Χρυση Αυγη και αριστερα

Την έκρηξη του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δ. Παπαδημούλη προκάλεσε η κριτική του ΠΑΣΟΚ για τις ευθύνες που έχει η αριστερά σχετικά με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.  Και χαρακτήρισε την κριτική του κ.Φ. Σαχινίδη  «προσβολή» στην αλήθεια , την ιστορία και τους αντιφασιστικούς αγώνες της αριστεράς.

Και ως προς μεν τους αγώνες ασφαλώς έχει δίκιο, Η αριστερά -όταν δεν εξομοίωνε τους σοσιαλ-φασίστες με τους φασίστες- αντιπροσώπευε πάντα το άλλο πόλο της ακροδεξιάς. Η ιστορία όμως κρύβει ορισμένες φορές και εκπλήξεις. Όπως για παράδειγμα στη Μασσαλία όπου ολόκληρες οργανώσεις του κομμουνιστικού κόμματος πέρασαν στο ακροδεξιό μέτωπο του Λεπέν ή στην Ιταλία όπου ανάλογα φαινόμενα παρατηρήθηκαν με την Λίγκα του Βορά.

Κανείς φυσικά δεν έχει την πρόθεση να συγκρίνει τον Μιχαλολιάκο μα τον Τσίπρα. Και είναι σαφές ότι ο φασισμός και η αριστερά ανήκουν σε απόλυτα διακριτές πολιτικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές παραδόσεις. Είτε αρέσει είτε όχι η αριστερά αποτελεί και αυτή παιδί του διαφωτισμού.Γι αυτό και η συμπερίληψη της -καταχρηστικά ίσως για ορισμένες συνιστώσες της- στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη». Από εκεί άλλωστε πηγάζουν και οι διαμετρικά αντίθετες θέσεις που έχουν οι δύο χώροι στο ζήτημα των μεταναστών ή σε κοινωνικά ζητήματα όπως οι ομοφυλόφιλοι.

Δεν μπορεί κανείς ωστόσο να μη σημειώσει μια σειρά από ζητήματα στα οποία οι πολιτικές θέσεις των δυο χώρων παρουσιάζουν ηχηρές συμπτώσεις. Η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση και η υιοθέτηση ενός οικονομικού εθνικισμού για παράδειγμα όπως και η αντίθεση στη φιλελευθεροποίηση της αγοράς. Η κριτική για τη «σαπίλα» του συστήματος, τις διεφθαρμένες ελίτ ή τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Ακόμα και ως προς τη βία η ανοχή της αριστεράς -αν όχι η ενεργός συμμετοχή- σε προπηλακισμούς πολιτικών ή  εντοιχισμούς καθηγητών, όπως βέβαια και η λογική της «επαναστατικής» βίας που μεταφράζεται σε διαφόρων ειδών «αντίσταση» και «κοινωνική ανυπακοή», φέρνουν τις πρακτικές των δύο πλευρών επικίνδυνα κοντά.

Η αριστερά και η ακροδεξιά  όμως συμμερίζονται και κάτι ακόμα, πολύ πιο ουσιαστικό: την περιφρόνηση προς το «σύστημα», προς τον τύπο αλλά και την ουσία της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας. Πόσες φορές η αριστερά δεν έχει αμφισβητήσει την «νομιμοποίηση» της κυβέρνησης να πάρει αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί; Και πόσες φορές δεν μας έχουν εξηγήσει  ότι η αληθινή νομιμοποίηση δεν προκύπτει από τη Βουλή αλλά από τους «κοινωνικούς αγώνες» στους δρόμους και τα πεζοδρόμια;

Μέχρι σήμερα, αυτή η κριτική ήταν απόλυτα μειοψηφική στην ελληνική κοινωνία. Όχι πια. Σ αυτό προφανώς έχει παίξει ρόλο καταλύτη η οικονομική κρίση. Δεν ευθύνεται μόνον αυτή όμως. Γιατί πρέπει να ομολογήσουμε ότι πράγματι έχουμε δημιουργήσει ένα προβληματικό κράτος και μια δυσλειτουργική δημοκρατία. Το βλέπει κανείς παντού: στις εφορίες, στο πανεπιστήμιο, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, στην ασφάλεια, στο κέντρο της Αθήνας ή στο λιμάνι της Πάτρας, στα σχολεία, στα δικαστήρια και βέβαια στη Βουλή και στην ποιότητα του δημόσιου διαλόγου.

Όλα αυτά δεν τα προκάλεσε η κρίση. Προϋπήρχαν και μεγεθύνθηκαν. Και αν θέλουμε να αποφύγουμε περίπλοκες κοινωνιολογικές θεωρίες, εξηγούν πάρα πολύ καλά γιατί με τόση ευκολία τόσες χιλιάδες έλληνες γυρίζουν την πλάτη τους στη Δημοκρατία.   

Αν εκεί βρίσκεται το πρόβλημα τότε εκεί είναι και η λύση. Κι αν η αριστερά θέλει να συμβάλει  στην επίλυση του τότε ας βοηθήσει να γίνουν το κράτος και η Δημοκρατία μας λειτουργικά.

Α, και την επόμενη φορά που κάποιος θα πετάξει γιαούρτι, αντί να το χαρακτηρίσουν δροσιστικό, ας σκεφτούν σε ποιανού τη μούρη πέφτει!

ΕΘΝΟΣ 15/09/2012