Ωρα να ανησυχησουμε 

Δεν ξέρω αν ο κ. Μεϊμαράκης γνώριζε τις καταγγελίες εδώ και καιρό και δεν αντέδρασε. Ούτε πολύ περισσότερο μπορώ να πω αν είναι -και σε ποιον βαθμό- μπλεγμένος σ' αυτή την περίεργη ιστορία. Μια τόσο σοβαρή υπόθεση, ωστόσο, εναντίον ενός κορυφαίου πολιτικού, που παραμένει στα συρτάρια για δύο και πλέον χρόνια, χωρίς να διαλευκανθεί, είναι εκ των πραγμάτων ένας εκβιασμός εν αναμονή!

Το ότι διαρρέει την ώρα που κορυφώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα μπορεί να οφείλεται σε σκοπιμότητα, μπορεί φυσικά και να είναι τυχαίο. Είτε κάποιοι ενδιαφέρονται να στήσουν ένα νέο '89 είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι αυτήν τη φορά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος θα την πληρώσουμε ακριβά όλοι. Και δεν μπορεί να εξαρτώμεθα ούτε από κάποιους που θέλουν με το αζημίωτο να ανακατανείμουν το σύστημα εξουσίας ούτε ασφαλώς από την τύχη!
Προφανώς άλλος δρόμος από την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη διαλεύκανση της υπόθεσης δεν υπάρχει. Γρήγορη και αξιόπιστη, γιατί δεν πρέπει να μείνει η παραμικρή σκιά. Δεν φτάνει όμως. Γιατί μαζί με το ξεκαθάρισμα των σκανδάλων η κυβέρνηση οφείλει να ενισχύσει και την αξιοπιστία της. Και είναι καιρός τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης να σοβαρευτούν και να καταλάβουν πως είτε θα πετύχουν όλοι μαζί είτε θα βουλιάξουν το καθένα ξεχωριστά.
Στα πρώτα της βήματα η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Εδειχνε αποφασισμένη να υλοποιήσει αυτό για το οποίο κυρίως εκλέχτηκε, να κλείσει δηλαδή συμφωνία με την τρόικα και να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Προσπαθώντας να εξηγήσει την τόσο εντυπωσιακή μεταστροφή, άσπονδος φίλος του μέσα από τη Νέα Δημοκρατία έλεγε ότι είναι η πρώτη φορά που το εθνικό συμφέρον συμπίπτει με το προσωπικό συμφέρον του κ. Σαμαρά. Ας είναι κι έτσι.
Όλα τα θαύματα, όμως, κρατάνε τρεις ημέρες. Και ήδη η εικόνα που παρουσιάζουν οι τρεις εταίροι είναι επιεικώς απαράδεκτη. Ωρες ώρες θυμίζουν περιφερόμενο θίασο, με τον έναν ή τον άλλον βουλευτή να αφήνει αιχμές είτε ότι ο αρμόδιος υπουργός δεν διαπραγματεύεται καλά, είτε ότι δεν τους ενημερώνει, είτε ότι δεν θα ψηφίσουν το τάδε ή το δείνα «άδικο» μέτρο.
Το αστείο είναι ότι όλοι τους, την ίδια στιγμή, εκθειάζουν την κυβέρνηση Μόντι - πάντα οι έξω τα κάνουν καλύτερα. Οι Ιταλοί που τη στηρίζουν, ωστόσο, την έχουν αφήσει να κάνει τη δουλειά της. Δεν βγαίνουν να την υπονομεύουν κάθε τόσο. Εδώ, όπως και στην κυβέρνηση Παπαδήμου, έτσι και τώρα, ορισμένοι μοιάζει να φοβούνται μήπως πετύχει. Απλώς εναλλάσσονται στους ρόλους!
Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι στις κατ' ιδίαν συζητήσεις διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να βάλουν σε αμφισβήτηση την κυβέρνηση και η συμφωνία με την τρόικα θα ολοκληρωθεί εγκαίρως, ώστε να εγκριθούν τα 31,5 δισ. τον Οκτώβριο.
Σαν να μηΝ καταλαβαίνουν ότι έτσι το μόνο που κάνουμε είναι να προκαλούμε την τύχη μας. Και, φυσικά, να επιβεβαιώνουμε τις αμφιβολίες των Ευρωπαίων για το κατά πόσον το πολιτικό μας σύστημα είναι ικανό να προχωρήσει στις αλλαγές και στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ή αποτελούμε μια «χαμένη υπόθεση».
Κι όλα αυτά την ώρα που ξέρουν όλοι πως αν χαθεί ο Οκτώβριος, αν το πακέτο πάει για μετά τις αμερικανικές εκλογές, τότε βάζουμε πάνω από το κεφάλι μας μια δυνητικά καταστροφική αβεβαιότητα.
αλλωστε βλέπουμε ότι παρά τα καλά λόγια οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ όχι μόνο εμμένουν στη σκληρή στάση τους, αλλά δείχνουν και να μη βιάζονται καθόλου!

ΕΘΝΟΣ 26/09/12