Η γέφυρα και το κουρελόχαρτο

Υπάρχουν δυο τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς την προγραμματική  συμφωνία των τριών κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Ο επιεικής, σαν ένα γενικό πλαίσιο στόχων δηλαδή με ορίζοντα τετραετίας. Και ο αυστηρός και κυριολεκτικός. Σαν ένα δεσμευτικό κείμενο μέτρων με το οποίο μπορεί να κρίνει τις επιδόσεις της κυβέρνησης.

Κατά παράδοξο τρόπο ο εκ των συντακτών της Κώστας Σκανδαλίδης επέλεξε αυτό τον δεύτερο τρόπο για να καταλήξει στο εύλογο συμπέρασμα ότι με τις προτάσεις μέτρων που έχουν τεθεί ενώπιον των αρχηγών η προγραμματική συμφωνία έχει γίνει ένα «κουρελόχαρτο».

Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο δεν είναι γιατί δεν υλοποίησαν την συμφωνία αλλά γιατί την υπέγραψαν. Γνώριζαν ή θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι εσωτερικές μας διαπραγματεύσεις, όσους λεονταρισμούς και αν κάνουν, δεν έχουν την παραμικρή σημασία αν τα μέτρα δεν συμφωνηθούν με την τρόικα. Και ότι βέβαια τα περισσότερα από όσα έβαλαν στο «κουρελόχαρτο» δεν ήταν δυνατόν να υλοποιηθούν. Όχι μόνο γιατί δεν θα τα έκαναν δεκτά οι εταίροι μας αλλά και γιατί δεν υπάρχουν αυτά τα περιθώρια στην οικονομία.

Και ο μεν Σαμαράς την εποχή εκείνη θα υπέγραφε και συμβόλαιο με τον Μεφιστοφελή για να γίνει πρωθυπουργός. Η ΔΗΜΑΡ πάλι δεν είχε προλάβει να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και μπορεί και να πίστευε ότι θα μπορούσαν να έχουν βρεθεί τα περίφημα ισοδύναμα. Το ΠΑΣΟΚ όμως;

Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος είχε ηγηθεί των διαπραγματεύσεων και γνώριζε από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο ήταν να βρεθούν τα 350 εκατομμύρια που έλειπαν τον Μάρτιο. Όχι τα 11.5 δις που χρειαζόμασταν σήμερα. Προς τι λοιπόν αυτή η συμφωνία;

Το πιθανότερο είναι ότι επικράτησαν μικροκομματικού χαρακτήρα υπολογισμοί. Η  ΔΗΜΑΡ έψαχνε μια φόρμουλα συνεργασίας που θα ήταν εύπεπτη για τα στελέχη της . Όσο για το ΠΑΣΟΚ νόμιζε ότι βάζοντας ψηλά τον πήχη θα είχε ένα επιχείρημα για να κάνει κριτική στον πρωθυπουργό ότι δεν είναι καλός διαπραγματευτής.

Πρόκειται για την ενδημική ασθένεια του πολιτικού μας συστήματος. Όπως τα μικρά παιδιά ενδιαφέροντα να ικανοποιήσουν άμεσα τις ανάγκες τους χωρίς να σκέφτονται το αύριο έτσι και οι πολιτικοί μας κινούνται με το σήμερα χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Για το βραχυπρόθεσμο όφελος καίνε μακροπρόθεσμα την αξιοπιστία τους.

Υπάρχει ωστόσο και μια δεύτερη ερμηνεία της στάσης του ΠΑΣΟΚ λιγότερο αθώα. Μια εκδοχή που την ασπάζονται αρκετοί μέσα στο κόμμα. Κατ αυτήν ο κ. Βενιζέλος υπέκυψε στις πιέσεις ορισμένων στελεχών του που ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το παράδειγμα της κ. Γιαννακά που προσήλθε αυτόκλητη σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και της έκλεισαν την πόρτα στο πρόσωπο ουδόλως τους αποθαρρύνει. Και θέλουν να κρατήσουν ανοικτές τις επιλογές τους ώστε να μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο ακόμα και αν υπάρξει ανατροπή του σημερινού πολιτικού σκηνικού. «Εδώ επιβίωσαν πολιτικά πρώην στελέχη στη Στάζι μετά την ενοποίηση της Γερμανίας» έλεγε χαρακτηριστικά πρώην υπουργός. Και  βέβαια επισημαίνουν ότι μετά τις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, αν καταφέρει να αυξήσει τα ποσοστά του, θα είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει συμμαχίες.

Δεν στερείται λογικής μια τέτοια σκέψη. Μόνο που όσοι προσβλέπουν σε μια τέτοια προοπτική στην πραγματικότητα υπονομεύουν τις πιθανότητες της σημερινής κυβέρνησης να πετύχει. Το ότι υπονομεύουν και το δικό τους πολιτικό μέλλον είναι το τελευταίο που μας απασχολεί!

ΕΘΝΟΣ1/10/12