέπει να είναι πλέον σαφές ακόμα και στους συνδικαλιστές ότι για σχεδόν ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία είναι απολύτως ακατανόητα. Για τις δύο επιπλέον ώρες διδασκαλίας ούτε να το συζητάμε. Οταν είμαστε κάτω από τον μέσον όρο του ΟΟΣΑ, ένα τέτοιο αίτημα δεν έχει το παραμικρό ηθικό έρεισμα.
Η ΟΛΜΕ, βέβαια, λέει εντελώς υποκριτικά ότι αυτό το θέμα είναι «δευτερεύον» και ότι τους ενοχλούν οι... επιπτώσεις του. Οχι Γιάννης, Γιαννάκης. Θέλουν, δηλαδή, να συνεχίσουμε να δημιουργούμε τεχνητές ανάγκες αναπληρωτών και τεχνητά κενά, γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Μαζί τους. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν χρήματα.
Αντιθέτως, φαίνεται πιο λογική η ανησυχία των καθηγητών για τον τρόπο που θα γίνουν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις όσων κριθεί ότι πλεονάζουν - μετά την αύξηση των ωρών διδασκαλίας. Παρότι θα είναι στην ίδια εκπαιδευτική περιφέρεια, μπορεί να υπάρξουν αδικίες και αναστάτωση χωρίς πάντα υπαρκτό λόγο. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που θα αντιμετώπιζαν ανάλογο πρόβλημα, πιθανότατα θα έχαναν τη δουλειά τους!

ΕΘΝΟΣ 10/5/13