Ελιτ για κλαματα 

Πρώτα οι διευκρινίσεις για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι για την παράταση της ύφεσης στην Ελλάδα μεγάλη ευθύνη φέρνει η Ευρώπη και η κ. Μέρκελ με την τιμωρητική λιτότητα που μας επέβαλαν. Όπως είναι απόλυτα σαφές ότι στην διάρκεια της τελευταίας διετίας η Ελλάδα έκανε πολλά για την συμμόρφωση των οικονομικών της, πολύ περισσότερα από όσα της έχουν αναγνωριστεί. Από εκεί και πέρα ωστόσο θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει το τέλειο παράδειγμα προς αποφυγήν! Κι αντί να ομονοήσουμε για να κάνουμε μια στοιχειωδώς συλλογική προσπάθεια και να λύσουμε μετά τις διαφωνίες μας κάνουμε ότι μπορούμε για να προβάλουμε την εικόνα μιας σπαρασσόμενης κοινωνίας και ενός αναξιόπιστου κράτους.

Ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2011 ψηφίζουμε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τον Ιούλιο στη Σύνοδο Κορυφής εγκρίνεται πρόσθετη χρηματοδότηση για την Ελλάδα με 109 δισεκατομμύρια , παράταση της εξόφλησης του χρέους και λαμβάνεται απόφαση για κούρεμα των ομολόγων. Χαρές και πανηγύρια. Δεν κλείνει καλά καλά μήνας όμως και στέλνουμε την τρόικα σπίτι της- θυμάστε τότε που ο κ. Βενιζέλος διέκοψε τις διαπραγματεύσεις. Κρίση στις σχέσεις με την Ευρώπη, καθυστέρηση της δόσης -που σημαίνει πρόσθετη ύφεση- και νέος γύρος διαπραγματεύσεων. Νέα Σύνοδος Κορυφής τον Οκτώβριο. Η βοήθεια αυξάνεται και φτάνει τα 130 δισεκατομμύρια και το κούρεμα στο 50%. Ξανά χαρές και πανηγύρια. Λίγες ημέρες αργότερα όμως ανακοινώνεται το δημοψήφισμα. Νέα Κρίση με την Ευρώπη, ημιλιπόθυμοι Μέρκελ και Σαρκοζί κι από το δόξα τω θεώ στο βόηθα Ευρώπη- πάλι. Νέα Καθυστέρηση στη δόση, πρόσθετη ύφεση και νέες διαπραγματεύσεις με κυβέρνηση Παπαδήμου. Νέα συμφωνία, άντε ξανά χαρές και πανηγύρια αλλά Στοπ! Εκλογές και ξανά εκλογές! Νέα καθυστέρηση της δόσης, οι Τράπεζες μπαίνουν στην εντατική, νέα  ύφεση, νέες διαπραγματεύσεις και ελπίζουμε ότι επιτέλους τώρα θα ξεκινήσουμε, θα έρθουν τα 31.5 δισεκατομμύρια και  θα επιστρέψει ένα κλίμα σχετικής σταθερότητας ώστε να μπορέσει η οικονομία να κινηθεί λίγο. Εν τω μεταξύ η ανεργία πάει από ρεκόρ σε ρεκόρ. Ακόμα και στην τουριστική περίοδο βλέπετε είχαμε κατεβάσει ρολά!

Αυτή όμως είναι η μια πλευρά μόνο της εικόνας. Γιατί την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά οι ευρωπαίοι βλέπουν ένα πολιτικό σύστημα σε πλήρη αποσταθεροποίηση και μια κοινωνία ζωσμένη στ άρματα. Και ως προς μεν την αριστερά θα μπορούσε να πει κανείς τι άλλο περιμένατε; Η στάση της ωστόσο δεν περιορίζεται στη διαφωνία αλλά στην πριμοδότηση ενός κινήματος «ανυπακοής» και «αντίστασης» στον δημόσιο τομέα που έχει παραλυτικές επιπτώσεις και στην οικονομία. Η αδυναμία αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και η αυξημένη παραβατικότητα σχετίζονται άμεσα με αυτά τα φαινόμενα.

Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, έκπληκτοι οι ευρωπαίοι παρακολουθούσαν τον κ. Σαμαρά, ακόμα και όταν συμφώνησε για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, να υιοθετεί θέσεις που όχι μόνο έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την υποτιθέμενη φιλοσοφία του κόμματος του αλλά στερούνταν και στοιχειώδους οικονομικής λογικής. Το ότι σήμερα έχει πραγματοποιήσει στροφή 180 μοιρών απλώς αποδεικνύει πόσο μυωπική στρατηγική είχε υιοθετήσει αλλά και πόσο εθισμένοι είμαστε ως χώρα στην αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Κάτι ξέρει και το ΠΑΣΟΚ από αυτό.

Όμως το πραγματικό παράδοξο βρίσκεται στην κοινωνία. Εκεί στην πρωτοπορία των «κοινωνικών αγώνων» για την προστασία των εισοδημάτων τους δεν βρίσκονται οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι αλλά η «ελίτ» της χώρας. Οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί, οι δικηγόροι, συντηρούν ένα κλίμα διαρκούς αμφισβήτησης και αναταραχής. Όχι ότι δεν έχουν και δίκαια αιτήματα ορισμένοι από αυτούς. Θα περίμενε κανείς ωστόσο ότι σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα οι κοινωνικές ομάδες που έχουν κατά τεκμήριο το μεγαλύτερο κύρος, αυτοί που θα τους θεωρούσαμε στυλοβάτες της Δημοκρατίας μας θα επιδείκνυαν αυτοσυγκράτηση και υπευθυνότητα. Ότι θα αποτελούσαν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Στην Ελλάδα ωστόσο φαίνεται ότι αυτές είναι πια απαγορευμένες έννοιες. Σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει ότι η κάθε επαγγελματική ομάδα δεν ενδιαφέρεται τόσο για τις απολαβές της όσο για τα συγκεκριμένα προνόμια που θεωρεί ότι έχει. Διαφορετικά θα κατανοούσε ενδεχομένως πώς όλα αυτά τα προνόμια δεν θα έχουν την παραμικρή σημασία αν αύριο η οικονομία καταρρεύσει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι μεγαλύτερες μάχες δόθηκαν και ίσως θα ξαναδοθούν όχι τόσο ή πάντως όχι μόνο για τις αμοιβές όσο εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Της απελευθέρωσης δηλαδή των επαγγελμάτων ή της θεσμοθέτησης της αξιολόγησης.

Με αυτά τα δεδομένα δεν θα πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ότι μόνο στην  Ελλάδα η ύφεση πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις και μόνο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να μην μπορούμε να δούμε φως στην άκρη του τούνελ. Και βέβαια μόνο στην Ελλάδα η κρίση πήρε τον χαρακτήρα της συνολικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος. Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχθούμε ότι έχουμε φτιάξει μια δυσλειτουργική Δημοκρατία.

Η περίοδος μετά την μεταπολίτευση υπήρξε πράγματι η καλύτερη στη νεώτερη ιστορία μας είναι όμως φανερό ότι σήμερα χρειαζόμαστε ένα νέο κύμα μεταρρυθμίσεων αν πρόκειται να σταθούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μεταρρυθμίσεις στην οικονομία αλλά και μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό μας σύστημα. Γιατί αν πράγματι οι πολιτικοί μας έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για το ότι φτάσαμε ως εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς τους εκλέξαμε και το σύστημα μέσα στο οποίο κινήθηκαν πριμοδότησε όσους είχαν αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις!

ΕΘΝΟΣ 17/09/2012