Η ΖΑΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

Προσπάθησα ειλικρινά να καταλάβω πού βρίσκεται το πρόβλημα στις σχέσεις της ΔΗΜΑΡ με την κυβέρνηση και γιατί αρνείται να συμφωνήσει με τα εργασιακά. Ομολογώ ότι έμεινα με αρκετές απορίες. Στην αρχή μάς είπαν ότι ήταν το ζήτημα των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης. Σωστή ασφαλώς η θέση της ΔΗΜΑΡ, όταν όμως φάνηκε ότι επιτυγχάνεται ένας συμβιβασμός, μάθαμε ότι δεν ήταν εκεί το πρόβλημα, αλλά στη μείωση του κατώτατου μισθού.
Απορία: Μα αυτός έχει ψηφιστεί από την προηγούμενη Βουλή. Ναι, αλλά θα έπρεπε να το επαναδιαπραγματευτούμε, η απάντηση των στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Ρεαλιστικό; Ελάχιστα έως καθόλου. Κι έτσι κι αλλιώς αν δεν το πετύχουμε, τι κάνουμε; Τινάζουμε τη συμφωνία και την κυβέρνηση στον αέρα; Με τούτα και με κείνα έρχεται η ομολογία πως δεν είναι ένα συγκεκριμένο μέτρο, αλλά η απροθυμία της ΔΗΜΑΡ να συμπλεύσει γενικώς στα εργασιακά και να φορτωθεί ένα «αντεργατικό» πλαίσιο που θα μείνει και μετά το ξεπέρασμα της κρίσης.
Τα εργασιακά για την Αριστερά είναι ό,τι το Μακεδονικό για τον Σαμαρά, προσθέτουν. Θα μπορούσε να ψηφίσει για όνομα το «Βόρεια Μακεδονία»; Οχι. Ετσι κι εμείς. Ας μας έδιναν τουλάχιστον τη δυνατότητα να καταψηφίσουμε μόνο τα εργασιακά, φέρνοντάς τα στη Βουλή ως ξεχωριστό άρθρο.
Προφανώς καθόλου πρακτική λύση. Θα ήταν σαν πρόσκληση προς τους ανησυχούντες του ΠΑΣΟΚ -και το αναγνωρίζουν αυτό στη ΔΗΜΑΡ- να καταψηφίσουν και αυτοί. Ως προς την ουσία της πρότασης, ωστόσο, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Τι λέει, δηλαδή, η ΔΗΜΑΡ; Καταλαβαίνουμε ότι δεν πρέπει να κλονιστεί η κυβέρνηση, καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η συμφωνία για τα 31,5 δισ., προχωρήστε εσείς, ακολουθούμε εμείς. Δώστε μας όμως τη δυνατότητα να διατηρήσουμε καθαρά τα χέρια και να μην ψηφίσουμε.
Είναι, άραγε, αυτό υπεύθυνη στάση πολιτικού κόμματος; Αφήστε και το άλλο. Εμείς, λέει, κάναμε την υπέρβασή μας και συνεργαζόμαστε με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, παρόλο που δεν φέρουμε ευθύνη για το πώς έφτασε η χώρα στη σημερινή κρίση. Σωστά. Μόνο που δεν τους ζητήθηκε να πάρουν μέρος σε θεολογικό σεμινάριο για να αποδείξουν πόσο καλοί είναι, αλλά να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση. Κι αυτό σημαίνει να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις και να κάνουν επώδυνους συμβιβασμούς, σε αντίξοες συνθήκες, με μόνο κριτήριο το δημόσιο συμφέρον.
Από τη στιγμή που αναγνωρίζουν -και γι' αυτό εξελέγησαν- ότι ο δρόμος περνά μέσα από τη συμφωνία με την Ευρώπη, τότε δεν υπάρχει δίλημμα. Αλλωστε ο ίδιος ο κ. Κουβέλης έλεγε προεκλογικά ότι η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει και θα τιμήσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας που περιλαμβάνονται στο δεύτερο Μνημόνιο.
Οι πολίτες που τους ψήφισαν καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Και δεν θα ήθελαν καθόλου να δουν τη ΔΗΜΑΡ να αυτοακυρώνεται και να ακυρώνει ουσιαστικά και την υπόθεση μιας ενιαίας Κεντροαριστεράς επιλέγοντας το «όχι».
Μακάρι όλα αυτά να είναι πρόωρα. Μακάρι -και θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν ακόμα τα περιθώρια- να επιτευχθεί ένας καλός συμβιβασμός και να προχωρήσει η κυβέρνηση. Ακόμα καλύτερα, μακάρι να έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι θα υποχωρήσει η Μέρκελ και ότι η Ευρώπη και η Ευρωζώνη δεν θα μπορούν να αγνοήσουν τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας.
Μακάρι, γιατί διαφορετικά θα αποδειχθεί ότι κάποιοι παίζουν την τύχη της χώρας στα ζάρια!

ΕΘΝΟΣ 26/10/12