Η ιδιωτικοποίηση του κράτους

Το θέατρο του Μεγάρου Μουσικής ήταν κατάμεστο. Το θέμα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον: χωρίς διοικητική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη. Και το πιο θερμό χειροκρότημα το εισέπραξε ο καθηγητής κ. Χαρίδημος Τσούκας με μια απλή και άμεσα κατανοητή θέση. Το πρόβλημα του δημόσιου τομέα, είπε, είναι ότι αποτελεί υποχείριο της πολιτικής εξουσίας. Αν εμπιστευτούμε τη διοίκηση κι ακόμα και οι γενικοί γραμματείς του υπουργείου προέρχονται από την υπαλληλική ιεραρχία, τότε το πρόβλημα θα λυθεί.
Με τη θέση του κ. Τσούκα συμφώνησε και ο Ευρωπαίος μεσολαβητής κ. Νικηφόρος Διαμαντούρος. Ο οποίος, ωστόσο, έδωσε δύο παραδείγματα κακοδιοίκησης που μάλλον υπονομεύουν αυτήν τη θέση. Το πρώτο από τον χώρο των πανεπιστημίων, επισημαίνοντας πως συνάδελφοί του καθηγητές έδωσαν μάχη κατά της αξιολόγησης. Αν και δεν τους ανέφερε, οι λόγοι είναι προφανείς: η ανεπάρκεια πολλών για τη θέση που κατέχουν και η κατανομή των διόλου ευκαταφρόνητων κονδυλίων για την έρευνα.
Το δεύτερο παράδειγμα που έφερε ο κ. Διαμαντούρος αφορά τον χώρο της Δικαιοσύνης. Τον μεγάλο ασθενή της διοίκησης κατά την τρόικα, που αποτελεί βασική τροχοπέδη για την ανάπτυξη. Αναφέρθηκε σε αποφάσεις δικαστηρίων που μπαίνουν ανεπίτρεπτα στα χωράφια της πολιτικής - προκαλώντας, μάλιστα, την επιδοκιμασία του παρόντος αντιπροέδρου του ΣτΕ.
Ποιες αποφάσεις είχε στον νου του δεν είναι σαφές, μπορούμε να φανταστούμε πολλές. Θα αρκούσε απλώς να είχε αναφερθεί σε ανατριχιαστικές δηλώσεις συνδικαλιστών που απειλούσαν ευθέως την κυβέρνηση ότι αν δεν δεχθεί τα αιτήματά τους, περίπου θα έβγαζαν αντισυνταγματικές τις ρυθμίσεις που προκύπτουν από το Μνημόνιο!
Το ενδιαφέρον στα παραδείγματα του κ. Διαμαντούρου είναι ότι και τα δύο αναφέρονται σε κλάδους των οποίων η αυτονομία είναι και θεσμικά κατοχυρωμένη απέναντι στην κυβέρνηση. Δεν είναι οι πολιτικές παρεμβάσεις που έφεραν την κακοδιοίκηση.
Το αντίθετο. Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα. Οπως οι επιστημονικές επιτροπές των γιατρών στα νοσοκομεία που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον την κακοδιαχείριση με τα υλικά, τις άχρηστες εξετάσεις που παραπέμπονται σε ιδιώτες ή ακόμα τις άχρηστες εγχειρήσεις - στην Ελλάδα είχαμε διπλάσιες επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς από την υπόλοιπη Ευρώπη. Εχετε ακούσει ποτέ να κάνουν κάτι;
Οι εφορίες είναι ένας άλλος χώρος όπου μάλιστα υπάρχει διακομματική συνδικαλιστική συναίνεση για την υπεράσπιση του σημερινού καθεστώτος και από κοντά ακολουθούν οι πολεοδομίες, ακόμα και οι ασφαλιστικές υπηρεσίες, όπως μάθαμε πρόσφατα, με τις συντάξεις-μαϊμού.
Με δυο λόγια, αυτό που έχει συμβεί -και πρώτος το επισήμανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ασχέτως των ευθυνών που και ο ίδιος είχε- είναι ότι σε μεγάλο βαθμό το κράτος το έχουν ιδιοποιηθεί συμφέροντα και συντεχνίες. Και αν δεν το επανακτήσουμε ως κοινωνία, ούτε ανάπτυξη θα έχουμε ούτε Δημοκρατία. Γιατί προϋπόθεση και των δύο είναι η ύπαρξη ισχυρού και λειτουργικού κράτους.
Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει αξιοκρατία με κομματικές παρεμβάσεις. Κλείνουμε τα μάτια στο πρόβλημα, ωστόσο, αν πιστεύουμε ότι αρκεί να αποχωρήσουν οι πολιτικοί για να γίνουν όλα καλά. Αντιθέτως είναι κατεξοχήν πολιτική υπόθεση να δώσουμε τη μάχη της εξυγίανσης - γιατί περί μάχης πρόκειται και μάλιστα διαρκείας.
Σε ένα, ωστόσο, η παρέμβαση του κ. Τσούκα είχε ιδιαίτερη επικαιρότητα. Στην απροθυμία της σημερινής κυβέρνησης να δώσει αυτήν τη μάχη στο πλαίσιο μιας λογική τρικομματικής κατανομής των διορισμών. Είπαμε, θα νοσταλγήσουμε το «open gov»...

26/2/13