Στην ποδιά του Καραμανλή...

Τελικά, ο κ. Τσίπρας, αν δεν είχε τον κ. Λαφαζάνη, θα έπρεπε να τον εφεύρει. Μπροστά του μοιάζει μετριοπαθής περιστερά. Και ο κ. Λαφαζάνης, βλέπετε, δεν τον αφήνει σε ησυχία. Δεν έκλεισε εβδομάδα από το άνοιγμα του κ. Τσίπρα προς τους καραμανλικούς και τον κεντρώο χώρο, και βγήκε ο κ. Λαφαζάνης να τον επαναφέρει στην τάξη. Δεν φτάνει που μίλησε ξανά για κυβέρνηση με ΚΚΕ και Ανταρσύα, απέρριψε ρητά κάθε άνοιγμα προς μετριοπαθέστερους ψηφοφόρους.
Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, είπε σε χθεσινή συνέντευξή του, θα στερούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ τα «πιο ανήσυχα και μαχόμενα κοινωνικά του στηρίγματα». Ο νοών νοείτω. Οπως είναι γνωστό εξάλλου, ο κ. Λαφαζάνης και το αριστερό ρεύμα καλλιεργούν συστηματικά την ιδέα εξόδου από το ευρώ και τώρα προτείνουν (ξανά) κυβέρνηση με δύο κόμματα που είναι υπέρ της εξόδου και από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Κι ύστερα ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τον Τύπο ότι κινδυνολογεί!
Με τούτα και με κείνα, η εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πήγε να γίνει εσωτερική υπόθεση της Αριστεράς. Υποτιμήθηκε έτσι μια άλλη διάσταση -εσωτερική υπόθεση της συντηρητικής παράταξης αυτή- που όμως μας αφορά όλους.
Την αντιπαράθεση δύο εκδοχών της Νέας Δημοκρατίας: την παραδοσιακή «λαϊκή» με τη φιλελεύθερη. Γιατί το τελευταίο δεκαήμερο, εκτός από αυτή την επέτειο, είχαμε και την έκδοση του βιβλίου για την τριετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι ενδιαφέρον ότι και στις δύο εκδηλώσεις υποστηρίχθηκε περίπου ανοικτά ότι, αν ζούσε ο Καραμανλής ή αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο της, τότε η Ελλάδα δεν θα περνούσε όσα περνά σήμερα. Ο καθένας βέβαια μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Τέτοιου είδους προσεγγίσεις ωστόσο δείχνουν πόσο παρεξηγημένη είναι η έννοια της πολιτικής στην Ελλάδα - σαν να είναι απλώς θέμα ιδεολογίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για παράδειγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιχείρησε μερικές σημαντικές αλλαγές στην απελευθέρωση της αγοράς και τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ ξεκίνησε μια σειρά έργων που αναβάθμισαν την Αθήνα.
Στον αντίποδα απέτυχε να δημιουργήσει μια κοινωνική συμμαχία υπέρ των αλλαγών - αντιθέτως κάνοντας σημαία τις διώξεις εναντίον του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ένα κλίμα πόλωσης που κόστισε ακριβά. Οσο για την εξυγίανση του δημόσιου βίου, ήταν κατεξοχήν μια κυβέρνηση που έπαιξε με επιχειρηματικά συμφέροντα.
Αυτά όμως θα είχαν ξεχαστεί αν είχε πετύχει. Το 1993 ωστόσο κληροδότησε στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μια συναλλαγματική κρίση σχεδόν ομόλογη με την κρίση του 2009, με τους διεθνείς οργανισμούς να προβλέπουν επερχόμενη χρεοκοπία. Το δε πρόγραμμα σύγκλισης που είχε επεξεργαστεί το 1993 αναθεωρήθηκε πριν περάσει χρόνος, καθώς είχε πέσει έξω και στο έλλειμμα -κατά 6 μονάδες του ΑΕΠ- και στον πληθωρισμό. Οσο για το χρέος, αυξήθηκε κατά 20 μονάδες του ΑΕΠ - αν και η τότε κυβέρνηση υποστήριζε ότι οι 10 μονάδες οφείλονταν σε κρυφά χρέη του ΠΑΣΟΚ.
Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή βέβαια είναι πολύ διαφορετική. Ο ίδιος ως πολιτικός, όπως όμως και άλλοι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, θα είχαν ασφαλώς αντιδράσει διαφορετικά προτού η κρίση ξεσπάσει.
Για κακή τύχη ωστόσο των καραμανλικών, η δική τους εκδοχή δοκιμάστηκε στην εξουσία την περίοδο 2004-2009 και ο κατεξοχήν κληρονόμος του καραμανλισμού είναι και ο κυρίως υπεύθυνος του σημερινού εκτροχιασμού. Στην πολιτική, βλέπετε, δεν είσαι ό,τι δηλώνεις. Είτε σε λένε Κώστα είτε Αλέξη!

ΕΘΝΟΣ 11.3.13