Βόμβες και στρακαστρούκες...

Πριν από μερικές εβδομάδες, λίγη ώρα μετά τους πυροβολισμούς με καλάσνικοφ που είχαν στόχο το γραφείο του πρωθυπουργού στη Νέα Δημοκρατία, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας είχε τηλεφωνήσει για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον κ. Σαμαρά. Ηταν μια εκδήλωση αβροφροσύνης αλλά και μια έμπρακτη και ηχηρή αποδοκιμασία των τρομοκρατικών ενεργειών ανεξαρτήτως του χώρου από όπου προέρχονται.
Το κλίμα της διαφαινόμενης ομοψυχίας, όμως, δεν κράτησε για πολύ. Είχαν περάσει λίγες ώρες μόνο όταν ο κ. Μανώλης Γλέζος, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε ότι η επίθεση έγινε από «φίλιες» προς τη Νέα Δημοκρατία δυνάμεις προκαλώντας πολιτική θύελλα. Προχθές ο κ. Α. Τσίπρας έκανε στροφή 180 μοιρών και προσχώρησε επίσημα στη θέση του κ. Μ. Γλέζου.
Το έκανε σε μία ομιλία του στο «Ακροπόλ» υπό τον μάλλον άχρωμο και πάντως παραπλανητικό τίτλο «Δημοκρατία, δικαιοσύνη και Κοινωνική Αλληλεγγύη». Ηταν μία ομιλία στη διάρκεια της οποίας ανέπτυξε, για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένα, τη θεωρία του κόμματος για τη «στρατηγική της έντασης» που υποτίθεται ότι ακολουθεί η κυβέρνηση.
Ο χαρακτηρισμός στους μη μυημένους θα μπορούσε να ακούγεται και αθώος: το Μαξίμου ανεβάζει την «ένταση» της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αλλά βέβαια δεν πρόκειται γι' αυτό. Ο κ. Τσίπρας, σαν σε εικονική πραγματικότητα, ανακάλυψε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εκτροπής που έχει στόχο να πλήξει τη δημοκρατική νομιμότητα. Κατά την εκδοχή του, ζούμε σε ένα καθεστώς «οιονεί? έκτακτης ανάγκης», μια κοινοβουλευτική χούντα στην οποία αμφισβητείται η ίδια η «αστική» δημοκρατία. Καθόλου τυχαία, ξεκίνησε αναφερόμενος στη βομβιστική επίθεση από ακροδεξιούς στην Πιάτσα Φοντάνα το 1969 στο Μιλάνο, που είχε 17 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.
Με την επίθεση αυτή εγκαινιάστηκαν τα «σιδερένια χρόνια» της Ιταλίας, που κράτησαν περίπου έως το 1980. Στη διάρκεια της δεκαετίας έγιναν πάνω από δέκα χιλιάδες τρομοκρατικές επιθέσεις, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Ηταν μια ένοπλη αντιπαράθεση φασιστών με ακροαριστερούς στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν μυστικές υπηρεσίες ?και η CIA? με στόχο να παρεμποδίσουν την άνοδο του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην εξουσία. Ηταν η κορύφωση του ψυχρού πολέμου.
Κατά τον κ. Τσίπρα, το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Δένδιας ακολουθούν τις πρακτικές του τότε Ιταλού υπουργού Εσωτερικών Φρ. Κοσίγκα και του ιταλικού βαθέος κράτους με σκοπό να πλήξουν τη Δημοκρατία και να εμποδίσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία μάλιστα για το τι σημαίνουν αυτές οι πρακτικές, ο κ. Τσίπρας τις συνέδεσε ευθέως με την πυρπόληση της γερμανικής Βουλής το 1933 και την αξιοποίησή της από τον Χίτλερ για να βγάλει στην παρανομία το Κομμουνιστικό Κόμμα και να στείλει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χιλιάδες κομμουνιστές! Και βέβαια τις συσχέτισε με τις δικές μας προβοκάτσιες, τον «Ασπίδα» αλλά και τη βομβιστική επίθεση στον Γοργοπόταμο το '60.
