Στο ενιαιο μισθολογιο και οι βουλευτες

Οι βουλευτές μας έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της κριτικής τα τελευταία χρόνια- άλλοτε δικαιολογημένα έχοντας δώσει οι ίδιοι τις αφορμές, άλλοτε άδικα με αστήριχτες και αφοριστικές καταγγελίες.  Όπως και να έχει σήμερα, εκείνοι ιδίως που σηκώνουν το βάρος της διάσωσης της οικονομίας, κατηγορούνται ότι ψηφίζουν περικοπές για όλους αλλά προστατεύουν τα δικά τους προνόμια. Ε λοιπόν υπάρχει λύση. Να μπουν και αυτοί -οικειοθελώς- στο ενιαίο μισθολόγιο.

Η άσκηση πολιτικής με συμβολισμούς είναι βέβαια μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση που συχνά οδηγεί στο λαϊκισμό και σε παραλογισμούς. Κι είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε πολιτικούς όπως και δικαστές με μια στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία προκειμένου να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να μη μπαίνουν σε πειρασμούς. Σήμερα ωστόσο είναι έκτακτες οι συνθήκες και προκειμένου να μην γίνει Ιφιγένεια η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία είναι ίσως αναγκαίο να υιοθετήσουμε ριζοσπαστικές λύσεις.

Το καταλαβαίνουν άλλωστε και οι ίδιοι. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει διάφορες περικοπές στις αμοιβές των βουλευτών, με την αδιαφάνεια που επικρατεί γύρω από τα ζητήματα του Κοινοβουλίου ωστόσο και τα διάφορα επιδόματα κανείς δεν πιστεύει ότι έχουν γίνει θυσίες ανάλογες με αυτές που  ζητούνται από τον ελληνικό λαό. Το κλίμα επιβάρυναν φυσικά και οι αποκαλύψεις για τους διορισμούς από πρώην προέδρους του σώματος που έδειξαν στους πολίτες ότι ακόμα και σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο ορισμένοι δεν διστάζουν να προτάξουν το οικογενειακό συμφέρον κι ας πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται. Ας δείξουν λοιπόν μια και καλή ότι συμμετέχουν στην προσπάθεια λαμβάνοντας την υψηλότερη έστω αμοιβή που προβλέπεται για τους δημοσίους υπαλλήλους. Όσο για τα έξοδα του γραφείου τους έτσι κι αλλιώς καλύπτονται από τη Βουλή.

Αν πρόκειται να ασχοληθούν όμως με τέτοια ζητήματα καλό θα ήταν να αντιμετωπίσουν και το ζήτημα των διπλών συντάξεων που αποτελεί μοναδικό –ελληνικό φαντάζομαι- παραλογισμό. Να προσμετρώνται στα συντάξιμα τα χρόνια της βουλευτικής θητείας, με αυξημένο συντελεστή έστω, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ωστόσο γιατί κάποιοι έλληνες χρειάζονται δυο συντάξεις για να ζήσουν.  Άστε που έτσι θα δοθεί και κίνητρο σε ορισμένους βουλευτές να αποκτήσουν επάγγελμα. Και την οικονομική τους ανεξαρτησία θα ενισχύσει και θα βοηθήσει να απαλλαγούμε από τους πολιτικούς του κομματικού σωλήνα. Ξέρετε τώρα…

Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν παρά σταγόνα στον ωκεανό. Και το ζήτημα της αξιοπιστίας των πολιτικών θα χρειαστεί πολύ περισσότερα για να αποκατασταθεί. Στην πραγματικότητα η μισή σχεδόν Ελλάδα πιστεύει ότι υπάρχει μια ελίτ προνομιούχων που γλεντοκόπησε για τρεις δεκαετίες και στέλνει τώρα τον λογαριασμό στους υπόλοιπους. Προφανώς δεν είναι -μόνο- έτσι. Χρειάστηκε να εκτροχιαστούν συνολικά οι κοινωνικές δαπάνες με νόμιμα ή παράνομα μέσα, να ξεχειλώσει το πελατειακό κράτος και να γίνει η φοροδιαφυγή τρόπος ζωής για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί την ανάγκη το πρόγραμμα της λιτότητας να συνοδεύεται από μέτρα διαφάνειας που θα πείθουν τους πολίτες ότι το πάρτι τελείωσε. Κι αυτό θα είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Τους επόμενους μήνες θα ληφθούν πολύ σοβαρές αποφάσεις που σχετίζονται άμεσα με τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Κι όσο και αν είναι απόλυτα κατανοητή η οικονομική σκοπιμότητα που υπηρετούν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι βέβαιο ότι οι καταγγελίες για «λεηλασία» και για «ξεπούλημα» θα δηλητηριάζουν το πολιτικό σκηνικό. Με αυτή την έννοια ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας μπορεί να αποδειχθούν κρίσιμα για την επιτυχία ή όχι της κυβέρνησης. Κι είναι καλύτερα σ αυτά τα ζητήματα να ξεκινάει κανείς από την αυλή του!

ΕΘΝΟΣ 13/09/2012