Η δική μας Βοστόνη!

Ο Μαραθώνιος της Βοστόνης είναι ίσως ο πιο «ελληνικός» Μαραθώνιος στον κόσμο - από όσους διεξάγονται βέβαια εκτός Ελλάδος. Ξεκίνησε το 1897 εμπνευσμένος από την αναβίωση των Ολυμπιακών Aγώνων στην Αθήνα, τον προηγούμενο χρόνο. Oπως και ο κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας, το αρχικό του μήνυμα ήταν μήνυμα ελευθερίας, εμπνευσμένο και αυτό από τον Αθηναίο Φειδιππίδη: ήταν αφιερωμένος στον Paul Revere, έναν Aμερικανό πατριώτη που έτρεξε να ειδοποιήσει τους κατοίκους της πόλης για τις δυνάμεις των Βρετανών που ετοιμάζονταν να επιτεθούν.
Στην Ελλάδα βέβαια έγινε περισσότερο γνωστός το 1946 όταν ήρθε πρώτος ένας μεγάλος Eλληνας αθλητής, ο Στέλιος Κυριακίδης. Αμέσως μετά τις κακουχίες της Κατοχής, έτρεξε με παπούτσια-δωρεά των ομογενών και με στόχο να μαζέψει τρόφιμα και ρούχα για τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Ο Κυριακίδης όμως ήταν ο δεύτερος Eλληνας νικητής. Είχε προηγηθεί το 1920 ο Λάκωνας Πέτρος Τριβουλίδης, ο οποίος ωστόσο έτρεξε με τα χρώματα της Αμερικής, αν και είχε φτάσει στις ΗΠΑ μόλις το 1914.
Από τότε βέβαια ο Μαραθώνιος της Βοστόνης έγινε παγκόσμιος -ο πιο διάσημος Μαραθώνιος στον κόσμο- και μ' αυτή την έννοια παρέμεινε και ελληνικός.
Γιατί κάθε χρόνο, όπως και προχθές, πάντα κάποιοι Eλληνες θα πάρουν μέρος. Αλλά και γιατί πια σε όλο τον κόσμο κάθε Μαραθώνιος είναι μια κοινή γιορτή ζωής και ελευθερίας τόσο γι' αυτούς που συμμετέχουν στον αγώνα όσο και γι' αυτούς που τον παρακολουθούν.
Iσως αυτός να είναι και ο λόγος που για πρώτη φορά ακόμα και το διαδίκτυο ήταν μάλλον σιωπηλό και οι φωνές για περίεργες «συνωμοσίες» ή ότι «καλά τους κάνανε» ήταν σχετικά λίγες. Παρότι λίγοι τον αποτολμούν, όλο και πιο πολλοί είναι σε θέση να καταλάβουν, ακόμα και να ταυτιστούν με όσους έχουν κολλήσει την τρέλα. Κατά μια έννοια ο Μαραθώνιος είναι ένα άθλημα της εποχής μας: μοναχικό, ίσως και εγωιστικό, που παραδόξως σου προσφέρει ισορροπία.
«Οταν τρέχω δεν σκέφτομαι τίποτα το αξιομνημόνευτο» γράφει ο γνωστός Ιάπωνας συγγραφέας και μαραθωνοδρόμος Χαρούκι Μουρακάμι. «Απλώς τρέχω. Τρέχω σ' ένα κενό. Ή ίσως θα έπρεπε να το θέσω αλλιώς: τρέχω για να κάνω δικό μου το κενό». Και προσθέτει σε άλλο σημείο: «τα περισσότερα πράγματα που έμαθα για το γράψιμο τα έμαθα τρέχοντας καθημερινά. Πρόκειται για πρακτικά σωματικά μαθήματα.
Πόσο πολύ μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου; Πόση ξεκούραση μου επιτρέπεται - και πόσο είναι το πολύ;- Μέχρι ποιου σημείου πρέπει να επαφίεμαι στις ικανότητές μου και πότε πρέπει να αρχίσω να αμφισβητώ τον εαυτό μου;». Ασκηση σωματική ή άσκηση αυτογνωσίας;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τρομοκρατική επίθεση είχε ως στόχο να εκμεταλλευτεί τη μεγάλη δημοσιότητα του Μαραθώνιου. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν αποδειχθεί ότι ήταν και μια συμβολική επίθεση, ακροδεξιάς πιθανότατα έμπνευσης, από όσους στα άρρωστα μυαλά τους εχθρεύονται τον φιλελεύθερο τρόπο ζωής.
Κατά μια τραγική ειρωνεία ο φετινός Μαραθώνιος ήταν αφιερωμένος στους μικρούς μαθητές που έχασαν τη ζωή τους πριν από λίγο καιρό στο Νιούτον. Γι' αυτό και η εκκίνηση δόθηκε με κόρνα, όχι με πιστόλι.
Ενας γνωστός μού περιέγραφε ως μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του όταν τερμάτισε στον κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας και μπήκε στο Καλλιμάρμαρο κρατώντας από το χέρι τα δυο μικρά του εγγονάκια. Ούτε τολμώ να σκεφτώ πώς αισθάνεται ο πατέρας που έχασε τον 8χρονο γιο του, ο οποίος τον περίμενε να τερματίσουν μαζί!

ΕΘΝΟΣ 17/4/13