Δωδεκαθεϊστες και θρησκοληπτοι

Όταν είχε ξεσπάσει η μάχη για τις ταυτότητες, νομίζαμε ότι αφορούσε ένα ατομικό δικαίωμα απέναντι σε έναν θεωρητικό και διόλου υπαρκτό κίνδυνο. Σήμερα, μόλις δώδεκα χρόνια μετά, ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε. Ο κίνδυνος ναζιστικής έμπνευσης πογκρόμ είναι ανάμεσά μας. Και δεν έχουν όλοι οι φύλακες γνώση.
Θλιβερό παράδειγμα ο κ. Στυλιανίδης, ένας υπουργός που έχει «διακριθεί» στο παρελθόν για τις προσλήψεις που έκανε την παραμονή κυριολεκτικά των εκλογών και ο οποίος αποφάσισε να ακολουθήσει το ρεύμα της μισαλλοδοξίας. Ζήτησε, λοιπόν, από τους δήμους να τον ενημερώσουν πόσα παιδιά αλλοδαπών είναι εγγεγραμμένα στους παιδικούς σταθμούς!
Μου έκανε ερώτηση η Χρυσή Αυγή, ήταν η δικαιολογία που επικαλέστηκε μετά την κατακραυγή. Λες και αν αύριο τον ρωτήσουν πόσα Εβραιόπουλα, Τσιγγανάκια ή ανάπηρα παιδάκια είναι γραμμένα στους παιδικούς σταθμούς, θα σπεύσει να τους ικανοποιήσει.
Πολύ πιο σοβαρά, βέβαια, είναι τα επεισόδια που δημιουργούν χρυσαυγίτες και θρησκόληπτοι έξω από το θέατρο «Χυτήριο», επειδή το έργο, λέει, προσβάλλει το θρησκευτικό τους αίσθημα.
Το γελοίον του πράγματος ας μη μας διαφεύγει: Δωδεκαθεϊστές και θρησκόληπτοι αντάμα στον δρόμο του χομεϊνισμού. Κατά τα άλλα, το θεατρικό έργο τούς έθιξε. Υποκριτές που μου μοιάζει περισσότερο να ανήκουν στη σχολή «όταν ακούω κουλτούρα βγάζω το πιστόλι μου».
Στην περίπτωση αυτή, πάντως, ο υπουργός Πολιτισμού ήταν ξεκάθαρος: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ούτε στη λογοκρισία να πάρει τη θέση της κριτικής ούτε στην αυτοδικία να πάρει τη θέση της Δικαιοσύνης», είπε.
Το ερώτημα είναι πώς. Και είναι ένα ερώτημα που επείγει, γιατί ήδη έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας που δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία. «Φοβάμαι και θέλω να φύγω από την Ελλάδα», δήλωσε ο σκηνοθέτης της παράστασης μετά τις απειλές κατά της ζωής του.
Ακριβώς αυτό που επιδιώκει η Χρυσή Αυγή. Γιατί, βέβαια, δεν πρόκειται για μια οργάνωση που χρησιμοποιεί τη βία, αλλά υπάρχει για τη βία και επιβιώνει χάρη στη βία. Μπορείτε να διανοηθείτε έστω και έναν από αυτούς να ανταλλάσσει νηφάλια επιχειρήματα στη Βουλή; Να επιζητά τον διάλογο με την αντίθετη άποψη; Να μετέχει, τέλος πάντων, στον δημοκρατικό πολιτισμό της Ευρώπης;
Φυσικά όχι. Η μόνη τους στρατηγική είναι η σύγκρουση. Πότε με τους αλλοδαπούς, πότε με τους «ανθέλληνες», πότε με τους «βέβηλους», με κάθε εχθρό, τέλος πάντων, που μπορούν να κατασκευάσουν. Μόνο μέσα από τη σύγκρουση και τη βία μπορούν να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους σαν προστάτες της τάξης.
Γι' αυτό και έχει τεράστια σημασία να μην παίξει κανείς το παιχνίδι τους. Να μην τους απαντήσει με τα όπλα τους, αλλά να τους αντιμετωπίσει γι' αυτό που πραγματικά είναι κι αυτό που κάνουν: Παραβιάζουν τον νόμο και πρέπει να υποστούν όλες τις νόμιμες συνέπειες. Χωρίς εκπτώσεις και με απόλυτη αυστηρότητα.
Πριν από μερικά χρόνια ένας Αγγλος σχολιαστής έγραφε πως όταν ακούει το -τόσο κακοποιημένο στα καθ' ημάς- σύνθημα «δεν περνάει ο φασισμός», αρχίζει και μαζεύει τα πράγματά του. Είχε στο μυαλό του τις εικόνες του χάους που προηγούνται κάθε εκτροπής, με τις συγκρούσεις των αντίπαλων ομάδων στους δρόμους.
Τις γνωρίζουμε πολύ καλά, τις έχουμε πληρώσει και εμείς με αίμα στο παρελθόν. Η προστασία της νομιμότητας αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της Αστυνομίας. Και είναι σαφές ότι χρειάζεται να κάνει πολλά παραπάνω. Κύριε Δένδια, μας ακούς;

13/10/12