... κι όλα τα ίδια μένουν

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε μια πανηγυρική τελετή, εορτάστηκε την Παρασκευή η επανασύσταση του 9ου συντάγματος πεζικού στην Καλαμάτα. Οπως είναι γνωστό, εδώ και μερικά χρόνια το στρατόπεδο της πόλης έχει κλείσει.
Μετά από «αθόρυβη» δουλειά όλων των φορέων όμως και με τη «συμβολή του Μεσσήνιου πρωθυπουργού», όπως μας πληροφορεί σχετικά ο τοπικός Τύπος, το στρατόπεδο άνοιξε και θα λειτουργήσει και πάλι ως κέντρο κατάταξης. Ο τοπικός βουλευτής κάλεσε όλους όσοι εργάστηκαν για να επιτύχουν την επανασύσταση να είναι σε «επαγρύπνηση», ώστε «να μη χαθεί ποτέ ξανά» το στρατόπεδο από την Καλαμάτα και τη Μεσσηνία.
Αν θα ήθελε κανείς να κιτρινίσει λίγο, θα μπορούσε να πει πως την ώρα που σε όλη την Ελλάδα, για λόγους οικονομίας και αποτελεσματικότητας, κλείνουν σχολές των ΤΕΙ και των ΑΕΙ, στην Καλαμάτα τουλάχιστον ανοίγουν στρατόπεδα. Κι επειδή μάλλον δεν έχει εκπονηθεί ένα νέο αμυντικό δόγμα για τον από Νότο κίνδυνο, θα μπορούσε κανείς να διακινδυνεύσει την εκτίμηση ότι η απόφαση εντάσσεται στη λογική «και γεφύρια θα σας φτιάξουμε». Η εντοπιότητα του πρωθυπουργού είναι μάλλον τυχαία. Ή ίσως και όχι.
Εντάξει, να μην κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ενα απλό ρουσφετάκι ήταν. Μπορούμε και πάλι όμως να διακινδυνεύσουμε την εκτίμηση ότι αυτή η κυβέρνηση, εκτός από τη λίγο-πολύ υποχρεωτική προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης εντός του ευρώ -πολύτιμη ασφαλώς-, δεν έχει τίποτα το θετικό να παρουσιάσει στους πολίτες ως προοπτική για τη χώρα. Πέρα από τις γνωστές πελατειακές πρακτικές που μας έφεραν στην κρίση.
Με αυτή την έννοια, εξ όνυχος τον λέοντα. Θα αντιτάξει ίσως κανείς ότι εδώ πνιγόμαστε τι μας λες για θετικές προοπτικές. Ομως, αν η κρίση είναι και ευκαιρία και πράγματι είναι, τότε θα ήταν καλό να μάθουμε: ευκαιρία για τι ακριβώς; Πάρτε παράδειγμα τις περίφημες απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, στις οποίες επιτέλους συμφώνησαν οι τρεις αρχηγοί. Τα έχουμε ακούσει όλα. Για αξιολογήσεις δομών, αξιολογήσεις προσώπων, επίορκους, περικοπές, ό,τι ποθεί η ψυχή του καθενός.
Η πραγματικότητα που ζει ο πολίτης, ωστόσο, είναι η κατάρρευση των υπηρεσιών και η διόγκωση της ταλαιπωρίας - ακόμα και σε ημι-ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, όπου οι καθημερινές ουρές θα έπρεπε να είναι αρκετές για να πάει σπίτι της η διοίκηση. Το μόνο λοιπόν που δεν έχουμε ακούσει από αυτή την περίφημη διοικητική μεταρρύθμιση είναι πώς θα ευνοηθεί ο πολίτης. Αν μαθαίναμε και για δεσμευτικούς μετρήσιμους στόχους, τόσο το καλύτερο.
Γιατί βέβαια όλα αυτά τα χρόνια όλο για νέους θεσμούς ακούγαμε και αποτέλεσμα τίποτα. Μάνατζερ στα νοσοκομεία, απλοποίηση διαδικασιών για τις άδειες, διασταυρώσεις στοιχείων για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής κι όλα τα ίδια μένουν.
Είτε γιατί κάποιοι βρίσκουν τρόπους να τα παρακάμπτουν είτε, το συνηθέστερο, γιατί αποφασίζονται ρυθμίσεις που ξεχνιούνται την επομένη. Κι έτσι η ΔΗΜΑΡ φτάνει να ζητά βιογραφικά από δικά της παιδιά για τις διοικήσεις των νοσοκομείων! Βιογραφικά για μάνατζερ φυσικά!
Ας ρωτήσει λοιπόν ο υπουργός να μάθει πόσους μήνες κάνουν οι υπηρεσίες του να απαντήσουν στον πολίτη, πόσο χρόνο και... χρήμα χρειάζεται στην πράξη για να ανοίξει μια επιχείρηση και πόσο πάει το φακελάκι, και μετά, όταν θα έχει χειροπιαστά αποτελέσματα, να βγει να κάνει ανακοινώσεις. Και τότε να τους συγχωρήσουμε κι ένα στρατόπεδο παραπάνω!

ΕΘΝΟΣ 15/4/13