Θέατρο παραλόγου

Εδώ και καιρό με τις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είχα μία απορία. Γιατί υποστηρίζουν ότι θα επαναφέρουν τον κατώτατο μισθό στα προηγούμενα επίπεδα και όχι για παράδειγμα τις συντάξεις ή τους μισθούς στο Δημόσιο; Τελικώς η λογική εξήγηση είναι μία: γιατί στην πραγματικότητα ο κατώτατος μισθός δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Είναι δηλαδή κάτι το οποίο μπορεί κανείς να υποσχεθεί χωρίς να το πραγματοποιήσει.
Μην παρεξηγηθούμε. Προφανώς μια κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να περάσει μια νομοθετική ρύθμιση για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Οπως όμως τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχονται, οι αμοιβές που πραγματικά δίνονται στην οικονομία εξαρτώνται από τις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας και όχι από τον νόμο. Γι' αυτό τον λόγο άλλωστε, όπως πάλι (και) τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχαν επανειλημμένα καταγγείλει, και ο προηγούμενος κατώτατος μισθός σε πολλές περιπτώσεις καταστρατηγούνταν.
Εντάξει αυτό είναι μια απλουστευμένη εκδοχή. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Οταν το 2012 γινόταν η συζήτηση για το δεύτερο Μνημόνιο, η κυβέρνηση είχε υποστηρίξει την ίδια θέση με τον ΣΥΡΙΖΑ -ότι δηλαδή η μείωση του κατώτατου μισθού θα μειώσει την κατανάλωση και κατά συνέπεια θα επιδεινώσει την ύφεση.
Η τρόικα ωστόσο είχε αντιτείνει ότι στην πράξη το ότι δεν μειώθηκαν οι μισθοί είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική επιδείνωση της ανεργίας.
Και τα δύο επιχειρήματα έχουν βάση. Εκείνο στο οποίο όλοι συμφωνούν ωστόσο είναι ότι μόνο μέσα από την ανάπτυξη θα μπορέσουμε πραγματικά να αρχίσουμε να ανακτούμε σταδιακά τις μειωμένες αμοιβές. Αυτό άλλωστε φαίνεται ήδη: στις επιχειρήσεις που έχουν πληγεί λιγότερο από την κρίση -για παράδειγμα τις εξαγωγικές- τόσο οι μισθοί όσο και η απασχόληση έχουν αντέξει πολύ καλύτερα. Πρόσφατα μάλιστα έγινε γνωστό ότι μια μεγάλη επιχείρηση, ο Καρέλιας, μοίρασε και πριμ!
Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν για την εξέλιξη των αμοιβών -προφανώς και για την ανεργία- είναι αν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για ένα διαφαινόμενο τέλος στην ύφεση.
Στο οικονομικό επιτελείο υπάρχει αισιοδοξία - αναγνωρίζουν ωστόσο ότι παραμένουν και μεγάλες αβεβαιότητες. Η επιστροφή καταθέσεων και η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η επιστροφή οφειλών του Δημοσίου, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ταυτόχρονα οι λόγοι της αισιοδοξίας αλλά και οι μεγάλες εκκρεμότητες που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Σε αυτές θα πρέπει να προστεθεί και η εκτέλεση του προϋπολογισμού. Η κοινωνία πολύ δύσκολα θα αποδεχθεί νέα μέτρα -στην κυβέρνηση μιλούν για πολιτική αυτοκτονία-, την ώρα βέβαια που λόγω της ύφεσης υπάρχουν μεγάλα ερωτηματικά για το πώς θα κινηθούν τα έσοδα.
Με αυτή την έννοια μόνο σαν σενάριο του παραλόγου θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ένα από τα πιο επιτυχημένα δημοσιονομικά μέτρα -το τέλος ακινήτων το οποίο σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε στο να μπορέσουμε να πετύχουμε το δεύτερο Μνημόνιο- θα έμπαινε υπό αμφισβήτηση από τους ίδιους τους κυβερνητικούς εταίρους. Κι αυτό ουσιαστικά για την είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ.
Χρόνια τώρα εισπράττονται κάθε είδους τέλη μέσω της ΔΕΗ -ακόμα και για την ΕΡΤ- χωρίς πρόβλημα. Γιατί το τέλος ακινήτων είναι τόσο μεγάλο ζήτημα παραμένει μυστήριο. «Χρειαζόμαστε μια συμβολική νίκη» δικαιολόγησε στέλεχος της ΔΗΜΑΡ τη στάση του κ. Κουβέλη. Και για τον λόγο αυτό παρά λίγο να ρισκάρουν μια καθόλου συμβολική και πολύ μεγαλύτερη ήττα! Η πραγματική αβεβαιότητα βλέπετε είναι πολιτική!

ΕΘΝΟΣ 4/4/13