Επαγγελματικός εξοστρακισμός!

Tον τελευταίο καιρό συμβαίνουν παράξενα πράγματα στη δημοσιογραφία. Μόλις χθες, για παράδειγμα, μάθαμε ότι ένα κόμμα αποφάσισε να μην ξαναστείλει εκπροσώπους του στην εκπομπή ενός δημοσιογράφου εκφράζοντας έτσι την αποδοκιμασία του σε ένα άρθρο που έγραψε.
Δεν ξέρω αν κατάλαβαν καλά τι σημαίνει μια τέτοια απόφαση. Το ότι είναι πρωτοφανής στη μεταπολιτευτική μας ιστορία είναι το λιγότερο. Στην ουσία της είναι σαν να απαγορεύουν σε έναν δημοσιογράφο να δουλεύει επειδή δημοσιοποίησε τις απόψεις του.
Ας μην παρεξηγηθούμε. Είναι προφανώς δικαίωμα κάθε πολιτικού να πηγαίνει ή να μην πηγαίνει σε μια εκπομπή ανάλογα με τον παρουσιαστή αλλά φυσικά και με τους υπόλοιπους καλεσμένους. Αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούν, ας μην πηγαίνουν.
Οταν ένα κόμμα, ωστόσο, παίρνει μια τέτοια απόφαση, τότε μιλάμε για επιλογή κοινωνικού εξοστρακισμού διά της επαγγελματικής εξόντωσης που -ας μας συμπαθούνε- παραπέμπει ευθέως σε φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα. Προφανώς υπάρχει και ζήτημα εφαρμογής μιας τέτοιας απόφασης. Τι θα κάνουν; Δεν θα στέλνουν εκπροσώπους όταν θα τους ζητάει η εκπομπή; 'Η μήπως θα βγάλουν απόφαση ότι απαγορεύουν στα στελέχη τους να πηγαίνουν στην εκπομπή; Και μέχρι ποίου βαθμού; Στους βουλευτές ή ακόμα παρακάτω; Γιατί ομολογώ ότι το κόμμα που θα (μου) έλεγε κάτι τέτοιο και θα προσπαθούσε να ορίσει την κοινωνική μου συμπεριφορά θα με παρέπεμπε σε «μεγάλο αδελφό».
Από εκεί και πέρα βέβαια, κάθε κόμμα και κάθε πολίτης έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι θέλει και να ασκεί όση κριτική θέλει εναντίον οποιουδήποτε. Δεν μπορεί κανείς ωστόσο να μην παρατηρήσει ότι η ευαισθησία που εκδηλώθηκε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ευθέως αντίστροφη με τους χαρακτηρισμούς που κατά σύστημα κάνουν τα δικά του στελέχη και φιλοξενούνται στις στήλες της κομματικής του εφημερίδας.
Τα περί κατοχικής κυβέρνησης και δωσιλόγων είναι στην ημερήσια διάταξη - σχεδόν έχουν πάψει πια να προκαλούν εντύπωση. Βουλευτής τους έφτασε να χαρακτηρίζει «ποντίκια» στελέχη άλλου κόμματος, χαρακτηρισμό -συμπαθάτε με και πάλι- που μόνο από φασίστες θα περιμέναμε.
Δεν είχαν καν την αυτοσυγκράτηση -ή την αυτογνωσία;- να αποφύγουν στον ημιεπίσημο ιστότοπό τους να αντιγράψουν τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησε ο δημοσιογράφος στο επίδικο άρθρο του για να του επιτεθούν ζητώντας να εξαφανιστούν «τα τέρατα» σαν κι αυτόν και τους φίλους του!
Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι η επίθεση σ' αυτόν και «τους φίλους του», όπως και οι κατά καιρούς επιθέσεις στους περισσότερους δημοσιογράφους με τους οποίους διαφωνούν, δεν γίνεται επί των απόψεών τους, αλλά επί της προσωπικής τους αξιοπιστίας. Οσοι εκφράζουν αντίθετη άποψη είναι αυτόχρημα παπαγαλάκια συμφερόντων. Κι ας κάθονται σε διπλανά γραφεία με δικά τους στελέχη!
Οσο για την ουσία του άρθρου, είναι προφανές ότι δεν βρίσκεται εκεί το ζήτημα. Και πάλι όμως δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί: έχουν γίνει τόσα τα τελευταία χρόνια στην ελληνική δημοσιογραφία, αυτό θεωρούν ότι ήταν το χειρότερο κρούσμα; 'Η μήπως αυτή η «απαγόρευση» δεν είναι παρά μια κυνική επικοινωνιακή πρωτοβουλία; Βρήκαν έναν βολικό -και ενοχλητικό- εχθρό.
Και η Ενωση Συντακτών; Πώς θα αντιδράσει σ' αυτόν τον επαγγελματικό εξοστρακισμό; Το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων έχει φροντίσει να κάνει σαφές πώς αντιλαμβάνεται την ελευθερία της γνώμης τιμωρώντας άλλον δημοσιογράφο επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική σε μία από τις τόσες απεργίες στην ΕΡΤ. Γι' αυτό σας λέω, παράξενα πράγματα?

ΕΘΝΟΣ 11/4/13