Η επελαση του παραλογου

Έχετε παρακολουθήσει συζήτηση μεταξύ εκπροσώπων των κομμάτων στην τηλεόραση; Ασφαλώς. Το 90% του χρόνου καταναλώνεται σε περιγραφές για το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Από ψαχνό όμως –προτάσεις δηλαδή- λίγα πράγματα. Κι όταν το κάνουν νιώθει κανείς ότι βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, σε ένα δικό τους πλανήτη.

Χθες το πρωί για παράδειγμα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προσπαθούσε να πείσει τους συνομιλητές του ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δοθεί πραγματική λύση στο ζήτημα της οικονομίας. Κι εκεί που μιλούσαν για τις περικοπές και τις συντάξεις άρχισε να εκθειάζει τη ρώσικη επανάσταση και τα επιτεύγματα της που δεν έχουν εκτιμηθεί δεόντως. Προφανώς από τον αγνώμονα ρωσικό λαό.

Από κοντά και ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός ο οποίος εντόπισε το πρόβλημα όχι γενικά στον καπιταλισμό αλλά στη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επισημαίνοντας ότι από τότε που μπήκαμε στην ΕΟΚ ξεκίνησαν τα προβλήματα.

Εντάξει ότι οι χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα να το δεχθούμε. Ότι το σύστημα κλυδωνίζεται από τη στρεβλή αρχιτεκτονική της Ένωσης –την απουσία δηλαδή θεσμών ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης για την αντιμετώπιση των κρίσεων- να το δεχθούμε κι αυτό.

Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην αναγνωρίσει ότι η Ευρώπη είναι μια όαση ευημερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Κι ότι θα ήταν παραφροσύνη να γυρίσουμε την πλάτη στις τεράστιες κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης ακολουθώντας μια χίμαιρα, μόνο και μόνο επειδή τα κάναμε θάλασσα στη διαχείριση της οικονομίας.

Κι όμως στην Ελλάδα το συζητάμε κι αυτό. Και μπορούμε να μιλάμε για τα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης χωρίς να έχουμε συνείδηση της γελοιότητας.

Θα πείτε βέβαια ότι αυτά είναι πταίσματα. Εδώ έχουμε φτάσει να στέλνουμε στη Βουλή νοσταλγούς του ναζισμού και να επικροτούμε τους τραμπουκισμούς της Χρυσής Αυγής, ο σοσιαλισμός σε πείραξε; Σωστά. Αλλά τότε δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει και η δίωξη του πατέρα παστίτσιου. Μέσα στο γενικότερο θέατρο του παραλόγου στο οποίο ζούμε είναι απόλυτα φυσικό να αυτονομούνται μηχανισμοί του κράτους υιοθετώντας τη δική τους ατζέντα.

Αυτό είναι και το πιο ενοχλητικό. Γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πώς η σύλληψη του 27χρονου –παράλογη και σύμφωνα με έγκυρους νομικούς παράνομη- ήταν μια ακόμα προσπάθεια να εξευμενιστεί ένα συγκεκριμένο ακροατήριο.

Όπως ασφαλώς δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η δίωξη δεν γίνεται επειδή διακωμώδησε τα θεία αλλά επειδή εξευτέλισε τους πάσης φύσεως αγιογδύτες που όλο αυτό τον καιρό καλλιεργούν την θρησκοληψία και τον φανατισμό. Πότε με τα λείψανα που δεν λιώνουν , πότε με τις προφητείες ή τις συνωμοσίες  κατά του ελληνισμού και πότε με τις θαυματουργές θεραπείες συντηρείται ένα κοινό έτοιμο να πιστέψει ότι του σερβίρουν.

Κινδυνεύουμε να γίνουμε Τεχεράνη; Δύσκολα. Τέτοια φαινόμενα έχουμε αντιμετωπίσει ξανά στο παρελθόν. Όμως σήμερα είναι ορατό ένα κλίμα δυσανεξίας στην αντίθετη άποψη και μισαλλοδοξίας. Κι ακόμα και αν δεν φτάσουμε να στέλνουμε στην πυρά τους κάθε είδους αμαρτωλούς, είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα το πληρώσουμε σαν κοινωνία.

Γιατί ήδη έχουμε χάσει τη δυνατότητα νηφάλιου διαλόγου και είναι βέβαιο ότι οι λύσεις που προκρίνουμε είναι αποτέλεσμα του θυμικού και όχι της λογικής!

ΕΘΝΟΣ 27/09/12