Δικαστη που δικαζες...

Πριν από λίγους μήνες ένας αμερικανός μπασκετμπολίστας που ήρθε να παίξει στην Ελλάδα εξέφραζε την απορία του για την συχνότητα αλλά και την αναποτελεσματικότητα των απεργιών. Στις ΗΠΑ, εξήγησε, απεργούμε σπάνια όταν απεργούμε ωστόσο έχουμε συγκεκριμένα αιτήματα και παλεύουμε σκληρά για να τα πετύχουμε. Στην Ελλάδα αντιθέτως η απεργία έχει γίνει η εύκολη λύση γι αυτό και σπάνια είναι αποτελεσματικές και συστηματικά απαξιώνονται.

Έχουμε για παράδειγμα τις επετειακές απεργίες, συνήθως από τη ΓΣΣΕ, που προβάλουν γενικόλογα αιτήματα και έχουν τον χαρακτήρα της πολιτικής διαμαρτυρίας. Συχνά συνοδεύονται από πορεία και – δυστυχώς- επίσης συχνά καταλήγουν στο κάψιμο του κέντρου της Αθήνας. Αν τις υπολογίσει κανείς μαζί με κάποιες κλαδικές, το μοναδικό χειροπιαστό αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων ως και 3%!

Έχουμε ακόμα τις συνδικαλιστικές απεργίες. Αυτές δηλαδή που τι κηρύσσουν τα σωματεία αλλά δεν ακολουθούν οι εργαζόμενοι. Κλασσικό παράδειγμα τα νοσοκομεία στα οποία συνήθως τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία είναι μονοψήφια.

Πιο αποτελεσματικές μοιάζουν εκ πρώτης όψεως απεργίες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και καταχρηστικές , όταν για παράδειγμα οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες ή όταν οι φαρμακοποιοί στερούν τα φάρμακα από τους ασφαλισμένους.  Αυτές οι απεργίες μπορεί να επιτυγχάνουν κάποιους άμεσους στόχους, προκαλούν όμως αντιδράσεις από την κοινωνία και σε βάθος χρόνου μπορεί να γίνουν μπούμερανγκ.

Ασφαλώς μοναδικές παγκοσμίως και γι αυτό προκλητικές για την κοινωνία ακόμα και όταν τα αιτήματα μπορεί να θεωρηθούν δίκαια, είναι βέβαια οι αμειβόμενες απεργίες. Κατά κύριο λόγο αυτό παρατηρείται στα πανεπιστήμια όπου οι αρμόδιοι φορείς ουδέποτε ενημέρωσαν το υπουργείο για το ποιοι απεργούν αλλά και στην ΕΡΤ που κατάφερε να μην προβάλει καθόλου πρόγραμμα με μόλις 13 να δηλώνουν συμμετοχή στην απεργία!

Από χθες πάντως στη λίστα αυτή θα πρέπει να προσθέσουμε και τις παράνομες απεργίες μετά την απόφαση των δικαστών να κατεβαίνουν από την έδρα μετά την πρώτη ώρα. Δεν έχει καμία σημασία και πάλι αν τα αιτήματα είναι δίκαια – και πολλοί θα αναρωτηθούν αν η απόφασή τους είναι δικαιολογημένη τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια είχαν πάρει αυξήσεις της τάξεως του 50%.

Αντιθέτως έχει μεγάλη σημασία το ότι τόσα χρόνια δεν έχουν κάνει ουσιαστικά τίποτα για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στη δικαιοσύνη με αποτέλεσμα να εκκρεμούν δεκάδες χιλιάδες υποθέσεις και να βρίσκεται διαρκώς υπόλογη η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Καθυστερήσεις που βέβαια πλήττουν βάναυσα κάθε έννοια κράτους δικαίου.

Έχει εξ ίσου μεγάλη σημασία το ότι σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, όταν η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και διακυβεύεται το μέλλον της, οι δικαστές αντί να συμβάλουν στον κατευνασμό υιοθετούν πρακτικές που παραβιάζουν το Σύνταγμα.

Και το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι ιερό; Ασφαλώς. Μόνο που πέρα από τους τύπους υπάρχει και η ουσία. Κι αν σε μια χώρα ο καθένας αποφασίσει να σηκώσει το δικό του μπαϊράκι τότε η Δημοκρατία γίνεται τύπος κενός. Όπως κινδυνεύει να γίνει στην Ελλάδα αν δεν δώσουμε χρόνο να αρχίσει τουλάχιστον να εφαρμόζεται η πολιτική που οι ίδιοι εγκρίναμε πριν από δύο μόλις μήνες.

Η συντήρηση της αβεβαιότητας και της αναταραχής είναι ο πιο σίγουρος τρόπος αυτοκτονίας!

ΕΘΝΟΣ 18/09/2012