Επίταξη διά πάσαν νόσον;

Με όλο τον κίνδυνο της παρεξήγησης έχω την εντύπωση ότι στην απεργία των ναυτεργατών η επιστράτευση τους βόλεψε όλους. Την κυβέρνηση, γιατί έλυσε ένα πρόβλημα που προκαλούσε κοινωνική αναστάτωση και οικονομική αιμορραγία στα νησιά. Την αντιπολίτευση, γιατί μπορεί τώρα να καταγγείλει την κυβέρνηση για την αντεργατική της στάση. Αλλά και τους εργαζόμενους που απαλλάχτηκαν από μια αδιέξοδη κινητοποίηση.
Οχι ότι δεν είχαν δίκαια αιτήματα. Είναι ντροπή να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε κινητοποιήσεις για να πάρουν τους μισθούς που τους χρωστάνε. Ομως όσοι εργάζονται για να ζήσουν -δεν είναι, δηλαδή, επαγγελματικά στελέχη- έχουν ταυτόχρονα και συνείδηση της πραγματικότητας.
Πρώτον ότι στο τέλος του μήνα έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς. Και δεν πετάς με τόση ευκολία 6 μεροκάματα. Δεύτερον ότι και οι ναυτιλιακές εταιρείες αντιμετωπίζουν σήμερα πρόβλημα ύπαρξης με συσσωρευμένες ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Σίγουρα, κάποιοι εφοπλιστές λειτουργούν πειρατικά και λυμαίνονται τις επιδοτήσεις. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι με τα σημερινά δεδομένα, ένας ακτοπλόος που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν βγαίνει οικονομικά. Και οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι στην εποχή μας, όταν ακόμα και η Κούβα απολύει 500.000 δημοσίους υπαλλήλους, δεν υπάρχει κανείς που θα μπορεί να χρηματοδοτεί επ' άπειρον ελλείμματα.
Κατανοούν έτσι την ανάγκη ουσιαστικού διαλόγου και μετριοπάθειας προκειμένου να βρεθεί λύση και να προστατέψουν τις θέσεις εργασίας. Αλλωστε, η γραμμή Πάτρας-Αγκόνας αποτελεί διαρκή υπενθύμιση για το πώς ένας κλάδος μπορεί να οδηγηθεί σε οικονομική καταστροφή και να παραδοθεί στους ανταγωνιστές του - στην προκειμένη περίπτωση τα καράβια με ιταλική σημαία. Με αυτή την έννοια δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι συμφωνούσαν με την τακτική των συνδικαλιστών. Η ευκολία με την οποία προχώρησε η επίταξη -παρά τις απειλές για μάχες στους καταπέλτες- αυτό μαρτυρά.
Τόσο η κ. Παπαρήγα όσο και ο κ. Λαφαζάνης, εξάλλου, είχαν καταστήσει σαφές ότι από ένα σημείο και μετά η αντιπαράθεση ήταν καθαρά πολιτική. Μια μάχη εναντίον της κυβέρνησης αλλά και -για ορισμένους- μια πρόβα συνεργασίας ΚΚΕ με ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μάχη, όμως, δεν αφορά τους ναυτεργάτες.
Οπως δεν αφορά και τους αγρότες. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, βέβαια, ο κ. Τσαυτάρης, χαρακτήρισε δίκαια τα αιτήματά τους. Τα γνωρίζει καλύτερα. Μπορώ, όμως, να βρω έναν ολόκληρο κατάλογο από δίκαια αιτήματα που η οικονομική συγκυρία δεν επιτρέπει να ικανοποιηθούν - κάποια πολύ πιο δίκαια από των αγροτών, οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση πολύ λιγότερο από τους άλλους εργαζομένους.
Και, πάντως, δεν βρίσκω κανένα δίκιο στο αίτημα για την κατάργηση των ταμειακών μηχανών ή για αφορολόγητο 40.000 ευρώ. Αντιθέτως, αναδίδουν παλαιοκομματισμό. Οσο για τους πενήντα τόνους λαχανικά που μοίρασαν χθες στους Αθηναίους, καλοσύνη τους και επιτυχημένο ως χάπενινγκ. Ας σκεφτούν μόνο ότι τα έχουν και τα μοιράζουν. Αλλοι ούτε να το διανοηθούν. Παρ' όλα αυτά, το ερώτημα που καλοπροαίρετα θέτουν πολλοί είναι νόμιμο: έως πότε είναι δυνατόν να πορευτούμε σαν κοινωνία με επιταγμένους εργαζόμενους και ΜΑΤ;
Ας το ψάξουμε μέσα μας. Και ας αποφασίσουμε αν οδηγηθήκαμε έως εδώ -από πολύ παλιά, από την εποχή της υποχρεωτικής διαιτησίας επί Κωνσταντίνου Καραμανλή- απλώς και μόνο επειδή οι κυβερνήσεις είναι αυταρχικές ή επειδή σαν κοινωνία δεν μπορούμε να επιδείξουμε το απαραίτητο μέτρο που αποτελεί προϋπόθεση για τη λειτουργία κάθε δημοκρατικού θεσμού. Προσωπικά θα έτεινα προς το δεύτερο.

ΕΘΝΟΣ 7/2/13