Η απειλη της κουρασης

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι τα σκληρά μέτρα αλλά η κούραση. Η δική μας όχι η δική της.  Και δεν μιλάμε βέβαια για αγανακτισμένους ή φανατικούς  για τους οποίους η κρίση  είναι πρόσχημα και άλλοθι αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Αναφερόμαστε στους πολίτες που εκπληρώνουν όσο καλύτερα μπορούν τις υποχρεώσεις τους, βρίσκονται ή έχουν ξεπεράσει τα όρια της αντοχής τους, στήριξαν ενδεχομένως τα μέτρα αλλά ακόμα, δύο χρόνια και πλέον από το πρώτο μνημόνιο, δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ.

Όλες οι προβλέψεις της τρόικας και του υπουργείου των οικονομικών έχουν διαψευστεί επανειλημμένως ,η περίφημη ανάκαμψη μετατίθεται όλο και πιο μακριά στο μέλλον και οι διαβεβαιώσεις του κ. Σαμαρά ότι είναι το τελευταίο πακέτο σκληρών μέτρων ακούγονται σε όλο και πιο πολλούς σαν λέξεις κενές περιεχομένου. Δεν είναι λίγοι όσοι λένε να πάμε στη δραχμή να τελειώνουμε!

Σε αυτή την απογοήτευση ποντάρει η αντιπολίτευση και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο κ. Τσίπρας μπόρεσε να πει μια τόσο προκλητική φράση -καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή- χωρίς να ξεσηκωθούν και οι πέτρες.

Φυσικά υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την αποτυχία του προγράμματος σταθεροποίησης. Οι δικές μας ολιγωρίες είναι η μία πλευρά, η μυωπική εμμονή της Ευρώπης σε μια τόσο βάρβαρη λιτότητα είναι η άλλη.

Αλλά αυτά πια έχουν μικρή σημασία. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να καταφέρουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και να αποφύγουμε μια κατάρρευση που θα μας οδηγήσει πράγματι σε λύσεις Αργεντινής- με το κλείσιμο των τραπεζών, την απώλεια των καταθέσεων  και τις λεηλασίες των σούπερ-μάρκετ από απελπισμένους διαδηλωτές.

Προϋπόθεση είναι να πειστούμε ότι οι θυσίες δεν είναι μάταιες και ότι υπάρχει προοπτική διεξόδου από την κρίση –υπό προϋποθέσεις έστω αλλά πάντως στο ορατό μέλλον. Και για να πειστούμε θέλουμε όλη την αλήθεια, θέλουμε να πάψουν να μας αντιμετωπίζουν σαν μικρά παιδιά.

Θέλουμε να ξέρουμε γιατί ως τώρα έχουμε πέσει έξω, αν φταίνε αλλά και ποιοι φταίνε και φυσικά θέλουμε κάποιοι να κάνουν την  αυτοκριτική τους- το ουδείς αναμάρτητος του πρωθυπουργού ήταν μια καλή αρχή. Να μάθουμε τις αμαρτίες λοιπόν.

Κυρίως όμως θέλουμε να ξέρουμε τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Αυτό το διαρκές κρυφτούλι ο αγώνας υποτίθεται για ήπιες περικοπές και ο εξωραϊσμός των καταστάσεων γίνεται τελικά μπούμερανγκ και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι ακολουθούμε μια πολιτική που δεν πιστεύουμε.

Καλώς η κακώς –και μέχρι σήμερα τα πάει καλύτερα από ότι ίσως φοβόμασταν- ο μόνος που μπορεί λόγω θέσης να το κάνει αυτό αποτελεσματικά είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Κι είναι φυσικό αυτούς τους πρώτους μήνες όταν διεξάγονται οι κρίσιμες συζητήσεις με την τρόικα να είναι απορροφημένος με τις απαραίτητες διεθνείς επαφές. Αρκεί να γνωρίζει ότι η μάχη δεν θα κερδηθεί στις Βρυξέλες αλλά στην Αθήνα! 

Είναι κλασσική ασθένεια των πρωθυπουργών –κι όχι μόνο στην Ελλάδα- να παρασύρονται από τους τεχνοκράτες που τους περιστοιχίζουν και να χάνουν την επαφή με τους πολίτες. Αυτό ισχύει δυο φορές σήμερα καθώς οι διαπραγματεύσεις  στην Ευρώπη είναι εξαντλητικές  και προϋποθέτουν 100% αφοσίωση.

Όμως σήμερα ακριβώς χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό που πρώτα και κύρια θα πείσει τους πολίτες να τον ακολουθήσουν. Έναν πρωθυπουργό που θα μπορέσει να υπερβεί τις ιδεολογικές παρωπίδες και θα εξηγήσει με κατανοητό τρόπο ποια είναι τα πραγματικά διλήμματα και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Αν όμως οι ιδέες κυβερνούν τον κόσμο, όπως είπε ο Κέινς, τότε μόνο αν κερδίσουμε την μάχη των ιδεών θα ξεπεράσουμε και την κρίση!

ΕΘΝΟΣ 10/09/2012