Ισορροπια  του τρομου

Το ανέκδοτο με τον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή είναι ορφανός από πατέρα θυμίζει ώρες ώρες ο πολιτικός λόγος της κυβέρνησης. Οπως όταν ο κ. Σαμαράς προβάλλει στις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις του ως κορυφαίο επίτευγμά του την αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας. Λες και δεν ήταν αυτός που κατεξοχήν δημιούργησε το πρόβλημα με τις ανεδαφικές τοποθετήσεις του, τα περίφημα Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2, που θα έλυναν το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας μέσα σε έναν χρόνο.
Ακόμα και όταν αναγκάστηκε να πάρει μέρος στην κυβέρνηση Παπαδήμου έκανε περιοδείες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δίνοντας ηρωικές παραστάσεις με μοναδικό αποτέλεσμα να δημιουργήσει αμφιβολίες στις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης για το κατά πόσο το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα ήταν σε θέση να κάνει ό,τι χρειαστεί για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Η από κοινού υπογραφή του Μνημονίου από τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν το ταπεινωτικό υστερόγραφο.
Οσο για τις περίφημες 89 διαρθρωτικές αλλαγές, επισημαίνει τώρα ότι έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από τον Ιούνιο. Δεν λέει όμως ότι ο ίδιος και ο κ. Τσίπρας επέμεναν για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, λέγοντας μάλιστα ότι τις όποιες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να τις κάνει η επόμενη κυβέρνηση. Τώρα διαπιστώνει καθυστέρηση. Παράξενο.
Πρώτο θύμα αυτής της ανερμάτιστης πολιτικής ήταν βέβαια η ίδια η Νέα Δημοκρατία. Εκεί που περίμενε ότι θα πάρει την εξουσία σαν ώριμο φρούτο, βρέθηκε να παλεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ για την πρώτη θέση. Το πραγματικό πρόβλημα ωστόσο είναι το ζήτημα αξιοπιστίας που έχει δημιουργηθεί όχι πια στο εξωτερικό αλλά απέναντι στους Ελληνες πολίτες.
Δεν βοηθούν τα πράγματα και στο ΠΑΣΟΚ. Αφού δοκίμασε κάθε είδους ακροβασίες -μέχρι και ισοδύναμα 18 δισ. ανακάλυψε, όταν δεν μπορούσε να κλείσει ένα πακέτο 350 εκατομμυρίων λίγους μήνες πριν- δέχθηκε το πλήγμα της λίστας Λαγκάρντ που μερικοί θεωρούν ότι είναι η χαριστική βολή.
Με τον κ. Βενιζέλο «στα σχοινιά» και αρκετούς βουλευτές να λειτουργούν με μοναδικό κριτήριο την προσωπική τους επιβίωση, ο κίνδυνος της κατάρρευσης δεν μπορεί πια να αποκλειστεί. Σε κάθε περίπτωση όλοι αναγνωρίζουν ότι αυτό το σχήμα με τη σημερινή ηγεσία και χωρίς ριζικές ανατροπές δεν μπορεί να φτάσει στις κάλπες.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το βάρος που καλείται να σηκώσει η ΔΗΜΑΡ είναι δυσανάλογο της πολιτικής της εμβέλειας και των αντοχών πολλών στελεχών της. Ετσι ο Φώτης Κουβέλης έχει αναδειχθεί σε έναν από τους κρίσιμους κρίκους για την ολοκλήρωση του πακέτου των 31,5 δισ.
Ωσότου επιτευχθεί αυτό δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν. Είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε αυτή την ισορροπία τρόμου, ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί κάποιο ατύχημα - από αυτά τα ατυχήματα της ιστορίας που κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να συμβούν μέχρι να είναι πια πολύ αργά.
Μετά ωστόσο είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει στη σημερινή λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή και της τρικομματικής μοιρασιάς.
Είναι αναγκαίο να δώσουν έναν οδικό χάρτη στους πολίτες για την ανάκαμψη της οικονομίας. Κυρίως όμως να πείσουν ότι κατανοούν πως στις σημερινές συνθήκες της κρίσης δεν μπορούν να υιοθετούν συμπεριφορές από το χθες.
Οταν πριν από μερικές εβδομάδες ο κ. Σαμαράς είχε πει «ουδείς αναμάρτητος», το πήραμε ως μια τόσο σπάνια και γι' αυτό τόσο καλοδεχούμενη αυτοκριτική. Προχθές μάθαμε ότι το είπε ειρωνικά. Προς τον δημοσιογράφο ή μήπως προς εμάς;

ΕΘΝΟΣ 16/10/12