Παιζουν με την φωτια

Εάν η χθεσινή εισβολή στο Πεντάγωνο είχε γίνει δύο δεκαετίες πριν, πρώτη η Αριστερά θα είχε βγάλει ανακοινώσεις καταδικάζοντας την προβοκάτσια των εχθρών της Δημοκρατίας. Σήμερα όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά αντιθέτως το χαρακτηρίζει δημοκρατικό δικαίωμα και πρωτοστατεί στην υπεράσπιση των συνδικαλιστών που θεώρησαν τους χώρους του Γενικού Επιτελείου πεδίο ταξικών αγώνων. Για τους παλιότερους, όσους διατηρούν μνήμες από την εποχή της χούντας, η στάση αυτή θα πρέπει να αποτελεί την επιτομή της αφροσύνης.
Είναι αυτή η άποψη της πλειοψηφίας; Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Οχι μόνο γιατί ήδη ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων, σχεδόν το 10%, επιλέγει να ψηφίσει ένα νεοναζιστικό κόμμα όπως η Χρυσή Αυγή. Αλλά και γιατί για πολλούς Ελληνες πολίτες η Δημοκρατία είναι ένα πουκάμισο αδειανό που χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους σαν μέσο προσωπικού πλουτισμού.
Φυσικά δεν το παραδέχονται. Γιατί συγχέουν, ενδεχομένως συνειδητά, την έννοια της Δημοκρατίας ως πολίτευματος -που στηρίζεται στον σεβασμό του νόμου και στις θεσμοθετημένες διαδικασίες- με τη Δημοκρατία της πλειοψηφίας, η οποία μάλιστα προσδιορίζεται από τον αριθμό των ατόμων που βγαίνουν στους δρόμους.
Γι' αυτούς τους μονίμως αγανακτισμένους -κάποιοι από τους οποίους είναι και ευκαιριακά αγανακτισμένοι μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί- όλα αυτά τα τυπικά, που για μας αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτισμένης συνύπαρξης, δεν είναι παρά προσχήματα για να μην ακούγεται η γνήσια φωνή του λαού.
Να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους. Η Δημοκρατία μας πολλές φορές μοιάζει πράγματι με κενό γράμμα. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο νόμος για τις προεκλογικές δαπάνες, η τακτική των κομμάτων να αλλάζουν προσωπεία ανάλογα με το αν βρίσκονται στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, όλα φαίνονται υποκριτικά, ένα παιχνίδι ρόλων που κρύβει την πραγματική εξουσία.
Όμως σε αυτό το παιχνίδι πήραμε όλοι μέρος. Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης έγιναν σεισμικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Και μόνο ο αριθμός των νέων που πηγαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα ήταν αρκετός για να μιλήσουμε για έναν διαφορετικό κόσμο. Το ίδιο με τους αγρότες, την Υγεία, τους υπαλλήλους του Δημοσίου, τις υποδομές. Κι αυτά δεν έγιναν από μόνα τους. Ολοι εμείς τα κάναμε.
Θα έπρεπε να μπορούσαν όλοι οι Ελληνες να παρακολουθήσουν από κάποια γωνιά τις εργασίες του ελληνικού Κοινοβουλίου για να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν πάνω στους βουλευτές οι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης ή επαγγελματικών ομάδων. Ναι, κάποιοι πλούτισαν, η δυναμική της κοινωνίας ωστόσο ήταν πολύ ευρύτερη. Αυταπατάται όποιος δεν θέλει να το καταλάβει.
Το πρόβλημα είναι ότι οι αλλαγές αυτές δεν έγιναν με κριτήριο το γενικό συμφέρον, αλλά από την αρχή ήταν το άθροισμα επιμέρους επιδιώξεων. Ετσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο κι είμαστε πια υποχρεωμένοι να κάνουμε αλλαγές που πονάνε.
Το πώς θα τις κάνουμε είναι στο χέρι μας. Και δυστυχώς η χθεσινή εικόνα του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, περικυκλωμένου από απεργούς να τους κάνει έκκληση να φύγουν, δείχνει πως όχι μόνο δεν έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά είμαστε πάντοτε έτοιμοι να τα επαναλάβουμε.
Το μόνο παρήγορο είναι πως από τους 1.200 εργαζομένους στα ναυπηγεία, στην εισβολή πήραν μέρος κάτω από 300. Και ότι οι συμπλοκές μέσα στο Γενικό Επιτελείο θα ξύπνησαν ορισμένους, που θα κατάλαβαν πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγουν τα πράγματα σε επικίνδυνες ατραπούς. Τα παραδείγματα άλλωστε στη γειτονιά μας δεν λείπουν!

ΕΘΝΟΣ 5/10/12