Δεν πληρώνω δεν πληρώνω...

Λοιπόν να το πούμε μια και καλή: αυξήσεις στα εισιτήρια δεν πληρώνουμε(1). Ας βρούνε άλλο τρόπο να καλύψουν τα ελλείμματα. Όποιον νομίζουν. Πάντως όχι να επιβάλλουν σε όσους καταβάλλουν το αντίτιμο να σηκώσουν το βάρος για όσους δεν πληρώνουν.

Μην παρεξηγηθούμε. Καμιά σχέση δεν έχω με το κίνημα «δεν πληρώνω». Και την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Εθνική οδό μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν είδα έναν νεαρό να κατεβαίνει από ένα τζιπ άνω των 2.000 κυβικών και να σηκώνει τη μπάρα. Την προηγούμενη φορά με είχε προπηλακίσει μια ομάδα «ακτιβιστών» επειδή επέμενα να πληρώσω ενώ εκείνοι είχαν καταλάβει- ανενόχλητοι- τα διόδια.

Από το σημείο αυτό όμως ως το να ανεχόμαστε την ολιγωρία των αρμοδίων να προστατεύσουν στοιχειωδώς  το δημόσιο συμφέρον η απόσταση είναι μεγάλη. Γιατί τι έκαναν τόσα χρόνια που γνωρίζουν το πρόβλημα; Τίποτα. Κι είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μόνοι εμείς σε ολόκληρο τον κόσμο αποφασίσαμε ότι στο μετρό δεν θα βάλουμε μπάρες ούτε θα ελέγχονται τα εισιτήρια στα λεωφορεία. Προφανώς γιατί στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη οι πολίτες διάγουν τον καθημερινό τους βίο σε συνθήκες ηθικής ανάτασης.

Απλώς αύξησαν την τιμή λοιπόν στο 1.40 και κατάφεραν βέβαια να κάνουν  τα πράγματα χειρότερα. Ε λοιπόν το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Ακόμα λιγότεροι επιβάτες θα πληρώνουν εισιτήριο και σε λίγο θα ζητάνε νέα αύξηση της τιμής.

Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας θεωρεί πως το κράτος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του κι έτσι κι αυτοί αισθάνονται ηθικά δικαιωμένοι να μην ανταποκρίνονται στις δικές τους. Από την εφορία «που μας κλέβει» ως τους δημοσίους υπαλλήλους που «δουλεύουμε για όσο μας πληρώνουνε». Το είδαμε ακόμα και σε πανό αστυνομικών: «μειώσεις μισθών εσείς, λευκή απεργία εμείς» !

Όταν επιχειρήσεις να μπεις σε διάλογο με όσους έχουν τέτοιες απόψεις υπάρχει πάντοτε έτοιμη απάντηση ή αν θέλετε δικαιολογία: ας ξεκινήσουν από ψηλά και μετά να έρθουν σε μας, ας είναι αυτοί εντάξει για να είμαστε κι εμείς.

Το ότι αυτό δημιουργεί φαύλο κύκλο δεν χρειάζεται να το επισημάνει κανείς, είναι αυτονόητο. Αυτή τη φορά όμως κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε ένα πολύ σοβαρότερο φαινόμενο. Την πλήρη αδυναμία του κράτους να λειτουργήσει και την ουσιαστική κατάργηση της κεντρικής εξουσίας. Με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όχι μόνο για το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση αλλά και για την αντιμετώπιση στοιχειωδών προβλημάτων της καθημερινότητας.

Πολλοί σχολιαστές έχουν αναζητήσει κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά πίσω από αυτή τη στάση, ότι δηλαδή κρυβόμαστε πίσω από την επίκληση συλλογικών  ευθυνών και αρνούμαστε να δούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας πράξεων .

Μπορεί να είναι κι έτσι. Ενδεχομένως όμως στην πραγματικότητα να μη θέλουμε να αλλάξει τίποτα. Ενδεχομένως να κρυβόμαστε πίσω από το «να μπει κάποιος μεγαλόσχημος φυλακή» απλώς και μόνο για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.

Γιατί βέβαια συνήθως όσοι δηλώνουν αγανακτισμένοι είναι και οι πρώτοι που αντιδρούν σε όποια αλλαγή και αν επιχειρείται.  

(1) Φυσικά το δεν πληρώνουμε τις αυξήσεις είναι απλώς σχήμα λόγου. Αν γίνουν θα τις πληρώσουμε και πάλι, με πολύ θυμό όμως!

ΕΘΝΟΣ 18/09/2012