Η κατώτατη λογική!

Καθόλου δεν καταλαβαίνω τη Νέα Δημοκρατία που επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις δηλώσεις στελεχών του σχετικά με τη «σταδιακή» αποκατάσταση των μισθών. Δηλαδή, τι διαφορετικό λένε από την περίφημη συμφωνία των τριών εταίρων της κυβέρνησης -το κουρελόχαρτο κατά τον κ. Σκανδαλίδη- για σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων;
Με αυτή την έννοια η αναγνώριση του ΣΥΡΙΖΑ για σταδιακή αποκατάσταση θα μπορούσε να θεωρηθεί προσχώρηση στον ρεαλισμό - στον ίδιο ρεαλισμό που προσχώρησε αμέσως μετά τις εκλογές και η κυβέρνηση. Αλλά ποιος ρεαλισμός είναι αυτός;
Η μαγική έκφραση σε αυτού του είδους τις διευκρινίσεις είναι συνήθως το «σε βάθος τετραετίας». Υπάρχει λόγος. Οταν λες τετραετία μεταθέτεις μεν το πρόβλημα στο μέλλον, μπορείς να ισχυριστείς ωστόσο ότι δεν το παραπέμπεις στις καλένδες - η υπόσχεση προβλέπεται να υλοποιηθεί στη διάρκεια ζωής της συγκεκριμένης Βουλής. Αλλο, βέβαια, αν οι εκλογές ποτέ δεν γίνονται με τη συμπλήρωση τετραετίας.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν επικοινωνιακό και μόνο ρεαλισμό. Υπόσχεσαι, αλλά και δεν υπόσχεσαι. Λες το «θα», αλλά διατηρείς και τη σοβαρότητά σου - ή μάλλον τις οδούς διαφυγής. Ετσι παίζεται χρόνια τώρα το παιχνίδι στην Ελλάδα, έτσι το παίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνοι που δεν μπορούν να διαμαρτύρονται είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Αλλωστε, καλύτερα να λες «σταδιακά» παρά εκείνο το με «έναν νόμο» του κ. Τσίπρα που (θα έπρεπε να) γέλαγαν και οι πέτρες. Επ' αυτού, βέβαια, οι διατυπώσεις των κ. Δραγασάκη και Σκουρλέτη έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί, τι είπαν; Οτι το μέγεθος της ύφεσης βάζει σε αμφιβολία τη δυνατότητα αποκατάστασης ακόμα και του κατώτατου μισθού.
Με ύφεση 6% πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχει νόημα να μιλάμε για κατώτατο μισθό είπε ο κ. Δραγασάκης. Θα αναφερόταν προφανώς στην αγορά εργασίας όπου οι μισθοί είναι ακόμα χειρότεροι.
Αυτή και αν είναι παραχώρηση στον ρεαλισμό. Γιατί, τι λένε; Οχι μόνο ότι δεν θα αποκατασταθεί ο μισθός με νόμο, αλλά ότι η αποκατάστασή του δεν είναι καν θέμα νόμου αλλά συνάρτηση των πραγματικών αντοχών της οικονομίας!
Το επόμενο βήμα είναι να μας πουν ποιες είναι οι αντοχές αυτές. Επικίνδυνα πράγματα, δηλαδή, γιατί μπορεί να αρχίσουν να συγκρίνουν με τους κατώτατους μισθούς των ανταγωνιστριών χωρών. Κι εκεί που πήγαν διαμαρτυρόμενοι να καταλάβουν το γραφείο του γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών κ. Μέργου, να αρχίσουν να συμφωνούν μαζί του!
Να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι. Αυτά δεν τα είπαν για να δικαιολογήσουν τους κατώτατους μισθούς, αλλά για να στηρίξουν την άποψη ότι χρειάζεται ανάκαμψη της οικονομίας για να σταματήσει η κατρακύλα. Αυτό, όμως, δεν είναι ούτε ρεαλισμός ούτε πολιτική, αλλά μια αυτονόητη ευχή με την οποία όλοι θα συμφωνήσουμε.
Το ζητούμενο είναι να μας εξηγήσουν κάποτε με ποιο τρόπο θα βγούμε από την ύφεση και τι θα έκαναν διαφορετικά. Μέχρι στιγμής η πολιτική που υποστηρίζουν δεν είναι κατά της λιτότητας - αντιθέτως, η απαλλαγή από το Μνημόνιο προϋποθέτει μηδενισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων.
Απλώς υποστηρίζουν μια «άλλη» λιτότητα όπου θα πληρώσουν όσοι σήμερα δεν πληρώνουν φόρο - νόμιμα ή παράνομα. Σε μεγάλο βαθμό ό,τι λέει και το ΔΝΤ, δηλαδή. Αλλά για ανάπτυξη ούτε λόγος. Μέχρι τότε, μέχρι να αρχίσουν δηλαδή να μιλάνε συγκεκριμένα και με προτάσεις, κάθε επίκληση του ρεαλισμού θα είναι προσχηματική. Αν δεν είναι απλώς κατάληψη θέσης στην εσωκομματική σκακιέρα.

28/2/13