Κατά... Λούκα ευαγγέλιον

Οπως είναι γνωστό, οι μεταγραφές έχουν ρίσκο. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου το ξέρουν καλά και παίρνουν τα μέτρα τους. Για παράδειγμα, όταν πας για πρωτάθλημα δεν παίρνεις παίχτη που έχει σχέση με στημένα ματς. Κάποια στιγμή θα βρεθούν τα δολάρια και θα σε εκθέσει. Οταν πάλι χτίζεις ομάδα, δεν παίρνεις κάποιον που αλλάζει σύλλογο σαν τα πουκάμισα. Θα σου φύγει. Για να μην πούμε για τους παίχτες που θέλουν απλώς να συμπληρώσουν τα ένσημα και να βγούνε στη σύνταξη. Βάρος είναι!
Τώρα στην πολιτική -λένε ορισμένοι- τα πράγματα διαφέρουν. Μόνο αμετανόητοι δογματικοί πιστεύουν ότι οι πεποιθήσεις παραμένουν αναλλοίωτες. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι ιδέες προχωρούν, τα προβλήματα διαφέρουν. Και στην πολιτική ωστόσο οι «μεταγραφές» έχουν ρίσκο. Και εκεί, βλέπετε, το παρελθόν μετράει.
Πάρτε για παράδειγμα την κ. Λούκα Κατσέλη ή την κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Σήμερα φλερτάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ, μετείχαν ωστόσο και οι δύο στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Δικαίωμά τους να προσφέρουν τα φώτα τους όπου θέλουν. Δεν μας οφείλουν, όμως, προηγουμένως μια εξήγηση;
Γιατί, βέβαια, κι αυτές όπως και άλλοι ψήφισαν κανονικότατα το πρώτο Μνημόνιο, το οποίο όπως όλοι πλέον γνωρίζουμε ήταν το πιο σκληρό και το πιο τιμωρητικό από όλα. Αν συντελέστηκε εξάλλου η υποθήκευση της εθνικής κυριαρχίας που τώρα πρεσβεύουν, τότε κατ' εξοχήν συντελέστηκε.
Και αν υπήρχαν κάποια περιθώρια καλύτερης διαπραγμάτευσης, όπως επίσης υποστηρίζουν, κι αυτά τότε ήταν κατά
 πολύ μεγαλύτερα. Και επειδή υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα για το τι σημαίνει έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ αλλά και επειδή πολλές ξένες τράπεζες ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα.
Ολα αυτά, βέβαια, δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα - η Ελλάδα ήταν εξαρχής με την πλάτη στον τοίχο, καθώς δεν είχε να πληρώσει ούτε καν μισθούς και συντάξεις. Δεν φταίμε εμείς όμως, αυτές άλλαξαν, κατά τα φαινόμενα, γνώμη.
Θα μπορούσαν, βέβαια, να υποστηρίξουν ότι το πρώτο Μνημόνιο, καλό, στραβό, ήταν αναγκαίο. Το λάθος έγινε μετά επειδή δεν προχώρησαν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και έτσι η οικονομία βυθίστηκε στην ύφεση. Αλλά πάλι αυτές μετείχαν στο Υπουργικό Συμβούλιο και, αν δεν μας απατά η μνήμη, ήταν κατ' εξοχήν αντίθετες στις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις. Ποιος φταίει;
Και πάλι, βέβαια, τίποτα δεν είναι προς θάνατον. Αλλαξαν γνώμη, βρε αδελφέ, έκαναν λάθος αλλά τώρα είδαν το φως το αληθινό. Δικαίωμά τους. Ας μας το πούνε όμως. Και αν είναι έτσι, θα μπορούσαν ενδεχομένως να εξετάσουν την ιδέα μιας κάποιας σχετικής αγρανάπαυσης. Δεν είναι όλοι για όλα, εκτός κι αν πιστεύουν στον Μαρξ, τον Γκρούτσο Μαρξ: αυτές είναι οι ιδέες μας και αν δεν σας αρέσουν έχουμε κι άλλες!
Για να μην πούμε και το άλλο, δηλαδή - και αυτό αφορά περισσότερους πέραν των πρώην υπουργών, για παράδειγμα τους συνδικαλιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει διακαώς ότι οδηγηθήκαμε στη σημερινή κρίση εξαιτίας του πελατειακού κράτους που οικοδόμησε το ΠΑΣΟΚ. Και αν είμαστε αντικειμενικοί, σ' αυτό έχει κι ένα δίκιο, ανεξάρτητα αν αυτό ακριβώς το κράτος υπερασπίζεται σήμερα ο κ. Τσίπρας.
Πολύ ωραία. Αλλά ποιοι το οικοδόμησαν αυτό το κράτος; Μήπως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ; Μήπως υπουργοί μαζί με συνδικαλιστές; Και δεν ήταν οι τελευταίοι με τις κλαδικές στα υπουργεία που ανέλαβαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά; Μήπως γι' αυτό είναι σήμερα βασιλικότεροι του βασιλέως; Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, είναι δικαιολογημένος. Αυτούς βρήκε, αυτούς πήρε!

ΕΘΝΟΣ 14/3/13