Μασκαράτα στα ΤΕΙ

«Oταν ήθελα να μην πάρει απόφαση η σύγκλητος, δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Κινητοποιούσα μια ομάδα φοιτητών, που παρενέβαινε και στην κατάλληλη στιγμή διέκοπτε τη συνεδρίαση». Την αυθόρμητη αυτή εξομολόγηση έκανε πανεπιστημιακός, βουλευτής σήμερα της Αριστεράς, σε συναδέλφους του οι οποίοι μου τη μετέφεραν με αφορμή το άγριο βρισίδι στον πρύτανη του ΤΕΙ Πάτρας από φοιτητές του.
Οι ίδιοι αυτοί πανεπιστημιακοί ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί καταρχάς προς τους φοιτητές για τη στάση και τη συμπεριφορά τους αλλά και προς τις πρυτανικές αρχές για την πολιτική που ακολούθησαν και τον τρόπο που αντέδρασαν στις συνενώσεις και τις μεταφορές σχολών. Οπως είναι γνωστό άλλωστε, η σχέση ενός πρύτανη με τους φοιτητές δεν είναι ποτέ αθώα.
Το βρισίδι φυσικά παραμένει. Οπως και το ερώτημα πώς είναι πια δυνατόν ο πρύτανης να μπει σε τάξη για να διδάξει αυτούς που τόσο άγρια τον προπηλάκισαν. Ποιος θα σεβαστεί ποιον; Και είναι σαφές πως σε οποιοδήποτε ευνομούμενο πανεπιστήμιο μια τέτοια συμπεριφορά θα είχε βαρύτατες συνέπειες για τους φοιτητές.
Ομως το δικαίωμα στους φοιτητές να φερθούν με τον τρόπο που φέρονται το έχουν δώσει πρώτα οι ίδιοι οι καθηγητές. Γιατί βέβαια, τόσα χρόνια τώρα, πολλοί εξ αυτών όχι μόνο δεν έχουν κρατήσει τις αποστάσεις που επιτάσσει ο ακαδημαϊκός τους ρόλος, αλλά αντίθετα έχουν επιχειρήσει με κάθε τρόπο να εξαγοράσουν τους φοιτητές για να ικανοποιήσουν δικούς τους στόχους και φιλοδοξίες.
Τους έχουν χρησιμοποιήσει για να κερδίσουν τις εκλογές, τους έχουν χρησιμοποιήσει ως μοχλούς πίεσης για να εκβιάσουν την εκάστοτε πολιτική ηγεσία και βέβαια τους έχουν χρησιμοποιήσει για να τρομοκρατήσουν και να βάλουν στο περιθώριο τους διαφωνούντες πανεπιστημιακούς - κατεξοχήν δηλαδή εκείνους που δεν καταδέχτηκαν να μπουν σε τέτοιες συναλλαγές και παρέμειναν πάνω απ' όλα δάσκαλοι. Ηταν απλώς θέμα χρόνου να γίνουν όσα έγιναν.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πρύτανης είχε εξαγγείλει ότι ο ίδιος και όλα τα όργανα της σχολής θα παραιτηθούν αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Προφανώς όμως άλλαξε γνώμη ύστερα από συναντήσεις που είχε με το υπουργείο. Κατόπιν αυτού ήταν ζήτημα επαναστατικής συνέπειας να του ζητήσουν τον λόγο οι φοιτητές με τους οποίους είχε συμπήξει μέτωπο κατά του νόμου.
Οσο για την ουσία των αιτημάτων, είναι φανερό πως δεν έχει νόημα να μπει κανείς σε μια τέτοια συζήτηση. Από τις αλλαγές κάποιοι θίγονται και κάποιοι ευνοούνται. Είναι αναπόφευκτο. Θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι μεγάλη ευθύνη φέρει και το υπουργείο Παιδείας, καθώς δεν έκανε ποτέ σαφές το κριτήριο με το οποίο γίνονται οι μετακινήσεις σχολών και τμημάτων από πόλη σε πόλη. Το αντίθετο.
Ενώ αρχικά ισχυρίστηκε ότι τα κριτήρια είναι αμιγώς ακαδημαϊκά, μπήκε σε μια συζήτηση για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις σε μια σειρά περιοχές και δέχθηκε «βελτιώσεις» που παραβίαζαν τα κριτήρια που το ίδιο υποτίθεται ότι είχε βάλει. 'Η πάλι προχώρησε σε συνενώσεις πανεπιστημίων απόλυτα προσχηματικές.
Το «νέο» Πανεπιστήμιο Αδαμάντιος Κοραής στην Αθήνα είναι χαρακτηριστικό: τα συνενούμενα πανεπιστήμια παραμένουν απολύτως ανεξάρτητα και μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποχωρήσουν από τη σύμπραξη! Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Το υπουργείο Παιδείας λοιπόν κατέστησε έτσι σαφές ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι προϊόν πολιτικής διαπραγμάτευσης.
Από όλα αυτά βέβαια, στο μυαλό των περισσοτέρων θα μείνει το «σκατά» που απηύθυνε με περίσσευμα θράσους η 20χρονη φοιτήτρια στον πρύτανη. Οχι άδικα. Γιατί συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο όχι μόνο το αδιέξοδο στα πανεπιστήμια αλλά και την πολιτισμική μας κατάντια.

ΕΘΝΟΣ 18/4/13