Ο Γολγοθας του Φωτη Κουβελη

Τελικώς την Αριστερά τη θέλουν στην κυβέρνηση για να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Το 1989 ήταν για να ξεκαθαρίσει η υπόθεση Κοσκωτά. Σήμερα για να προχωρήσει η υλοποίηση της συμφωνίας με την τρόικα. Και στις δυο περιπτώσεις η ελληνική κοινωνία βρέθηκε διχασμένη και αναζητώντας επειγόντως διέξοδο. Και στις δύο περιπτώσεις το εν δυνάμει πολιτικό κόστος ήταν και είναι τεράστιο. Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, οι δικοί της χειρισμοί έκριναν ή θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Η μεγάλη παγίδα ήταν και είναι να δώσει την εντύπωση ότι το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η μοιρασιά της εξουσίας. Το 1989 ο Συνασπισμός διέπραξε το λάθος, και πολλοί θεώρησαν ότι επεδίωκε τη δίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου για στενά μικροκομματικά οφέλη. Κατά τα άλλα, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη δεν έδωσε ούτε στο ελάχιστο το διαφορετικό στίγμα που τουλάχιστον σε ζητήματα αξιοκρατίας επιδιώκει να δώσει η Αριστερά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μέσα ενημέρωσης. Το μόνο που επεδίωξε ήταν να διορίσει τα δικά του παιδιά στην ΕΡΤ, ενώ στον χώρο της ενημέρωσης η συγκυβέρνηση προχώρησε σε τόσο προβληματικές ρυθμίσεις που είκοσι και πλέον χρόνια μετά είμαστε ακόμα στην αναμονή για το νέο νομοθετικό πλαίσιο.
Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Η πρώτη επιλογή της σημερινής κυβέρνησης στην ΕΡΤ ήταν -τι άλλο;- να αλλάξει τα πρόσωπα και να προσλάβει και πάλι δικά της παιδιά στα λίγα πια περιθώρια που της αφήνει ο νόμος. Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι διαδικασίες.
Ο νόμος για προκήρυξη της θέσης του διευθύνοντος συμβούλου αγνοήθηκε, ενώ η πρόταση που έχει κατατεθεί από ειδική επιστημονική επιτροπή υπό τον συνταγματολόγο κ. Ν. Αλιβιζάτο για τη θεσμική ανεξαρτητοποίηση της Κρατικής Τηλεόρασης από την κυβέρνηση παραμένει στο ράφι. Αλλη μια χαμένη ευκαιρία;
Παρωνυχίδες, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Το μείζον ζήτημα αυτής της κυβέρνησης είναι τα μέτρα. Για την αξιοκρατία έχουμε καιρό. Σωστά. Και είναι αλήθεια πως το βάρος που αποφάσισε να σηκώσει η ΔΗΜΑΡ απαιτούσε πολύ μεγάλο πολιτικό θάρρος.
Μέσα στις τόσες αστοχίες της χώρας, αποτελεί ευτύχημα το ότι βρέθηκε ο Φώτης Κουβέλης να σηκώσει αμαρτίες άλλων και να αποτελεί σήμερα κρίσιμο σταθεροποιητικό παράγοντα και για την επίτευξη της συμφωνίας αλλά και για την επιβίωση της κυβέρνησης.
Οι πιέσεις βέβαια που υφίστανται τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ είναι ασφυκτικές. Από τις λοιδορίες πρώην συντρόφων τους έως και προπηλακισμούς για την «προδοσία» των ιδανικών της Αριστεράς με αντάλλαγμα τις καρέκλες. Πού θα ήμασταν, αν δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, βέβαια είναι άλλο θέμα.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι απόλυτα φυσικό για την Αριστερά να προσπαθεί να υπερασπιστεί κάποια ελάχιστα, κάποιες κόκκινες γραμμές, ιδίως στα εργασιακά. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι και η καλύτερη τακτική.
Ο,τι και αν περισωθεί δεν πρόκειται να το πιστωθεί. Αντιθέτως, το πακέτο που θα έρθει θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος με ή χωρίς κόκκινες γραμμές.
Η μόνη λύση, όχι μόνο για τη ΔΗΜΑΡ αλλά και για τη χώρα, είναι η φυγή προς τα εμπρός. Πρώτος στόχος η ανάκαμψη και η αντιμετώπιση της ανεργίας. Ταυτόχρονα όμως και ένα νέο δείγμα γραφής στον δημόσιο τομέα που να κατοχυρώνει τη διαφάνεια και την αξιοκρατία.
Με αυτήν την έννοια και η ΕΡΤ μπορεί να μην είναι παρωνυχίδα. Αλλωστε, εξ όνυχος...

ΕΘΝΟΣ 17/10/12