Αν ξυπνήσουν οι δαίμονες...

Τα διψήφια ποσοστά που απολαμβάνει η Χρυσή Αυγή αποτελούν πλέον ένα από τα σταθερά ευρήματα όλων των ερευνών της κοινής γνώμης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καταλύτης γι' αυτή την ακροδεξιά έκρηξη είναι η οικονομική κρίση. Συνέβαλαν και οι συνθήκες που επικράτησαν για πολλά χρόνια στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Το γεγονός ωστόσο παραμένει ότι ένα 10% των πολιτών αν δεν ασπάζεται τη ναζιστική ιδεολογία είναι πάντως έτοιμο να υποστηρίξει αντιδημοκρατικές και ευθέως αντίθετες με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λύσεις. Απειλείται η Δημοκρατία στην Ελλάδα;
Η αυθόρμητη απάντηση είναι ίσως το «όχι». Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ακόμα και με 10% το ποσοστό παραμένει πολιτικά περιθωριακό. Ή μήπως όχι; Εχει για παράδειγμα ήδη επισημανθεί ότι στην αστυνομία το ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται και σε μερίδα των ενόπλων δυνάμεων. Προφανώς δεν δικαιολογείται κανείς εφησυχασμός.
Την ίδια στιγμή, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, κάποτε αδιανόητες, μπαίνουν όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητά μας. Τελευταίο κρούσμα η παροχή δωρεάν ιατρικών εξετάσεων «μόνο για Ελληνες» που οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα δεχθούν να συμμετάσχουν γιατροί παραβιάζοντας τον όρκο τους. Αλλά βέβαια και αν θα αντιδράσει ο Ιατρικός Σύλλογος και ο ΕΟΠΥΥ - στο μέτρο που θα πάρουν μέρος και συμβεβλημένοι γιατροί.
Ομως οι αντιδημοκρατικές νοοτροπίες και απόψεις δεν περιορίζονται στη Χρυσή Αυγή. Εχουν επίσης επισημανθεί για παράδειγμα στο πρόγραμμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» θέσεις, όπως ο διορισμός του εκάστοτε αρχηγού ΓΕΕΘΑ ως υπουργού Αμύνης ή του προέδρου του Αρείου Πάγου ως υπουργού Δικαιοσύνης, που αμφισβητούν θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας.
Για όσους θα έμπαιναν στον πειρασμό να τις θεωρήσουν απλώς στρακαστρούκες ασυναρτησίας ενός κινήματος χωρίς ειρμό, αρκεί να παρακολουθήσουν μια πολιτική συγκέντρωση του κ. Καμμένου με τη βιαιότητα του λόγου του και τον ακραίο εθνικισμό που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις του.
Με το πρόσχημα της «οργής» και της «αγανάκτησης» έχει συγκροτηθεί ένα αυταρχικής και αναχρονιστικής νοοτροπίας ιδεολογικό ρεύμα που απειλεί να φέρει στην επιφάνεια τους δικούς μας «δαίμονες», αυτούς που πιστεύαμε ότι είχε ενταφιάσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974.
Το παράδοξο ή αν θέλετε το ατύχημα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι θεσμοί της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας βρίσκονται υπό διαρκή αμφισβήτηση. Πολιτική αμφισβήτηση, καθώς θεωρείται ότι έχουν διαφθαρεί από την πελατειακή λογική των κομμάτων εξουσίας, αλλά και ιδεολογική αμφισβήτηση από την αξιωματική αντιπολίτευση στο όνομα μιας ριζοσπαστικής ρήξης με κατεύθυνση τον «σοσιαλισμό».
Το αποτέλεσμα είναι ότι η ευρωπαϊκή-εκσυγχρονιστική πολιτική, που με όλες τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, κινδυνεύει να βρεθεί στη μειοψηφία. Ακόμα χειρότερα, απέναντι στις αντιδημοκρατικές δυνάμεις όχι μόνο δεν υπάρχει ένα προοδευτικό μέτωπο, αλλά βλέπουμε να αναπτύσσονται και εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ ακροδεξιάς και Αριστεράς στο όνομα της μάχης κατά του Μνημονίου.
Ακόμα δεν είναι σαφές προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Παρά τα 240 δισεκατομμύρια των δανεικών, η κατάσταση στην οικονομία παραμένει κρίσιμη και οι Ευρωπαίοι εταίροι μοιάζει να αδυνατούν να καταλάβουν τις πολιτικές παρενέργειες της ύφεσης. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι αυτό που κρίνεται στην Ελλάδα σήμερα είναι πολύ περισσότερο από την οικονομική πολιτική που θα υιοθετήσουμε.

ΕΘΝΟΣ 2/4/13