Ντράπηκα πρώτη φορά...

Πριν από λίγες ημέρες συναντήθηκα στα γραφεία του «Εθνους» με μια ομάδα φοιτητών που σπουδάζουν Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι. Ηταν στην Αθήνα για μια εργασία τους για τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους ήταν παιδιά από πολλές χώρες της Ευρώπης, λευκοί, μαύροι, μελαψοί, όπως είναι πια πολύχρωμες οι ανοικτές κοινωνίες μας. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ντροπή για τον τόπο μου, όταν χρειάστηκε να τους εξηγήσω κοιτώντας τους στα μάτια για τα κρούσματα ρατσισμού που αυξάνονται ανησυχητικά.
Μια ημέρα αργότερα ήρθε στη δημοσιότητα το ντοκιμαντέρ της αγγλικής τηλεόρασης με όλη αυτή την κουλτούρα του ναζιστικού υποκόσμου για φούρνους και σαπούνια, ξαφνιάζοντας ακόμα και μας ίσως για τον κυνισμό και το μίσος των μελών της Χρυσής Αυγής. Τα ποσοστά της ωστόσο στις δημοσκοπήσεις παραμένουν αμείωτα.
Ολη αυτή η φιλολογία περί αντιφασιστικού μετώπου αποδεικνύεται τελείως αναποτελεσματική. Ετσι κι αλλιώς είναι υποκριτική. Είναι χαρακτηριστική η εμπειρία ενός από τους καλύτερους σκηνοθέτες μας, του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Πήρε μέρος πρόσφατα σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση αλλά όπως είπε ούτε που κατάλαβε ότι ήταν τέτοια: «Ολο για τη Μέρκελ φώναζαν».
Για να μη θυμηθούμε τους κουκουλοφόρους που προπηλάκισαν προχθές τον δήμαρχο της Αθήνας Γ. Καμίνη στο Λονδίνο κατηγορώντας τον ότι είναι ναζί και συνοδοιπόρος της Χρυσής Αυγής. Μωραίνει Κύριος...
Με τούτα και με κείνα, θα πρέπει να είναι σαφές ότι τα πολιτικά κόμματα και οι κινήσεις είναι μάλλον ακατάλληλα για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Στερούνται της έξωθεν καλής μαρτυρίας και συνήθως προτάσσουν τη δική τους στενή ατζέντα.
Είναι απείρως πιο αποτελεσματικές πρωτοβουλίες της ίδιας της κοινωνίας - τα αριστουργηματικά φιλμάκια για παράδειγμα που κυκλοφόρησαν από την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με αφορμή τον νόμο για την ιθαγένεια. Και βέβαια, όσο κι αν κάποιους τους ξενίζει, είναι καθήκον και υποχρέωση της Εκκλησίας να πάρει πρωτοβουλίες.
Ασφαλώς δεν είναι δουλειά της να εμπλακεί σε πολιτικές αντιπαραθέσεις. Είναι όμως και δική της υπόθεση η αντίσταση στη βαρβαρότητα. Και ειδικά σ' αυτό το θέμα ο λόγος της μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντικός. Ηδη μέσα από τα συσσίτια, μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχει αναδειχθεί σε έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες κοινωνικής προστασίας, καθώς το κράτος ουσιαστικά απουσιάζει. Ο ρόλος της ωστόσο είναι και πνευματικός.
Κάποιοι ιεράρχες έχουν ήδη μιλήσει - ο Σιατίστης, ο Μεσσηνίας, ο Κορίνθου, ο Δημητριάδος, ο Ναυπάκτου, ο Δωδώνης, ο Φθιώτιδος ο Χαλκίδας αλλά και ο Ανθιμος Θεσσαλονίκης. Οι περισσότεροι όμως έχουν σιωπήσει και κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, έχουν συμπλεύσει με τη Χρυσή Αυγή. Χρειάζεται λοιπόν να εκπέμψει ένα ξεκάθαρο μήνυμα κατά της μισαλλοδοξίας.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να την παραδειγματίσει και ένα ιστορικό προηγούμενο από τη γειτονική Βουλγαρία, όπου χάρη στη σθεναρή αντίσταση κυρίως της Εκκλησίας αλλά και ορισμένων πολιτικών κατάφεραν στη διάρκεια του πολέμου να προστατέψουν το σύνολο σχεδόν των εβραίων της χώρας - οι μόνοι από την υπό τους ναζί Ευρώπη οι οποίοι γλίτωσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τότε ο μητροπολίτης Κύριλλος του Πλόβντιβ είχε απειλήσει να πέσει στις γραμμές του τρένου για να εμποδίσει τη μεταφορά των εβραίων. Τέτοιος ηρωισμός δεν είναι αναγκαίος σήμερα. Αυτός ωστόσο είναι ένας παραπάνω λόγος για τον οποίο η σιωπή δεν επιτρέπεται!

ΕΘΝΟΣ 8.3.13