Αβουλοι και μοιραιοι

Kάτι τρέχει στο υπουργείο Υγείας. Οσοι γνωρίζουν, επιμένουν ότι οι σχέσεις του υπουργού με τον αναπληρωτή του βρίσκονται προ πολλού υπό το μηδέν. Ουδόλως μας ενδιαφέρει, θα αντιτείνετε. Δυστυχώς, πρέπει. Γιατί φαίνεται ότι σχετίζεται άμεσα με τις δυσλειτουργίες που έχουν εμφανιστεί και την προβλεπόμενη αύξηση στις φαρμακευτικές δαπάνες.
Υποτίθεται ότι με ακρότατο όριο την πρώτη Σεπτεμβρίου το υπουργείο θα είχε έτοιμο το νέο δελτίο τιμών των φαρμάκων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Επιπλέον, ήδη εμφανίζεται υπέρβαση του μηνιαίου πλαφόν στις δαπάνες. Επειδή όμως δεν έχει εγκριθεί το δελτίο τιμών, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός των επιστροφών από τη φαρμακοβιομηχανία! Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, κάθε μέρα που περνά μάς κοστίζει ένα εκατομμύριο ευρώ επιπλέον των όσων προβλέπονται στον προϋπολογισμό.
Τι θα γίνει; Είναι απλό. Οταν θα έρθει η ώρα του απολογισμού, η τρόικα θα διαπιστώσει μια ακόμα τρύπα και θα ζητήσει επιπλέον μέτρα. Γνωρίζουμε όλοι από πού. Κι αυτό γιατί οι δυο υπουργοί δεν μπορούν να συνεργαστούν και να υλοποιήσουν τα στοιχειώδη!
Πρόκειται για ένα μικρό μόνο δείγμα κυβερνητικής ανεπάρκειας, που δείχνει πόσο ανέτοιμο είναι το πολιτικό μας σύστημα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση. Και πόσο οι σχεδιασμοί που γίνονται και οι συμφωνίες για το «τελευταίο» πακέτο των μέτρων κινδυνεύουν να μείνουν στα χαρτιά με ανυπολόγιστο κόστος και για την αξιοπιστία της χώρας αλλά και για την κοινωνική συνοχή.
Δεν είναι σε όλα τα υπουργεία ίδια η εικόνα. Ευτυχώς. Ομως κυβερνητικά στελέχη επιμένουν ότι σε όλη την πυραμίδα τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων υπάρχουν βουλευτές και κρατικοί λειτουργοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καιρών.
Το σήμα το έδωσαν δυστυχώς και οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί, επιλέγοντας πρόσωπα για κρίσιμες θέσεις στη λογική της μοιρασιάς με εμφανώς κομματικά κι όχι αξιοκρατικά κριτήρια. Στο ίδιο μήκος κύματος, πολλοί βουλευτές εξακολουθούν να συνωστίζονται στα υπουργικά γραφεία ζητώντας λογής λογής εξυπηρετήσεις σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Το πρόβλημα προφανώς δεν περιορίζεται στη Νέα Δημοκρατία. Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξέφραζε την ανησυχία του πρόσφατα για την πιθανότητα να «εξαερωθεί» η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, καθώς πολλοί βουλευτές δεν έχουν ούτε την πολιτική υποδομή αλλά ούτε ενδεχομένως και την ψυχική αντοχή να υποστηρίξουν ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα σταθεροποίησης.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, η απόσταση που έχει διανύσει είναι τεράστια. Τα στελέχη της ωστόσο δοκιμάζονται σκληρά καθώς έρχονται αντιμέτωπα με την πραγματικότητα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Κι αυτό χωρίς φυσικά να υπολογίζουμε την ατυχή κληρονομιά που τους άφησε το ΠΑΣΟΚ, τους κ. Μιχελογιαννάκη και Βουδούρη.
Οι πολίτες βέβαια τα βλέπουν όλα αυτά. Και παρά τις αγαθές προθέσεις των τριών αρχηγών, όλοι καταλαβαίνουμε ότι κι αν ακόμα επιτευχθεί η συμφωνία που όλοι ελπίζουμε για τα 31,5 δισ., το κρίσιμο ζήτημα θα είναι η υλοποίησή της. Κατά μία έννοια η υπέρβαση της κρίσης προϋπέθετε και προϋποθέτει ανάλογη υπέρβαση και από το πολιτικό προσωπικό.
Αυτό δυστυχώς δεν το έχουμε δει. Αντιθέτως, οι περισσότεροι πολιτικοί μας μοιάζει να σύρονται από την ανάγκη χωρίς να συνειδητοποιούν τις ευθύνες που έχουν αναλάβει. Με αυτή την έννοια, το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής παραμένει ισχυρό, ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι της κυβέρνησης!

ΕΘΝΟΣ 28/9/12