ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

O κ. Φωτόπουλος θα μπορούσε να θεωρηθεί και καρικατούρα κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή. Με τις ακραίες απόψεις του και την εξίσου ακραία συμπεριφορά του έχει καταφέρει να αποτελεί για πολλούς την καλύτερη απόδειξη για το πώς τα συνδικάτα στον δημόσιο τομέα συνέβαλαν και αυτά στη σημερινή αποσύνθεση και στη χρεοκοπία. Και είναι αλήθεια πως αν για κάποιους ισχύει το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου, τότε κατεξοχήν ισχύει γι' αυτού του τύπου τους συνδικαλιστές.
Δεν είναι τόσο τα ιδιαίτερα προνόμια που οι ίδιοι απολάμβαναν: ταξίδια δημοσίων σχέσεων στο εξωτερικό, πρόσθετα επιδόματα, ακόμα και συντάξεις για ορισμένους που μαρτυρούν βέβαια μια σχέση «θαλπωρής» με τις πολιτικές ηγεσίες.
Είναι, κυρίως, τα προνόμια που εξασφάλισαν για -ορισμένες- κατηγορίες εργαζομένων πέρα και έξω από κάθε λογική. Οπως μέσος μισθός πάνω από 60.000 ευρώ τον χρόνο σε ορισμένες δημόσιες επιχειρήσεις, 17 μισθούς σε κάθε εργαζόμενο σε άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, μονιμότητα από το παράθυρο και γενναιόδωρα συνταξιοδοτικά προγράμματα με συντάξεις μεγαλύτερες από τον μισθό - φυσικά με κρατική επιδότηση.
Και είναι εξίσου ή και περισσότερο η νοοτροπία που επικράτησε σε μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα - με την αγαστή σύμπλευση υπουργών που για άλλα νοιάζονταν. Μιας νοοτροπίας που είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της ιεραρχίας και της αξιοκρατίας, την απουσία αξιολόγησης, την αντίληψη τελικά ότι το Δημόσιο εξυπηρετεί πρώτα τους εργαζομένους σε αυτό και μετά το κοινωνικό σύνολο.
Από τη σκοπιά τους, βέβαια, οι συνδικαλιστές θα μπορούσαν να πουν ότι τα συμφέροντα των μελών μας έχουμε ταχθεί να υπερασπιζόμαστε και αυτό κάνουμε. Σωστό. Μην έχουμε την ψευδαίσθηση, ωστόσο, ότι αυτό υπηρετεί και το κοινωνικό σύνολο ή είναι προοδευτική πολιτική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και λόγω επικαιρότητας η συζήτηση που γίνεται αυτές τις ημέρες για τις αποζημιώσεις των απολύσεων.Οπως υποστηρίζει η τρόικα ?κάτω από την πίεση των τραπεζών βέβαια, οι οποίες μετά τις συνενώσεις θα προχωρήσουν λογικά σε μειώσεις προσωπικού? οι αποζημιώσεις στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλότερες από ό,τι στην Ευρώπη.
Μόνο που όλοι ξεχνάνε ότι στην Ελλάδα η αποζημίωση είναι η μοναδική εξασφάλιση του εργαζομένου. Στη Δανία, για παράδειγμα, όπου στα 20 χρόνια προβλέπεται αποζημίωση μόλις τριών μηνών και μόνο για μισθωτούς, το επίδομα της ανεργίας δίνεται για δύο χρόνια και μπορεί να φτάσει το 90% του μισθού!
Στη Γερμανία, που δεν είναι εργατικός παράδεισος όπως η Δανία, ένας πενηντάρης εργαζόμενος που μένει χωρίς δουλειά θα πάρει επίδομα ανεργίας μπορεί και για πάνω από δύο χρόνια και σχεδόν στο 70% του μισθού. Και θα συνεχίσει μετά να παίρνει και έκτακτο βοήθημα.
Ενώ στην Ελλάδα; Από το ένα εκατομμύριο και πλέον ανέργους, μόλις 185.000 παίρνουν επίδομα ανεργίας. Μεγαλύτερο σκάνδαλο από αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Τους έχουμε πετάξει στον δρόμο και κανείς δεν ασχολείται για το πώς θα ζήσουν πέρα, από τις εθελοντικές οργανώσεις και την Εκκλησία.
Ακούσατε ποτέ κάποιο αίτημα γι' αυτούς; Βγήκε κανείς να πει να πάρουμε αν χρειαστεί επιπλέον μέτρα 2 δισ. για να υπάρξει επιτέλους μια στοιχειώδης κάλυψη για τους ανέργους;
Οχι, εδώ είναι προοδευτικό να βγαίνουμε και να φωνάζουμε από τηλεοράσεως για το αν ο φόρος στα ακίνητα για ένα σπίτι αξίας 200.000 ευρώ θα είναι 100 ή 300 ευρώ τον χρόνο.
Αν αυτό δεν είναι υποκρισία, τότε ίσως πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούμε στον δημόσιο διάλογο!

ΕΘΝΟΣ 24/10/12