Η λιστα που ξεχασαν

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο πιο προικισμένος πολιτικός της γενιάς του. Εξυπνος, πνευματώδης, με ευρεία εγκυκλοπαιδική μόρφωση και καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου από νεαρή ηλικία, είχε όλα τα εφόδια για να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή. Σήμερα όμως δίνει μάχη για την πολιτική του επιβίωση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η εκλογή του στη θέση του προέδρου του Κινήματος ήταν το επιστέγασμα μιας πολιτικής διαδρομής στη διάρκεια της οποίας χειρίστηκε κρίσιμα ζητήματα σε όλους σχεδόν τους τομείς της κυβέρνησης.
Υπήρξε κυβερνητικός εκπρόσωπος επί Ανδρέα Παπανδρέου και διαδοχικά υπουργός Ανάπτυξης, Μεταφορών, Πολιτισμού, Δικαιοσύνης, Εθνικής Αμυνας και Οικονομικών. Είναι με δυο λόγια ένας από τους λίγους Ελληνες πολιτικούς με τόσο άμεση και βαθιά γνώση για το πώς λειτουργεί το κράτος.
Στην τελευταία κυβερνητική θέση που κατείχε είχε εκπλήξει τους συνεργάτες του για την παροιμιώδη αντοχή του στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα αλλά και για την ταχύτητα με την οποία μπόρεσε να μπει στον ρόλο του και να χειριστεί οικονομικά θέματα με τα οποία δεν είχε προηγούμενη εξοικείωση. Και βέβαια πολύ πριν εκλεγεί αρχηγός κυριαρχούσε στα κυβερνητικά και τα κομματικά όργανα, χάρη στην έντονη προσωπικότητά του, στην αυτοπεποίθηση που έχει -κάποιοι πιστεύουν ότι φτάνει στα όρια της αλαζονείας- αλλά φυσικά και στη βαρύτητα των ευθυνών που είχε αναλάβει.
Για πολλούς στο ΠΑΣΟΚ αυτή η τελευταία θητεία του στο υπουργείο των Οικονομικών αποτελεί και τη δικαίωσή του. Οχι τόσο για τους χειρισμούς του - άλλωστε έχει επικριθεί για το πώς έδιωξε την τρόικα από το γραφείο του το καλοκαίρι του '11, με αποτέλεσμα να δυσκολέψει δραματικά η θέση της χώρας. Οσο για το ότι αυτός σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της υπεράσπισης μιας αντιδημοφιλούς πολιτικής τόσο στη Βουλή όπου συγκρούστηκε σκληρά με τον κ. Τσίπρα όσο και στην κοινωνία. Και διαμόρφωσε στην πραγματικότητα το πολιτικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η σημερινή κυβέρνηση.
Η δικαίωση αυτή εκφράστηκε με την ομόφωνη ουσιαστικά εκλογή του στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ηταν η απόλυτη ανατροπή του 2007 όταν είχε δεχθεί σκληρή κριτική ακόμα και από φίλους του για το πώς χειρίστηκε τότε την υποψηφιότητά του. Πολλοί είχαν υποστηρίξει πως ο χαρακτήρας του και η υπερβολική του αυτοπεποίθηση τον έκαναν να χάνει τη μεγάλη εικόνα και να υποπίπτει σε παιδαριώδη λάθη. Οπως όταν μπροστά στις τηλεοράσεις είχε αυτοχαρακτηριστεί, φευ πρόωρα, ως «ο μέλλων αρχηγός του ΠΑΣΟΚ».
Την ίδια κριτική δέχεται και σήμερα. Το ζήτημα δεν είναι τόσο το περιεχόμενο της λίστας - αν και γι' αυτό θα πρέπει να περιμένουμε τις ενέργειες που θα γίνουν. Ούτε φυσικά το ότι «ενδεχομένως» εξεβίασε προεκλογικά τους 2.000 καταθέτες της Ελβετίας, όπως περίπου ανοικτά τον κατηγόρησε ο κ. Παπαδημούλης κατά τη γνωστή τακτική της λάσπης στον ανεμιστήρα - χωρίς δηλαδή το παραμικρό στοιχείο.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι του διέφυγε - όπως και στον προκάτοχό του- ο εκρηκτικός πολιτικός συμβολισμός της λίστας και ότι κινήθηκε εξωθεσμικά κρατώντας την στο αρχείο του, την ίδια στιγμή που τη χαρακτηρίζει παράνομη. Εμεινε έτσι ανοικτός στην κατηγορία του κουκουλώματος.
Με διαφορετικούς χειρισμούς η λίστα θα μπορούσε να είχε αποτελέσει μια τεράστια πολιτική επιτυχία για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τώρα αποτελεί μια νάρκη έτοιμη να εκραγεί. Μόνο που αυτή τη φορά δεν διακυβεύεται μόνο το κεφάλι του κ. Βενιζέλου αλλά το ίδιο το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.

ΕΘΝΟΣ 4/10/12