Η Χρυσή Αυγή, η Αστυνομία αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχουν ο καθένας τον δικό του «ρόλο» σ' αυτήν τη στρατηγική της βίας, καθώς και διάφοροι «μικροί Γκέμπελς» και φυσικά τα «μίντια» που αποτελούν το «αβγό του φιδιού». Στόχος όλων, η τυφλή πολιτική βία, για την οποία βέβαια την ευθύνη, μέσα από προβοκάτσιες, θα τη φορτωθεί η Αριστερά.
Το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν στον ΣΥΡΙΖΑ τα πιστεύουν πραγματικά όλα αυτά. Γιατί βέβαια μπορεί να διαφωνεί κανείς όσο θέλει με το ύφος της εξουσίας, τις ανακοινώσεις του κ. Κεδίκογλου, την πολιτική του κ. Δένδια ή τη συμπεριφορά της Αστυνομίας. Είναι, όμως, τελείως διαφορετικό το να πιστεύει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια τέτοιας έκτασης συνωμοσία και μάλιστα με τον σχεδιασμό και την καθοδήγηση του Μαξίμου και του αρμόδιου υπουργού. Κι έχουν, άραγε, κάποια στοιχεία; Ή προκύπτουν όλα αυτά από την εκκένωση της «βίλας Αμαλία» και τη ληστεία των «Πυρήνων της φωτιάς» στο Βελβεντό; Προβοκάτσια της κυβέρνησης ήταν κι αυτή;
Και ο ξένος παράγοντας; Είναι, άραγε, συνένοχοι οι Γερμανοί στην προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη και να επιβάλουν την «κατοχική» κυβέρνηση στην Ελλάδα; Αν ναι, πώς συμβιβάζεται αυτό με την εικόνα του καλού παιδιού που τόσο επιμελώς καλλιέργησε ο κ. Τσί­πρας στη συνάντησή του με τον κ. Σόιμπλε; Ή μήπως αυτή η αιφνίδια έκρηξη αδιαλλαξίας είναι απλώς μια εσωκομματική πιρουέτα, η απάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στις επικρίσεις που δέχθηκε για τα ταξίδια του και την εικόνα της «κυβερνησιμότητας» που προέβαλε για το κόμμα;
Ο,τι κι αν ισχύει, το βέβαιο είναι ότι ο κ. Τσίπρας προκαλεί την τύχη - τη δική του αλλά και τη δική μας. Γιατί, μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής, αντί να συμβάλει στη δημιουργία ενός κοινού πλαισίου συναντίληψης και συμπεριφοράς με τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, προτιμά τη διασπαστική καταγγελία, προσπαθώντας μάλιστα να τα ταυτίσει με τη Χρυσή Αυγή. Τι Πλαστήρας τι Παπάγος σε μεταμοντέρνα εκδοχή. Αλλά, τότε, ποιος τροφοδοτεί την Ακροδεξιά και ποιος καλλιεργεί την ένταση;
Για την ιστορία αξίζει να θυμηθούμε την πολιτική που ακολούθησε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα εκείνη την εποχή. Το οποίο, διά του ηγέτη του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, υποστήριξε την ανάγκη ενός «ιστορικού συμβιβασμού» με τη Χριστιανοδημοκρατία, που είχε ως στόχο ακριβώς την προστασία της Δημοκρατίας και τη διασφάλιση ομαλών πολιτικών εξελίξεων. Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο να αποδεχθεί ακόμα και την πολιτική της συγκράτησης των μισθών προκειμένου να ξεπεράσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ιταλικές επιχειρήσεις.
Αλλά, βέβαια, γιατί πράγμα μιλάμε; Για τον κ. Τσίπρα και τους περισσότερους συνεργάτες του ο Μπερλινγκουέρ δεν μπορεί παρά να είναι ένας ταξικός προδότης. Για άλλους, πάλι, το λαϊκιστικό μόρφωμα στο οποίο εξελίσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την παραμικρή σχέση με την παράδοση της ευρωπαϊκής Αριστεράς!

ΕΘΝΟΣ 17/2/13