Μηδενική ανοχή στους χούλιγκαν

Eπιτέλους ένας υπουργός που, μετά τα άθλια επεισόδια στον τελικό του Κυπέλλου στο μπάσκετ, δεν θεωρεί ότι η αστυνομία έκανε καλά τη δουλειά της και αντιθέτως αναζητά ευθύνες από τους αξιωματικούς που ήταν στο γήπεδο. Μακάρι να αναλαμβάναμε όλοι σε αυτόν τον τόπο την ευθύνη για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια η ολιγωρία της αστυνομίας ήταν εμφανής ακόμη και στον τελευταίο τηλεθεατή. Και δεν ήταν μόνο οι φωτοβολίδες και τα κάθε είδους πυρομαχικά που πέρασαν με τις γνωστές μεθόδους παρά τον υποτιθέμενο έλεγχο. Ηταν και η εικόνα κάποιων χούλιγκαν σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα μέσα στο «παρκέ» και μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, τους οποίους, αντί να συλλάβουν, περιορίζονταν απλώς να τους οδηγούν πίσω στην εξέδρα!
Ομως η έρευνα για τις ευθύνες της ΕΛ.ΑΣ. δεν επαρκεί. Οταν ένας ανάλογος τελικός μεταξύ των δύο ομάδων είχε γίνει στο Βερολίνο, η εκεί αστυνομία είχε προειδοποιήσει ότι αν χρειαστεί θα συλλάβει -τρόπος του λέγειν- όλη την εξέδρα. Και οι φίλαθλοι παρακολούθησαν το ματς σαν αρσακειάδες. Το ίδιο θέλουμε και εδώ.
Οι σκηνές από την τηλεόραση και οι φωτογραφίες υπάρχουν. Οπως συνελήφθησαν οι δύο, να αναζητήσει η αστυνομία και τους υπόλοιπους που έκαναν τα επεισόδια, τουλάχιστον να μην τους επιτραπεί ξανά να πατήσουν στο γήπεδο. Η νομοθεσία για την επιβολή τέτοιων ποινών υπάρχει, αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει ξεχαστεί και έχει πάψει να εφαρμόζεται. Λες και μας έχουν καταραστεί να μην κάνουμε τίποτα με συνέπεια και συνέχεια.
Το παράδειγμα το έχει δώσει αυτή τη φορά η αγγλική αστυνομία -σε σοβαρότερα επεισόδια είναι η αλήθεια- που αναζήτησε έναν έναν τους δράστες, ακόμα και αν χρειάστηκε να περάσουν μήνες έως ότου τους εντοπίσει. Στη δική μας περίπτωση όλοι αυτοί οι οπαδοί είναι γνωστοί και τους γνωρίζουν και οι υπεύθυνοι των ομάδων που τους έδωσαν τα εισιτήρια.
Οι οποίοι βέβαια -οι υπεύθυνοι των ομάδων- θα πρέπει και αυτοί να αρχίσουν να λογοδοτούν γιατί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αλυσίδας που διαβρώνει τον αθλητισμό, αλλά και συμβάλλει στη γενίκευση της ανομίας. Ισως είναι καιρός να ξυπνήσει και ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού.
Αυτή η γενίκευση της ανομίας πάντως είναι και το πιο σοβαρό πρόβλημα. Γιατί έχουμε καταντήσει μια χώρα όπου μια σειρά από δημόσιες εκδηλώσεις δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη μαζική παρουσία της αστυνομίας. Αθλητικοί αγώνες, μουσικές συναυλίες, διαδηλώσεις, πολιτικές συγκεντρώσεις είναι δυνατόν ανά πάσα στιγμή να εκτραπούν σε εκδηλώσεις βίας. Μια γενικευμένη αντικοινωνικότητα, σαν σαράκι που μας τρώει τα σωθικά, η οποία ασφαλώς προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης και απλώς κατά περίσταση επενδύεται με κάθε είδους ιδεολογικές ασυναρτησίες.
Κατά καιρούς οι αστυνομικοί έχουν διαμαρτυρηθεί επισημαίνοντας, σωστά, ότι δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους κοινωνικά προβλήματα.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, είναι σαφές ότι όλοι μας παρακολουθούμε αυτά τα φαινόμενα με αμηχανία. Από θεωρίες και ερμηνείες μπορεί να έχουμε περίσσευμα, στην πράξη ωστόσο κανείς δεν έχει να προτείνει συγκεκριμένα πράγματα - ούτε άλλωστε υπάρχουν εύκολες λύσεις.
ΕΩς τότε, έως ότου δηλαδή καταφέρουμε να εξαντλήσουμε τα αποθέματα βίας και θυμού που φαίνεται να κινητοποιούν πολλούς συμπολίτες μας, η μόνη λύση είναι η μηδενική ανοχή στην παραβίαση των νόμων. Μόνο που για να είναι πειστική, πρέπει να ισχύει προς όλες τις κατευθύνσεις!

ΕΘΝΟΣ 13/2/13